Brukselka z mandarynkami

Nasza propozycja obejmuje składniki, których jest o tej porze pod dostatkiem. Jest smaczną przystawką lub dodatkiem do pieczonych mięs. Co pasuje do brukselki? Najlepsze smaki do łączenia z brukselką to bekon, inne korzenne warzywa, takie jak marchewki, słodkie ziemniaki i buraki. Smaki cytrusowe są dla nas zaskakujące, ale z brukselką bardzo dobrze się uzupełniają. Skropienie świeżym sokiem pomarańczowym lub cytrynowym z odrobiną oliwy z oliwek, to dobry pomysł. Musztarda również dobrze komponuje się z małymi kapustkami. Dlatego my proponujemy pieczoną brukselkę z mandarynkami, orzechami, suszoną żurawiną w otoczeniu sosu z octu balsamicznego i miodu. Brukselka ta będzie dobrze wyglądała w otoczeniu świątecznych potraw: pasztetów, schabów, szynki, kurczaka w winie czy pieczonego łososia.

Sos warzywny z cukinii

Trudno dokładnie określić, kiedy ketchup pojawił się w Polsce, ale prawdopodobnie stało się to po II wojnie światowej, kiedy produkty zachodnie stały się bardziej dostępne. Dziś propozycja sosu warzywnego zwanego również keczupem z cukinii. Chcąc wykorzystać jeszcze plony z ogródka, postanowiliśmy przygotować sos z cukinii, wzbogacony jabłkami i przecierem pomidorowym. Jest to sos do stosowania na zimno, do pieczonych mięs, deski serów, do  chipsów albo frytek. Cukinia jest warzywem niskokalorycznym, bogatym w błonnik i witaminy A, C i K oraz w minerały takie jak potas i magnez. Dzięki temu, ketchup z cukinii jest lekkostrawny i może być spożywany nawet przez osoby na diecie niskokalorycznej. Ma też mniej cukru i soli niż sklepowe ketchupy. Zachęcamy do wykorzystania tego co przechowujemy w piwnicach i spiżarkach aby w pełni wykorzystać dary natury.

Deser owiano-marchewkowy

Chociaż owsianka kojarzy się z popularnym, współczesnym daniem śniadaniowym, jest serwowana od tysięcy lat. Owies uprawiano w starożytnych Chinach już w 7000 r. p.n.e., ale starożytni Grecy jako pierwsi jedli owsiankę jako rodzaj płatków owsianych, które znamy dzisiaj. Ludzie na całym świecie jedzą owsiankę na kilka różnych sposobów. W Niemczech i Szwajcarii ludzie jedzą owies jako rodzaj płatków zbożowych. Surowy owies moczy się w mieszance mleka i cynamonu przez noc. Rano dodaje się orzechy i owoce. W Stanach Zjednoczonych, stan Vermont może pochwalić się najwyższym spożyciem owsianki na osobę. Popularna odmiana owsianki w Vermont zaczyna się od ciętych płatków owsianych, które moczy się przez noc w mieszance wody, soli i syropu klonowego. Następnego ranka dodaje się gałkę muszkatołową, cynamon i imbir, a owsiankę gotuje się. Gdy owsianka jest gotowa, podaje się ją ze śmietaną, mlekiem lub masłem. Vermont nie jest jedynym stanem, który uwielbia owsiankę. Okazuje się, że ponad 80 procent amerykańskich gospodarstw domowych ma owsiankę w spiżarni. Polska owsianka, kojarzy się z zagotowanymi płatkami w mleku. To częste wspomnienie zupy mlecznej z przedszkoli i szkół. Przez lata jednak ewoluowała w dobrym kierunku. I tak dodatki do owsianki mogą obejmować świeże owoce, warzywa, czekoladę, orzechy, przyprawy lub mieszankę kilku składników. Zwykłe płatki owsiane dobrze komponują się ze słodkimi i pikantnymi dodatkami. Możemy ją wymieszać z przyprawami, takimi jak cynamon, kardamon, kurkuma, gałka muszkatołowa. Aby dodać słodyczy owsiance, w przypadku gdy nie chcemy używać cukru, możemy zagotować wodę z posiekanymi daktylami, morelami lub pokrojonym w kostkę jabłkiem, aby była słodka, zanim dodamy płatków. Nasza owsianka jest z warzywem czyli marchewką oraz m. in. orzechami, rodzynkami, nasionami chia, siemieniem lnianym, mlekiem roślinnym i przesłodką skorupką z białej czekolady i oleju kokosowego.

Azjatycka surówka z czerwonej kapusty 

Kuchnia azjatycka różni się znacznie w zależności od regionu – kuchnia Azji Środkowej, Północnej, Południowej, Wschodniej i Zachodniej ma różne cechy, a każdy kraj ma swoje własne specjalności. Ryż jest wspólny, ale nawet ryż zmienia się w zależności od regionu, na przykład ryż Basmati jest powszechny w Indiach, podczas gdy ryż Jaśminowy jest bardziej popularny w Azji Południowo-Wschodniej. Smaki kontynentu, od Azji Środkowej przez Południową po Daleki Wschód, są przesiąknięte historią, religią, rytuałami, tradycjami, doświadczeniem - każdy region Azji jest odrębnym kulinarnym światem i wzbogaca paletę azjatyckich smaków. Kuchnia azjatycka znana jest z unikalnego połączenia smaków, aromatów i tekstur, mieszania kwaśnych ze słodkimi, słonymi i pikantnymi smakami. Dlatego jej dania są w stanie obudzić zmysły i zaspokoić najbardziej wymagające apetyty. Na pewno również mnogość warzyw w kuchni azjatyckiej, jest dla niej charakterystyczna. Ponadto przyprawy. Do najpopularniejszych w Azji przypraw należą między innymi curry, kurkuma, garam masala, kolendra, czosnek, imbir, kmin rzymski, gałka muszkatołowa, goździki, pieprz, szafran. Nasza surówka jest w typie azjatyckim. Surówka z kapusty z dodatkiem mango, miodu, sezamu i sosu sojowego oraz limony, jest kolorowa i pełna smaku. Charakteru i chrupkości dodają jej pieczony na chrupko ryż i prażone orzeszki. Doprawiona świeżą kolendrą rozpływa się w ustach.

Rozgrzewające curry dyniowe

Nadszedł czas na odsłonę dyni w kolejnej rozgrzewającej odsłonie. Curry typu indyjskiego. Z amerykańską dynią. Istnieją dowody na curry sprzed 4000 lat znalezione w Dolinie Indusu w Indiach. Ślady gotowanego imbiru i kurkumy znaleziono w garnku do gotowania i na ziarnach ryżu w tym rejonie. Połączenie tych konkretnych przypraw z ryżem sprawia, że curry jest najdłużej nieprzerwanie przygotowywanym daniem w historii. Nazwa curry pochodzi od ludu Tamilów, który nazwał je Kari, co oznacza „sos” lub „przyprawa do ryżu”. Przyprawa curry łączy w sobie aromaty i smaki kminu, z zielem angielskim, kardamonem, chili, cynamonem, goździkami, imbirem, gorczycą, papryką, kurkumą oraz nasionami kolendry, kopru włoskiego, kozieradki. W Indiach składniki curry są prażone i mieszane ręcznie przez szefa kuchni, gdzie może zostać dodana szeroka gama dodatkowych przypraw w zależności od tego, gdzie w Indiach curry jest przygotowywane i jakie inne składniki są dodawane do dania. 

Zupa krem kalafiorowa

Kontynuujemy cykl pn. zupy jesienne. Dziś proponujemy aksamitną zupę krem z kalafiora. O tej porze roku, mamy jesienny zbiór tego warzywa, którego częścią jadalną jest łodyga. Potocznie nazywamy ją „różą”. Jest pożywna, niskokaloryczna, bogata w sole mineralne. Fajna do podania z grzankami, groszkiem ptysiowym, serem parmezanem lub smażonymi cienkimi paskami boczku. Oprócz proponowanej przez nas zupy krem możemy z kalafiora przygotować tradycyjnego kalafiora obsmażanego na masełku i tartej bułce, pyszne kotlety, pożywne burgery wegańskie, risotto czy wegański spód do pizzy. Z przypraw warto dodać do kalafiora: kumin, paprykę, gałkę muszkatołową, lubczyk, curry, oregano, kurkumę, tymianek lub czarnuszkę. Zimowe przetwory kalafior są również dobrym pomysłem dla miłośników tego warzywa. Wychodzą z niego chrupkie kiszonki, aromatyczne marynaty lub mieszane sałatki obiadowe.

Ratatuj

Potrawa jednogarnkowa, jarska, danie francuskie, serwowanych głównie w porze obiadowej, którego poprawna nazwa to ratatouille. Słowo ratatouille pochodzi od oksytańskiego (prowansalskiego) terminu „ratatolha” i francuskich słów „rata” oznaczającego gęstą gulaszową potrawę i „touiller” oznaczającego rzucać jedzeniem lub mieszać . Pochodzi z XVIII wieku z regionu Nicei i jest znany jako gulasz chłopski, tworzony z ostatnich letnich warzyw. Ratatuj należy do grupy gulaszy warzywnych z basenu morza Śródziemnego. Znanymi potrawami tego typu są: peperonata, czyli włoski gulasz z papryk, caponata z Sycylii, gdzie dominuje bakłażan, a dodaje się do niego trochę cukru, octu, oliwki. Wszystkie te potrawy łączy wspólny mianownik, którym są duszone warzywa. Takich połączeń duszonych warzyw w krajach morza Śródziemnego znajdziemy dużo. Każdy kraj będzie miał swoje gulasze warzywne. Ratatuj jest również alternatywą dla węgierskiego leczo.

Ciasteczka czekoladowe

Ciasteczka czekoladowe zwane również brownie mają swoje korzenie w kuchni amerykańskiej. Historia ciasteczek sięga końca XIX wieku, a ich pochodzenie wywodzi się z hotelu Palmer House w Chicago. Bertha Palmer zleciła stworzenie pierwszego ciasteczka na Światową Wystawę Kolumbijską w 1893 roku w Chicago. Poprosiła o deser, który byłby mniejszy niż kawałek ciasta i można go było łatwo zjeść w formie pudełkowego lunchu. W rezultacie powstało Palmer House Brownie z czekolady z orzechami włoskimi i polewą morelową. Następnie przepis ewoluował i dziś odmian czekoladowych ciasteczek jest mnóstwo. Podstawą zawsze jest mąka, masło, jajka, czekolada, kakao w proszku, cukier. Często dodajemy do nich orzechy włoskie, orzeszki ziemne, orzechy makadamia, orzechy laskowe lub inne orzechy, które mamy akurat pod ręką. W naszym przepisie najważniejszą częścią przygotowania tych ciasteczek jest sposób, w jaki miesza się cukier i jajka. Muszą być naprawdę dobrze ubite, aby wchłonąć dużo powietrza. Dzięki temu powstaną popękane wierzchołki. Aby uzyskać głębszy smak czekolady, do mieszanki mąki można dodać 1/2 łyżeczki kawy espresso .

Zupa z fasolki szparagowej

Jesień to idealna pora na pożywne, gorące zupy. Idealne rozwiązanie na obiad. O tej porze roku preferujemy zupy bardziej treściwe, energetyczne. Niejednokrotnie dość bogate w swoim składzie, wystarczające na cały posiłek. Klasyka jesiennych i zimowych zup to bez wątpienia grochówka z wędzonką, kapuśniak, aromatyczny rosół, żurek na zakwasie, pikantny krem z dymi czy zawiesisty krupnik z koperkiem i skwarkami. My startujemy z trochę mniej gęstą, ale równie aromatyczną i energetyczną zupą, a mianowicie z zupą z fasolką szparagową. Jej niewątpliwą zalet jest, że możemy ją ugotować o każdej porze roku, wykorzystując do tego mrożona fasolkę szparagową. Energii i koloru doda nam pomarańczowa kurkuma a śmietana doda kremowego wykończenia.

Ajvar, bałkański przysmak

Ajvar to tradycyjna przyprawa, która powstaje głównie z pieczonej czerwonej papryki, bakłażanów, czosnku i różnych przypraw. Ma gładką lub lekko grudkowatą konsystencję i jest często używana jako pasta lub dip. Początków ajvaru można doszukiwać się w regionie byłej Jugosławii, gdzie tradycyjnie przygotowywano go podczas zbiorów papryki jesienią. Często kojarzy się z posiłkami wiejskimi i domowymi, a jego przygotowanie może się różnić w zależności od rodziny i regionu, a niektóre przepisy zawierają dodatkowe składniki, takie jak pomidory lub ocet. Jego korzenie sięgają czasów Imperium Osmańskiego, gdzie nazywano go hajwarem, a słowo to nieprzypadkowo może kojarzyć się z podobnie brzmiącym jedzeniem, kawiorem. Jego nazwa pochodzi od tureckiego słowa Havyar, co oznacza kawior. Robienie ajvaru stało się tradycją w wielu rodzinach. Pewnego jesiennego dnia, głównie w weekendy, członkowie rodziny spotykają się i zaczynają przygotowywać swój ulubiony przysmak. Każdy ma swoją rolę: najbardziej doświadczeni członkowie rodziny kroją i pieczą, a najmłodsi pomagają w mieszaniu. Choć wiele krajów wciąż prześciga się w tym, który ajvar jest najlepszy, za twórcę tego przysmaku uważa się Serbię. Ajvar jest zazwyczaj spożywany z chlebem, grillowanym mięsem lub jako część talerza meze, czyli zimne przekąski serwowane najczęściej do alkoholu.

Ciabatta

Ciabatta to popularne w włoskie pieczywo, o dość krótkiej historii. Po raz pierwszy został wyprodukowany w 1982 roku przez Arnaldo Cavallari. Cavallari był młynarzem i piekarzem niedaleko Wenecji. W tym czasie francuskie bagietki cieszyły się dużą popularnością, a piekarnie chciały opracować produkt, który byłby w stanie konkurować z bagietką. Ciabatta to biały bochenek chleba, wyróżniający się twardą skórką i miękkim, porowatym wnętrzem, który przypomina plasterek sera szwajcarskiego. Nazwa pochodzi od włoskiego słowa oznaczającego pantofelek i jest ukłonem w stronę ogólnego wyglądu i kształtu bochenka. Przepis na ciabattę jest super prosty i ma bardzo ograniczoną listę składników – mąka chlebowa, drożdże instant, oliwa z oliwek, woda i sól.

Chutney śliwkowy

Głównymi składnikami sosu chutney są: warzywa lub owoce, cebula oraz ocet winny jabłkowy lub słodowy, cukier trzcinowy. Posiekane owoce i cebulę łączy z dużą ilością przypraw: chili, sproszkowanej papryki, kminu rzymskiego, garam masala, kozieradki, imbiru, mięty, cynamonu, kolendry, czosnku. Chutney śliwkowy to znakomity sos do mięs i serów. Doskonały do mięs na gorąco - pieczonej kaczki, gęsiny, kurczaka, pieczeni jak i na zimno – wędlin. Możemy go używać do serów, zwłaszcza pleśniowych: camembert, brie, również twarogu lub oscypka. Chutney śliwkowy to również świetne dopełnienie dań z ryżu - nadaje im słodko-kwaśnego smaku. Sosy są wyśmienitą glazurą do mięs nadając im kruchości i smaku przed obróbką termiczną w piekarniku czy na grillu.

„Żeberka” po chińsku

Nasze zdjęcie może sugerować na pyszną porcję żeberek wieprzowych w słodkiej glazurze po chińsku. Nic jednak bardziej mylnego. To wegański odpowiednik tej potrawy, czyli bakłażan. Nie możemy obiecać, że w smaku jest 1:1 z prawdziwymi żeberkami, ale gwarantujemy, że jest to przepyszny pomysł na obiad czy ciepłą kolację. Podstawą tej potrawy jest bakłażan, krewny ziemniaka i pomidora. Pochodzi z ciepłych, a nawet bardzo ciepłych rejonów świata: tropikalnej Afryki, Egiptu, Arabii i Indii. Owoc bakłażanu, znany  jest pod nazwami takimi jak oberżyna czy gruszka miłości. To warzywo długo utrzymuje świeżość a o jego kondycji świadczy błyszcząca, fioletowa skórka i jasny, miękki miąższ. Jest popularnym przysmakiem kuchni włoskiej oraz greckiej. Nie zaleca się spożywania bakłażana na surowo, gdyż zawiera on solaninę. Warzywo zostawia gorzki posmak, lecz da się go zniwelować polewając jego wnętrze sokiem z cytryny lub wcierając sól gruboziarnistą w skórkę. Świetnie nadaje się do smażenia, pieczenia, grillowania, a także na zupę. Wśród przypraw dobrze komponujących się z bakłażanem znajdziemy: tymianek, oregano, sól i bazylię oraz pieprz czarny, pieprz ziołowy, zioła prowansalskie, czosnek i papryka chili. Nasza wersja jest lekko słodka a charakter potrawie nadają sosy sojowe i sos ostrygowy.

Plastry pomidora w marynacie

Ojczyzną pomidora jest Ameryka Południowa. Aztekowie uprawiali je już w V wieku p.n.e.  Do Włoch pomidory zostały sprowadzone prawdopodobnie w XVI w.  Jednak na początku były traktowane wyłącznie jako roślina ozdobna lub zioło. Dopiero z czasem zaczęto odkrywać ich kulinarne zalety. Włosi najpierw przygotowywali z nich sos, z dodatkiem cebuli, czosnku i natki pietruszki oraz soli i pieprzu a dopiero później dołączono do sosu świeżą bazylię. Obecnie kuchnia włoska została zdominowana przez pomidory.  Sprzyja temu oczywiście odpowiedni klimat do ich uprawy. Nasza propozycja to jednak mało włoska sprawa. To raczej środkowo europejskie i wschodnio europejskie klimaty. Pomidory marynowane z plastrami cebuli. Marynowanie polega na konserwacji żywności w nośniku zapobiegającym jej rozkładowi, ale z pominięciem fazy kiszenia. Popularne są zwłaszcza marynaty z octu oraz z oliwy, a także z wina. Znane i wykorzystywane już od starożytności. Zarówno marynować, jak i kisić, można większość warzyw. W Polsce najczęściej przyrządza się w ten sposób ogórki, kapustę, tworzy zestawy sałatkowe. Jednak z otwarciem na świat ten realny i ten wirtualny eksperymentujemy z coraz większą śmiałością. Nasze pomidory z plastrami cebuli sprawdzają się jako dodatek do kanapek, sałatek i dań głównych.

Keczup śliwkowy

Zapiekanki, hamburgery, kanapki, frytki, kiełbaski, pizza – łączy je jeden sos. Keczup. Większość z nas identyfikuje ten pomidorowy sos ze Stanami Zjednoczonymi. Jednak okazuje się, że jak wiele produktów, bez których nie wyobrażamy sobie życia wywodzi się z Chin. Ten popularny sos powstał około 2 000 lat temu. Chińczycy używali tego sosu do przyrządzania ryb. Oryginalna nazwa to kôe-chiap, w chińskim dialekcie Xiamen znaczy dokładnie zaprawa do ryb. W jego skład wchodziły m.in. orzeszki ziemne, anchois i nasiona fasoli. W Polsce prawdopodobnie pojawił się po II wojnie światowej, kiedy produkty zachodnie stały się bardziej dostępne. Są różne rodzaje ketchupów: łagodny, pikantny, meksykański, sycylijski, kaszubski, do szaszłyków, bezglutenowy, bio, dla dzieci, bez octu, bez cukru i bez konserwantów oraz o obniżonej zawartości kalorii. Istnieje również wiele zaskakujących w smaku ketchupów, w tym ketchup z oliwek, ketchup jabłkowy, ketchup sriracha, ketchup curry, keczup z bekonu, ketchup jalapeno, ketchup truflowy i ketchup wiejski. W naszej kuchni popularny jest również ketchup z cukinii oraz ze śliwek. Do, którego dziś Was zachęcamy.

Bułeczki wysokobiałkowe

Dzięki wysokiej zawartości białka, bułki dają uczucie sytości na dłużej, co może pomóc w kontrolowaniu apetytu i redukcji nadmiernej masy ciała. Idealnie sprawdzą się jako element diety niskokalorycznej, pomagając w utrzymaniu zdrowej sylwetki. Bułeczki wysokobiałkowe to pyszna i zdrowa alternatywa dla tradycyjnego chleba, bogata w białko dzięki dodatkowi składników takich jak nasiona czy proteiny roślinne. Świetnym dodatkiem do takich bułeczek będzie mozzarella, pesto, pomidor, awokado, feta, szynka parmeńska, oliwki, łosoś, świeży ogórek czy biały twarożek oraz kiełki nasion. Wtedy nasze posiłki będą nabierały charakteru oraz smaku, iście śródziemnomorskiego. W diecie śródziemnomorskiej najważniejsza jest bowiem sama struktura diety – czyli duża ilość warzyw, owoców, pełnoziarnistych produktów zbożowych i nasion roślin strączkowych, wzbogacona w regularne spożycie ryb i orzechów, a także mniejsze ilości drobiu, jajek i niskotłuszczowego nabiału. Jest to również świetna propozycja do przygotowania pachnącego pieczywa gościom, czy na niedzielne śniadanie. Wtedy możemy trochę zaszaleć i do bułeczek podać miód oraz domowe konfitury.

Kalafior i cieciorka ❤️

Wyjątkowo zdrowa, wysokobiałkowa sałatka. Dietetyczne sałatki są idealnym posiłkiem do pracy, na kolację i na zdrowy lunch. Dostarczają moc mikroelementów, witamin i błonnika oraz często porcję białka i zdrowego tłuszczu. Są sycące, smaczne, a przy tym niskokaloryczne. Najlepiej szykować je z warzyw i owoców sezonowych i doprawiać przyprawami oraz tłuszczem roślinnym. Cieciorka, którą dodaliśmy do sałatki ma dużą zawartość cynku oraz witaminy B6 w cieciorce pozytywnie wpływa na stan naszej skóry oraz włosów, a bogactwo kwasów nienasyconych pomoże nam obniżyć poziom niekorzystnego cholesterolu LDL, który przyczynia się do rozwoju poważnych chorób układu sercowego, takich jak miażdżyca. Do przyprawienia cieciorki polecamy: kumin, kolendrę, garam masala, chili i kurkumę. Kalafior natomiast dostarcza sporo witamin (B, C, A i K) i minerałów (potas, wapń, magnez, żelazo, cynk). To cenne źródło błonnika i przeciwutleniaczy. Warzywo działa przeciwbakteryjnie i przeciwzapalnie. Dzięki niskiej zawartości kalorii jest polecane osobą na diecie. Kalafiora najlepiej przyprawiać pieprzem, kurkumą, kolendrą, gałką muszkatołową, curry, kminem czy czarnuszką. Smakowo dobrze komponuje się z natką pietruszki oraz rozmarynem i tymiankiem.

Pomidory w oliwie

W szybkim tempie wkraczają do domowych kuchni pomidory. Można je przerobić je na przecier, koncentraty lub soki, zrobić sos lub aromatyczny chutney i zapasteryzować. Dla amatorów łączenia smaków polecamy pomidory połączyć w sosy ze śliwkami, morelami lub papryką. Coraz częstszą popularnością cieszą się również tak nieoczywiste przetwory jak dżemy lub konfitury z pomidorów. Oprócz przetworów gotowanych możemy z pomidorów przygotować marynaty, np. sałatki z cebulą  oraz pomidory kiszone. Kiszone pomidory są niezwykle popularne na Białorusi czy Ukrainie. Kiszenie warzyw to wschodni zwyczaj, u nas nieco zapomniany. To sposób na zachowanie składników odżywczych w warzywach. Dodatkowym sposobem jest upieczenie pomidorów i zamknięcie ich w słoikach. Są one alternatywą dla suszonych pomidorów w oliwie lub oleju. W ubiegłym roku proponowaliśmy Wam przepis na pomidory pieczone, dziś chcemy przedstawić pomidory pieczone z oliwą, pełne aromatów ziół: bazylii i oregano. Pieczone pomidory mogą być dodatkiem do letnich sałatek, świetnie pasują do serów. Idealne są również pełnych zapachów sos albo zupę. Wystarczy zmiksować je z dodatkiem bulionu i innych ulubionych składników np. czosnku, papryczki chili, świeżych listków bazylii czy tymianku.

Sałatka szwedzka

Ta sałatka obiadowa jest od lat popularna w naszym kraju. Szwedzi ponoć kompletnie jej nie znają. Pewne jest jednak, że Szwedzi lubią  słodkie dania np. śledzie, niektóre potrawy mięsne, dodatek borówek do obiadu. To tak jak z rybą po grecku, z fasolką po bretońsku czy z pieczenią rzymską. Zawarta w nazwie nazwa geograficzna niekoniecznie sugeruje kraju pochodzenia potrawy. Sałatka szwedzka to ogórki gruntowe, konserwowe, pokrojone w plasterki, z marchewką i cebulą. Doprawione olejem, solą i cukrem. Popularna w polskiej kuchni przez cały rok dzięki swoim walorom smakowym i łatwości podania. Świetnie komponuje się z klasycznymi daniami obiadowymi i potrawami z grilla, idealna do kotletów schabowych czy karkówki oraz żeberek słodko pikantnych. Pasuje również jako dodatek do kanapek, hot-dogów i hamburgerów. Może być również samodzielną przekąską, jako przystawka na imprezach.

Dip z fety i mascarpone

Ciekawe połączenie kremowego mascarpone i słonej, twardej fety. W wyniku tego miksu powstaje świetny sos, który możemy serwować ze świeżymi warzywami, zimny sos do mięs drobiowych, dodatek do chipsów i krakersów czy jako pasta kanapkowa. Jego zaletą jest to, że można go wzbogacić o ulubione dodatki: oliwki, suszone pomidory, świeże zioła, pesto, ulubione ziarna: sezam, słonecznik czy dynię. Można go podać w miseczkach plany oliwą oraz miodem i posypany papryką wędzoną, zatarem lub grysem chili. Równie dobrze dip będzie się komponował ze świeżymi figami, winogronem czy dojrzałą gruszką. Ciekawostką jest dodanie do sosu soku z cytryny, uprzednio uprażonej i skarmelizowanej na suchej patelni. Taki zabieg powoduje, że sok nabiera ciemniejszej barwy, słodszego smaku i lekko dymnego aromatu, tym samym podkręcając smak dipu.