Warzywa z fetą

Kuchnia grecka charakteryzuje się oliwą z oliwek, obfitością sałatek, grillowanych mięs (baraniny, jagnięciny), ryb, aromatycznych ziół, różnego rodzaju warzywami, przesłodką baklavą oraz anyżową wódką ouzo. Kuchnia grecka to regionalne specjały z wpływami kultury śródziemnomorskiej, gdzie mieszają się tradycję kulinarne: arabskie przyprawy, włoskie makarony, bałkańskie sery i charakterystyczne lokalne wina. Uznawana za jedną z najsmaczniejszych kuchni świata. Dominują w niej zdrowe produkty, proste przepisy oraz nietypowe przyprawy. Klasyczne greckie dania główne to kotlety jagnięce, moussaka z mielonym mięsem i bakłażanami, souvlaki (co po grecku oznacza „mały szpikulec”) z kurczaka z tzatzikami, sałatka z grillowanych kalmarów i faszerowany bakłażan. Wśród typowych greckich ziół i przypraw znajdziemy: oregano, tymianek, rozmaryn, cynamon, gałkę muszkatołową, koperek, pietruszkę, miętę, czosnek i liść laurowy. Jeśli chodzi o lokalne alkohole to w Grecji króluje wino, ouzo, raki oraz lekkie piwo. Ouzo jest jednym z najpopularniejszych greckich trunków. Alkohol został stworzony w XIX wieku i może być produkowany tylko w Grecji i na Cyprze. Ouzo jest wytwarzane z winogron lub zboża, a następnie destylowane z anyżem, koprem włoskim i innymi ziołami. Na deser polecamy baklawę, pełną orzeszków i miodu. Nasz pomysł na greckie danie to kolorowa zapiekanka z warzyw i sera typu feta.

Zapach świeżego chleba

Często na święta chcemy zrobić coś wyjątkowego. Dla większości z nas to domowy, pachnący chleb. Dodatkowo wielu z nas wkłada własnoręcznie upieczony chleb do koszyka wielkanocnego, gdzie symbolizuje on Ciało Chrystusa, będącego symbolem życia dla chrześcijan. Chleb w święconce jest wkładany aby zapewnić sobie dobrobyt i pomyślność. Źródła podają, że nie zawsze był podstawowym i codziennym pożywieniem. W biedniejszych częściach Polski, jeszcze w I połowie XX w. pojawiał w większe święta. Dziś nie sposób zliczyć rodzajów chleba, które możemy upiec: na zakwasie lub drożdżach, jasny lub ciemny, pszenny czy żytni? Chleb to składnik kanapek, świetnie komponuje się zarówno z wędlinami, serami, jak i warzywami. Idealny do tostów i grzanek, dzięki mieszance mąk dobrze się piecze i nie wysycha zbyt szybko. Jest również bazą do zapiekanek, jego delikatnie kwaśny smak dobrze kontrastuje z serem i pomidorami. Jako dodatek do zup, zwłaszcza w formie grzanek do kremów np. z dyni czy pomidorów. Oraz oczywiście  jako chleb ze smalcem i ogórkiem kiszonym czy dodatek do żurku.  Podstawową różnicą między chlebem wypiekanym na zakwasie a tym na drożdżach jest rodzaj fermentacji i składniki, które są używane do wywołania procesu wyrastania ciasta. Chleb pszenno-żytni to jeden z najczęściej spożywanych rodzajów pieczywa w Europie, szczególnie w Polsce i krajach Europy Środkowo-Wschodniej. Chleb pszenno–żytni jest bardzo puszysty i delikatny. I taki Wam dziś proponujemy. W środku miękki, z chrupiącą skórką na zewnątrz. I bosko pachnie w całym domu!

Zakwas na świąteczną zupę

Żurek wielkanocny czy barszcz biały, to specjalność naszej polskiej kuchni znana od pokoleń. Ich charakterystyczny smak i aromat wiąże się przede wszystkim z Wielkanocą. Ale nie od zawsze były one świątecznym specjałem. Zakwaszana zupa mączna to specjalność regionalnej kuchni polskiej, ale i białoruskiej, czeskiej czy słowackiej. Nazwa jej pochodzi od niemieckiego słowa sauer, czyli kwaśny, zakwaszany, ukiszony. Na wielkanocnym stole żur symbolizował zakończenie okresu postu. Na początku popularny była na Śląsku. Często więc znaleźć możemy informacje, że żur jest śląski. Natomiast tradycyjny, wielkanocny biały barszcz jest potrawą staropolską. Pierwszy znany przepis wskazuje, że przyrządzało się go z gotowanych roślin: barszczu zwyczajnego, lebiody i komosy. Z czasem zaczęto go przygotowywać na esencjonalnym wywarze mięsnym, czyli tym w czym gotowała się świąteczna szynka, z dodatkiem suszonych grzybów i kiełbasy białej, zakwaszaną (np. kwasem ogórkowym lub kapuścianym). Zupa zabielana bywa śmietaną. Niezbędne przyprawy to sól, pieprz, ziele angielskie, majeranek i liść laurowy. Co gości na naszych wielkanocnych stołach? Zazwyczaj żurek, a nie barszcz biały. Barszcz biały czy żur często wzbogacane są dodatkami takimi jak biała kiełbasa, jajko, ziemniaki czy majeranek, co sprawia, że są pożywnymi i sycącymi posiłkami. Zatem czas na zakwas. Obecnie barszcz biały robi się z zakwasu na mące pszennej a żur z zakwasu na mące żytniej. Mamy dla Was uniwersalna propozycję przygotowania takiego zakwasu, a który bardziej lubicie, ten zrobicie. Zakwas należy nastawić najpóźniej na 5 dni przed świętami. Można go zrobić również wcześniej i przechować do ok. dwóch tygodni w lodówce.

Mieszanka ziół prosto z Prowansji

To magiczna mieszanka suszonych ziół, które rodzimie rosną na francuskiej Prowansji. Podczas gdy poszczególne elementy nie są nowością w kuchni śródziemnomorskiej oraz francuskiej, ich łączne zastosowanie jest stosunkowo niedawnym wynalazkiem. Zioła prowansalskie zyskały dużą popularność dopiero latach w latach 60. XX wieku, za sprawą książki kucharskiej amerykanki Julii Chil, która w swojej książce “Mastering the Art of French Cooking” zamieściła przepis na kurczaka z patelni przyprawionego tymiankiem, cząbrem, bazylią i koprem włoskim. W latach 70. XX wieku francuska firma Durcos opracowała specjalną mieszankę z suszonych ziół, którą wprowadziła do sprzedaży krajowej i na rynki zagraniczne pod nazwą “zioła prowansalskie”. I tak właśnie rozpoczęła się kariera ziół prowansalskich, która obecnie należy o jednym z najczęściej wybieranych mieszanek przypraw. Zioła prowansalskie znajdują zastosowanie w daniach kuchni francuskiej. To niezbędne składniki do przygotowania prowansalskich specjałów, takich jak ratatouille, zupa jarzynowa pistou czy prowansalskie pomidory. Są dodatkiem do zup, serów, sosów i mięs. Mogą być również stosowane do dań z innych zakątków świata. Zioła prowansalskie idealnie podkreślą smak pieczonych mięs. Można je dodać do marynaty lub natrzeć nimi mięso. Świetnie podkręcają smak jagnięciny, wołowiny i cielęciny. Dodane do ciężkich potraw, przyspieszają trawienie i zapobiegają wzdęciom oraz uczuciu pełności. Mieszanka sprawdzi się również do sałatek zwłaszcza tych z kuchni śródziemnomorskiej. Podkreśla smak pieczonych i duszonych warzyw. Zioła prowansalskie pasują idealnie z pomidorami, dzięki temu podkreślą smak zupy pomidorowej, sosu czy sosu do pizzy. Zioła prowansalskie mają bardzo intensywny smak, dzięki temu świetnie zastępują sól, która powinna być stosowana z umiarem. Samodzielne przygotowanie mieszanki ziół jest bardzo proste. Zioła w równych ilościach (suszony tymianek, bazylia, rozmaryn, estragon, cząber, majeranek, oregano) mieszamy i zamykamy w szczelnym pojemniku. Proponujemy przed zmieszaniem ziół utrzeć rozmaryn w moździerzu. Jak zawsze mamy dla Was ciekawy przepis na wykorzystanie ziół prowansalskich. Pieczony bakłażan, który może być samodzielnym daniem albo dodatkiem do różnego rodzaju mięs.

Słonecznikowo-paprykowa pasta

Jeśli szukacie zdrowego, pysznego i prostego przepisu na pastę, polecamy pastę z ziaren słonecznika i czerwonej papryki. Jej delikatna, kremowa konsystencja, połączona z głębokim smakiem papryki i aromatem oliwy, sprawia, że jest to doskonały wybór zarówno na kanapki, jak i na przekąski w formie dipu. Pasta z ziaren słonecznika i czerwonej papryki to prawdziwy hit w kuchni o każdej porze roku, która jest nie tylko smaczna, ale także pełna wartościowych składników odżywczych. W prosty sposób zamienia zwykłe składniki w coś wyjątkowego, a dzięki różnym propozycjom dodatków możemy za każdym razem przygotować trochę inaczej. Zioła takie jak bazylia, oregano czy tymianek świetnie komponują się z tą pastą, dodając jej indywidualnego zapachu. Czosnek suszony doda jej aromatu i głębi. Natomiast dla dodatkowej chrupkości możecie dodać prażone orzechy włoskie lub migdały, które świetnie pasują do ziaren słonecznika. Taka pasta idealnie sprawdzi się jako smarowidło do kanapek, dip do warzyw, takich jak marchewki, ogórki czy seler naciowy, do makaronu zamiast pesto lub z grillowanymi warzywami. Po przyprawy zapraszamy do naszego sklepu internetowego lub stacjonarnego znajdującego się w Łodzi przy ul. Ozorkowskiej 12. 

Czas na kimchi

Kimchi to tradycyjna koreańska potrawa, która zdobyła popularność na całym świecie, a jej charakterystyczny smak i wartości zdrowotne przyciągają coraz więcej osób do eksperymentowania w kuchni. Ma ponad 2 tysiące lat i wyewoluowało z prostych przepisów na fermentowane warzywa do bardziej złożonych wersji, które znamy dzisiaj. W Korei istnieje ponad 200 rodzajów kimchi .To potrawa na bazie fermentowanych warzyw, zwykle kapusty pekińskiej lub rzepy, z dodatkiem przypraw takich jak czosnek, imbir, chili, rybne sosy i pasta z ryżu. Kimchi ma głębokie korzenie w kuchni koreańskiej i stanowi ważny element tamtejszej kultury. Przygotowywanie kimchi to nie tylko proces kulinarny, ale także społeczny, w którym rodziny tradycyjnie spotykają się, by przygotować zapasy na całą zimę. W Korei jest nawet specjalny dzień zwany "Kimjang", który odbywa się w listopadzie i polega na wspólnym robieniu kimchi w większych ilościach. To czas, w którym rodziny, sąsiedzi i przyjaciele wspólnie przygotowują ten przysmak, aby podzielić się nim i mieć zapas na długie miesiące. Podobnie jak to bywało kiedyś w Polsce przy kiszeniu kapusty. Choć sam proces przygotowania kimchi może zająć tylko kilka godzin (w zależności od doświadczenia), to najważniejszy etap – fermentacja – wymaga czasu. W tradycyjnej metodzie fermentacja trwa od 2 do 7 dni w temperaturze pokojowej, w zależności od tego, jak intensywny smak chcemy uzyskać. Po tym czasie kimchi można przechowywać w lodówce, gdzie proces fermentacji zwalnia, ale nadal będzie zmieniać swój smak przez kilka miesięcy i to jest bardzo ciekawe doświadczenie smakowe. Nasze kimchi „pracowało” do ostatniego kęsa. Kimchi jest niskokaloryczne, więc świetnie nadaje się dla osób na diecie. Tradycyjnie jada się je jako dodatek do posiłków, np. do ryżu, makaronów, jajek lub mięsa. Zwykle podawane obok głównego dania, dodaje intensywnego smaku i pikantności.

Sos warzywny z cukinii

Trudno dokładnie określić, kiedy ketchup pojawił się w Polsce, ale prawdopodobnie stało się to po II wojnie światowej, kiedy produkty zachodnie stały się bardziej dostępne. Dziś propozycja sosu warzywnego zwanego również keczupem z cukinii. Chcąc wykorzystać jeszcze plony z ogródka, postanowiliśmy przygotować sos z cukinii, wzbogacony jabłkami i przecierem pomidorowym. Jest to sos do stosowania na zimno, do pieczonych mięs, deski serów, do  chipsów albo frytek. Cukinia jest warzywem niskokalorycznym, bogatym w błonnik i witaminy A, C i K oraz w minerały takie jak potas i magnez. Dzięki temu, ketchup z cukinii jest lekkostrawny i może być spożywany nawet przez osoby na diecie niskokalorycznej. Ma też mniej cukru i soli niż sklepowe ketchupy. Zachęcamy do wykorzystania tego co przechowujemy w piwnicach i spiżarkach aby w pełni wykorzystać dary natury.

Deser owiano-marchewkowy

Chociaż owsianka kojarzy się z popularnym, współczesnym daniem śniadaniowym, jest serwowana od tysięcy lat. Owies uprawiano w starożytnych Chinach już w 7000 r. p.n.e., ale starożytni Grecy jako pierwsi jedli owsiankę jako rodzaj płatków owsianych, które znamy dzisiaj. Ludzie na całym świecie jedzą owsiankę na kilka różnych sposobów. W Niemczech i Szwajcarii ludzie jedzą owies jako rodzaj płatków zbożowych. Surowy owies moczy się w mieszance mleka i cynamonu przez noc. Rano dodaje się orzechy i owoce. W Stanach Zjednoczonych, stan Vermont może pochwalić się najwyższym spożyciem owsianki na osobę. Popularna odmiana owsianki w Vermont zaczyna się od ciętych płatków owsianych, które moczy się przez noc w mieszance wody, soli i syropu klonowego. Następnego ranka dodaje się gałkę muszkatołową, cynamon i imbir, a owsiankę gotuje się. Gdy owsianka jest gotowa, podaje się ją ze śmietaną, mlekiem lub masłem. Vermont nie jest jedynym stanem, który uwielbia owsiankę. Okazuje się, że ponad 80 procent amerykańskich gospodarstw domowych ma owsiankę w spiżarni. Polska owsianka, kojarzy się z zagotowanymi płatkami w mleku. To częste wspomnienie zupy mlecznej z przedszkoli i szkół. Przez lata jednak ewoluowała w dobrym kierunku. I tak dodatki do owsianki mogą obejmować świeże owoce, warzywa, czekoladę, orzechy, przyprawy lub mieszankę kilku składników. Zwykłe płatki owsiane dobrze komponują się ze słodkimi i pikantnymi dodatkami. Możemy ją wymieszać z przyprawami, takimi jak cynamon, kardamon, kurkuma, gałka muszkatołowa. Aby dodać słodyczy owsiance, w przypadku gdy nie chcemy używać cukru, możemy zagotować wodę z posiekanymi daktylami, morelami lub pokrojonym w kostkę jabłkiem, aby była słodka, zanim dodamy płatków. Nasza owsianka jest z warzywem czyli marchewką oraz m. in. orzechami, rodzynkami, nasionami chia, siemieniem lnianym, mlekiem roślinnym i przesłodką skorupką z białej czekolady i oleju kokosowego.

Plastry pomidora w marynacie

Ojczyzną pomidora jest Ameryka Południowa. Aztekowie uprawiali je już w V wieku p.n.e.  Do Włoch pomidory zostały sprowadzone prawdopodobnie w XVI w.  Jednak na początku były traktowane wyłącznie jako roślina ozdobna lub zioło. Dopiero z czasem zaczęto odkrywać ich kulinarne zalety. Włosi najpierw przygotowywali z nich sos, z dodatkiem cebuli, czosnku i natki pietruszki oraz soli i pieprzu a dopiero później dołączono do sosu świeżą bazylię. Obecnie kuchnia włoska została zdominowana przez pomidory.  Sprzyja temu oczywiście odpowiedni klimat do ich uprawy. Nasza propozycja to jednak mało włoska sprawa. To raczej środkowo europejskie i wschodnio europejskie klimaty. Pomidory marynowane z plastrami cebuli. Marynowanie polega na konserwacji żywności w nośniku zapobiegającym jej rozkładowi, ale z pominięciem fazy kiszenia. Popularne są zwłaszcza marynaty z octu oraz z oliwy, a także z wina. Znane i wykorzystywane już od starożytności. Zarówno marynować, jak i kisić, można większość warzyw. W Polsce najczęściej przyrządza się w ten sposób ogórki, kapustę, tworzy zestawy sałatkowe. Jednak z otwarciem na świat ten realny i ten wirtualny eksperymentujemy z coraz większą śmiałością. Nasze pomidory z plastrami cebuli sprawdzają się jako dodatek do kanapek, sałatek i dań głównych.

Keczup śliwkowy

Zapiekanki, hamburgery, kanapki, frytki, kiełbaski, pizza – łączy je jeden sos. Keczup. Większość z nas identyfikuje ten pomidorowy sos ze Stanami Zjednoczonymi. Jednak okazuje się, że jak wiele produktów, bez których nie wyobrażamy sobie życia wywodzi się z Chin. Ten popularny sos powstał około 2 000 lat temu. Chińczycy używali tego sosu do przyrządzania ryb. Oryginalna nazwa to kôe-chiap, w chińskim dialekcie Xiamen znaczy dokładnie zaprawa do ryb. W jego skład wchodziły m.in. orzeszki ziemne, anchois i nasiona fasoli. W Polsce prawdopodobnie pojawił się po II wojnie światowej, kiedy produkty zachodnie stały się bardziej dostępne. Są różne rodzaje ketchupów: łagodny, pikantny, meksykański, sycylijski, kaszubski, do szaszłyków, bezglutenowy, bio, dla dzieci, bez octu, bez cukru i bez konserwantów oraz o obniżonej zawartości kalorii. Istnieje również wiele zaskakujących w smaku ketchupów, w tym ketchup z oliwek, ketchup jabłkowy, ketchup sriracha, ketchup curry, keczup z bekonu, ketchup jalapeno, ketchup truflowy i ketchup wiejski. W naszej kuchni popularny jest również ketchup z cukinii oraz ze śliwek. Do, którego dziś Was zachęcamy.

Kalafior i cieciorka ❤️

Wyjątkowo zdrowa, wysokobiałkowa sałatka. Dietetyczne sałatki są idealnym posiłkiem do pracy, na kolację i na zdrowy lunch. Dostarczają moc mikroelementów, witamin i błonnika oraz często porcję białka i zdrowego tłuszczu. Są sycące, smaczne, a przy tym niskokaloryczne. Najlepiej szykować je z warzyw i owoców sezonowych i doprawiać przyprawami oraz tłuszczem roślinnym. Cieciorka, którą dodaliśmy do sałatki ma dużą zawartość cynku oraz witaminy B6 w cieciorce pozytywnie wpływa na stan naszej skóry oraz włosów, a bogactwo kwasów nienasyconych pomoże nam obniżyć poziom niekorzystnego cholesterolu LDL, który przyczynia się do rozwoju poważnych chorób układu sercowego, takich jak miażdżyca. Do przyprawienia cieciorki polecamy: kumin, kolendrę, garam masala, chili i kurkumę. Kalafior natomiast dostarcza sporo witamin (B, C, A i K) i minerałów (potas, wapń, magnez, żelazo, cynk). To cenne źródło błonnika i przeciwutleniaczy. Warzywo działa przeciwbakteryjnie i przeciwzapalnie. Dzięki niskiej zawartości kalorii jest polecane osobą na diecie. Kalafiora najlepiej przyprawiać pieprzem, kurkumą, kolendrą, gałką muszkatołową, curry, kminem czy czarnuszką. Smakowo dobrze komponuje się z natką pietruszki oraz rozmarynem i tymiankiem.

Pomidory w oliwie

W szybkim tempie wkraczają do domowych kuchni pomidory. Można je przerobić je na przecier, koncentraty lub soki, zrobić sos lub aromatyczny chutney i zapasteryzować. Dla amatorów łączenia smaków polecamy pomidory połączyć w sosy ze śliwkami, morelami lub papryką. Coraz częstszą popularnością cieszą się również tak nieoczywiste przetwory jak dżemy lub konfitury z pomidorów. Oprócz przetworów gotowanych możemy z pomidorów przygotować marynaty, np. sałatki z cebulą  oraz pomidory kiszone. Kiszone pomidory są niezwykle popularne na Białorusi czy Ukrainie. Kiszenie warzyw to wschodni zwyczaj, u nas nieco zapomniany. To sposób na zachowanie składników odżywczych w warzywach. Dodatkowym sposobem jest upieczenie pomidorów i zamknięcie ich w słoikach. Są one alternatywą dla suszonych pomidorów w oliwie lub oleju. W ubiegłym roku proponowaliśmy Wam przepis na pomidory pieczone, dziś chcemy przedstawić pomidory pieczone z oliwą, pełne aromatów ziół: bazylii i oregano. Pieczone pomidory mogą być dodatkiem do letnich sałatek, świetnie pasują do serów. Idealne są również pełnych zapachów sos albo zupę. Wystarczy zmiksować je z dodatkiem bulionu i innych ulubionych składników np. czosnku, papryczki chili, świeżych listków bazylii czy tymianku.

Sałatka szwedzka

Ta sałatka obiadowa jest od lat popularna w naszym kraju. Szwedzi ponoć kompletnie jej nie znają. Pewne jest jednak, że Szwedzi lubią  słodkie dania np. śledzie, niektóre potrawy mięsne, dodatek borówek do obiadu. To tak jak z rybą po grecku, z fasolką po bretońsku czy z pieczenią rzymską. Zawarta w nazwie nazwa geograficzna niekoniecznie sugeruje kraju pochodzenia potrawy. Sałatka szwedzka to ogórki gruntowe, konserwowe, pokrojone w plasterki, z marchewką i cebulą. Doprawione olejem, solą i cukrem. Popularna w polskiej kuchni przez cały rok dzięki swoim walorom smakowym i łatwości podania. Świetnie komponuje się z klasycznymi daniami obiadowymi i potrawami z grilla, idealna do kotletów schabowych czy karkówki oraz żeberek słodko pikantnych. Pasuje również jako dodatek do kanapek, hot-dogów i hamburgerów. Może być również samodzielną przekąską, jako przystawka na imprezach.

Z grządki do słoika

Ogórki obrodziły obficie. Oto kolejny przepis na wykorzystanie ich w naszych kuchniach oraz zapewnienia sobie zapasów na zimę. Tym razem utrwalane w occie i cukrze. Marynaty to przetwory o charakterystycznym kwaśnym lub kwaśnosłodkim smaku i wyraźnym octowym zapachu. Ogórki użyte do marynowania powinny być dojrzałe, jędrne i twarde, bez plam, uszkodzeń i przebarwień. Najczęściej stosowane dodatki do marynat to: sól kamienna, cukier, liście laurowe, ziele angielskie, pieprz, gorczyca, koper, papryka ostra, czosnek, cebula i chrzan. Przyprawy w połączeniu z zapachem octu nadają marynatą właściwy aromat i smak. Dodatkowo większość przypraw zawiera fitoncydy, które działają utrwalająco. Fitoncydy to związki o właściwościach bakteriobójczych znajdują się w wielu produktach roślinnych. Możemy dodawać różnorodne przyprawy, ale należy pamiętać o umiarze w ich stosowaniu. Przyprawy wzmacniają zapach marynat i mogą dodać im specjalnego smaku, ale nie mogą go zagłuszać. Trzeba pamiętać, że im kwaśniejsza marynata, tym więcej przypraw należy dodać. Natomiast w marynatach nie należy przesadzać z solą. Gotowe marynaty najlepiej smakują po 2-3 tygodniach przechowywania. I ostatnia rada, otwarte słoiki przechowuje się w chłodnym miejscu. Marynaty psują  się po otwarciu i najlepiej przygotowywać je w niedużych słoikach.

Słona przekąska

W sezonie wakacyjnym, polecamy fajny pomysł na przekąskę na podróż, do pracy lub spotkanie towarzyskie przy piwie. To prosta, ale zdrową i pożywną  przekąska, takie bardzo chrupiące krakersy. Jednym ze składników jest chia. Chia to nasiona szałwii hiszpańskiej, jednej z najstarszych roślin uprawnych. Cenili ją Inkowie i Aztekowie, Indianie nazywali „pokarmem biegaczy” lub „cudownym ziarnem”. Nasiona odznaczają się wysoką zawartością błonnika oraz wysoką zawartością kwasów tłuszczowych omega‑3, tłuszczów wielonienasyconych i tłuszczów nienasyconych. Tłuszcze nienasycone pomaga w utrzymaniu prawidłowego poziomu cholesterolu we krwi. Dodatkowo chia jest  naturalnym źródłem wartościowego białka, polecana jest wegetarianom, osobom aktywnym fizycznie, kulturystom. Mają naturalnie niską zawartość cukru i naturalnie nie zawierają soli, ale odznaczają się wysoką zawartością składników mineralnych: wapnia, potasu, magnezu, żelaza i fosforu.

Ogórki małosolne inaczej

Ogórki małosolne, taki wiele razy już o nich pisaliśmy, ale ponieważ w naszej kulturze kulinarnej są głęboko zakorzenione, wracamy do nich ponownie. Tym razem na przygotowane „na sucho”, w foliowych woreczkach ze struną. Taki łatwy sposób na zrobienie własnych przetworów w każdym miejscu, w domu czy na wakacjach. Wystarczy, że zaopatrzymy się w ogórki, przyprawy i woreczki strunowe albo zwykłe spożywcze. Nie musimy mieć beczek, słoików ani ciepłej wody, wystarczy sama lodówka. Ogórki małosolne zawierają dużą ilość błonnika pokarmowego, dzięki czemu zjedzenie już niewielkiej ich ilości zapewnia uczucie sytości. Dodatkowo sok z ogórków małosolnych doskonale nawadnia organizm i uzupełnia ważne mikroelementy. Można go wykorzystać w przypadku kaca lub odwodnienia organizmu. Podczas procesu fermentacji ogórków produkują one bakterie kwasu mlekowego, które korzystnie wpływają na odpowiednią florę bakteryjną układu pokarmowego. Spożywanie ogórków małosolnych jest zalecane podczas i po antybiotykoterapii. Bakterie kwasu mlekowego mają również pozytywny wpływ na układ odpornościowy organizmu. Jeszcze mała podpowiedź dla tych, którym ogórki kiszone wychodzą miękkie. Żeby były twarde, spróbujmy dodać do nich liści drzew i krzewów. Liście roślin zawierają w swoim składzie substancje, które odpowiadają za twardość ogórków. Najczęściej do kiszonych ogórków dodajemy liście porzeczki, winogron i malin, a także wiśni czy dębu.

Naleśniki z ciecierzycy

Mąka z ciecierzycy należy do grona produktów bezglutenowych. Jest alternatywą dla mąki zbożowej pszenicznej czy żytniej. Produkuje się ją poprzez zmielenie suchych, prażonych ziaren ciecierzycy (grochu włoskiego), a następnie ich dokładnego przetarcia. Jest cennym źródłem białka oraz błonnika. Podczas gdy w naszym kraju mąka z ciecierzycy nie jest jeszcze zbyt popularna, na południu Europy (Francja i Włochy) czy w krajach arabskich i azjatyckich oraz Indiach, od wieków jest jednym z istotnych składników kuchni. Jedną z najbardziej popularnych przekąsek hinduskich jest pakora, którą przygotowuje się poprzez zanurzenie kawałków warzyw w cieście, a następnie smażenie ich w głębokim oleju. Mąka z ciecierzycy zwana w kuchni indyjskiej besan, w tej potrawie stanowi główny składnik panierki. Bardzo popularne są również słodkie kuleczki besan ladoo z kardamonem. Powszechnie znaną i lubianą potrawą z mąką z cieciorki w roli głównej jest też socca, zwana chlebem nicejskim. Podawana jest jako przystawka, a także z dodatkiem warzywnym lub mięsnym. Besan użyty samodzielnie nie nadaje się do przyrządzenia tradycyjnego ciasta, ale doskonale może sprawdzić się jako składnik naleśników, gofrów czy pizzy. Mąka z ciecierzycy jest też składnikiem falafeli czy popularnej w kuchni arabskiej pasty – hummusu. W dietach wegańskich dobrze sprawdzi się jako zamiennik jajka, pozwalając na lepsze zlepianie się składników np. warzywnych klopsików. Mąka z ciecierzycy to nieodłączny element słodyczy, placków, przekąsek kuchni indyjskiej ale nie tylko.

Galaretka z czerwonej porzeczki

Ciasteczka cieciorka i migdały

Bez mąki nie wyobrażamy sobie wypieków. To artykuł spożywczy, który można znaleźć w niemal każdej kuchni. Najpopularniejsze to mąka pszenna czy żytnia. Dziś ze względu na wiele chorób dużym zainteresowaniem cieszą się mąki bezglutenowe. Najpopularniejsze to mąka kukurydziana, mąka ryżowa, mąka gryczana, mąka z tapioki, mąka owsiana bezglutenowa, mąka amarantusowa, mąka jaglana, mąka kokosowa oraz mąka z ciecierzycy. Ta ostatnia coraz częściej „wkrada się” na nasze stoły. Mąka z ciecierzycy może być wykorzystywana do przygotowania różnych potraw – zarówno tych słodkich, jak i wytrawnych. Najczęściej dodaje się ją do ciasta naleśnikowego lub omletów. Sprawdza się jako zamiennik bułki tartej w panierkach, nadaje się również do zagęszczania sosów i zup. Mąkę ze zmielonej ciecierzycy można użyć także do wypieku ciast, ciasteczek i gofrów. Jeśli nie mamy mąki a mamy ziarna ciecierzycy, możemy je lekko uprażyć, uważając aby ich nie spalić, następnie dokładnie wystudzić, najlepiej cały dzień a następnie zmielić w młynku lub w blenderze. Nasza propozycja to mięciutkie i wilgotne w środku oraz delikatnie chrupiące z zewnątrz ciasteczka z mąki z ciecierzycy. Idealne na śniadanie jako dodatek do kawy lub kakao. Ich dodatkową zaletą jest brak cukru, który zastąpiliśmy syropem klonowym, ale również syrop z agawy czy daktylowy, będzie również świetnym rozwiązaniem. Należy wspomnieć, że ciasteczka są bardzo syte, a 1 szt. zapewnia ok 160 kcal.