Zapach świeżego chleba

Często na święta chcemy zrobić coś wyjątkowego. Dla większości z nas to domowy, pachnący chleb. Dodatkowo wielu z nas wkłada własnoręcznie upieczony chleb do koszyka wielkanocnego, gdzie symbolizuje on Ciało Chrystusa, będącego symbolem życia dla chrześcijan. Chleb w święconce jest wkładany aby zapewnić sobie dobrobyt i pomyślność. Źródła podają, że nie zawsze był podstawowym i codziennym pożywieniem. W biedniejszych częściach Polski, jeszcze w I połowie XX w. pojawiał w większe święta. Dziś nie sposób zliczyć rodzajów chleba, które możemy upiec: na zakwasie lub drożdżach, jasny lub ciemny, pszenny czy żytni? Chleb to składnik kanapek, świetnie komponuje się zarówno z wędlinami, serami, jak i warzywami. Idealny do tostów i grzanek, dzięki mieszance mąk dobrze się piecze i nie wysycha zbyt szybko. Jest również bazą do zapiekanek, jego delikatnie kwaśny smak dobrze kontrastuje z serem i pomidorami. Jako dodatek do zup, zwłaszcza w formie grzanek do kremów np. z dyni czy pomidorów. Oraz oczywiście  jako chleb ze smalcem i ogórkiem kiszonym czy dodatek do żurku.  Podstawową różnicą między chlebem wypiekanym na zakwasie a tym na drożdżach jest rodzaj fermentacji i składniki, które są używane do wywołania procesu wyrastania ciasta. Chleb pszenno-żytni to jeden z najczęściej spożywanych rodzajów pieczywa w Europie, szczególnie w Polsce i krajach Europy Środkowo-Wschodniej. Chleb pszenno–żytni jest bardzo puszysty i delikatny. I taki Wam dziś proponujemy. W środku miękki, z chrupiącą skórką na zewnątrz. I bosko pachnie w całym domu!

Płatki nie tylko do ciasteczek

Płatki migdałowe powstają z migdałów, które są obrane, blanszowane, a następnie pokrojone na cienkie plasterki. Chociaż my pokusiliśmy się wykorzystać płatki w najbardziej typowy sposób, czyli dodając je do posypania kruchych ciasteczek, istnieje wiele innych sposobów ich użycia. Płatki migdałowe to bardzo wszechstronny składnik w kuchni, nie tylko pięknie wyglądają, ale i dodają delikatnego smaku oraz chrupkości. W cukiernictwie płatki dodają elegancji i delikatnego orzechowego akcentu. Wykorzystamy je do dekoracji wypieków, tortów, ciast, muffinek, serników czy mazurków. Można je wmieszać do masy w keksach, ciastach ucieranych czy francuskich wypiekach. Idealne do ryżu z jabłkami i cynamonem, zapiekanych gruszek czy jabłek. W wytrwanej kuchni sprawdzą się jako  panierka do mięsa lub ryb. Do sałatek, lekko podprażone płatki świetnie pasują do sałatek z rukolą, kozim serem, burakami, pomarańczą. Płatki polecane są również do dań orientalnych w curry, ryżach, daniach z jagnięciną, gdzie często używa się ich jako dodatku lub posypki. Dodają smaku potrawą z fasolki szparagowej, brokułów, szpinaku czy makaronów z pesto. My podrzucamy przepis na typowe wypieki z okolic świąt wielkanocnych.

Dobroczynne siemię lniane

Jak dowiadujemy się z wielu popularno-naukowych źródeł, siemię lniane jest doskonałe na włosy, odmładza, wzmacnia pracę serca, poprawia kondycję skóry i paznokci, leczy choroby żołądka. Jako pożywienie służy ludziom od co najmniej 6000 lat, ale jego wykorzystanie do produkcji włókien czy oleju sięga prawdopodobnie aż do okresu paleolitu. Siemię lniane jadano już 5000 lat temu w starożytnym Babilonie. W okresie kwitnienia roślinę lnu zdobią piękne, intensywnie niebieskie kwiaty, które spotkamy najczęściej w chłodniejszym klimacie. Nasiona siemienia lnianego występują w dwóch podstawowych odmianach: brązowej lub złotej. Obie cechuje lekko orzechowy, łagodny smak, dlatego dziś stanowią częsty dodatek do diety, świetnie komponujący się z większością potraw. Siemię lniane można stosować zarówno w formie całych nasion, jak i zmielonego proszku, co umożliwia jego różnorodne zastosowanie w kuchni. Siemię lniane zyskało uznanie wśród wegan, dla których stanowi alternatywę dla jajek. Popularne jest jako dodatek do jogurtu, koktajli i owsianki. Wystarczy lekko podgrzać ziarenka na suchej patelni tak, jak ziarenka słonecznika czy dyni a następnie dodać do ulubionej sałatki owocowej, warzywnej lub zup. Aby lepiej przyswajać składniki odżywcze zawarte w siemieniu lnianym, zaleca się mielenie nasion przed użyciem, ponieważ w formie całych nasion trudniej je strawić. Siemię lniane, szczególnie w zmielonej formie, powinno być przechowywane w szczelnie zamkniętym pojemniku w lodówce, aby zapobiec utracie wartości odżywczych i utrzymaniu świeżości. Jak zwykle mamy dla Was interesujący przepis na wykorzystanie siemienia lnianego. Twarogowy chleb z siemieniem lnianym, do którego część składników (płatki owsiane, siemię lniane, nasiona chia, pieprz i sól) kupicie w naszym sklepie stacjonarnym oraz internetowym.

Mieszanka ziół prosto z Prowansji

To magiczna mieszanka suszonych ziół, które rodzimie rosną na francuskiej Prowansji. Podczas gdy poszczególne elementy nie są nowością w kuchni śródziemnomorskiej oraz francuskiej, ich łączne zastosowanie jest stosunkowo niedawnym wynalazkiem. Zioła prowansalskie zyskały dużą popularność dopiero latach w latach 60. XX wieku, za sprawą książki kucharskiej amerykanki Julii Chil, która w swojej książce “Mastering the Art of French Cooking” zamieściła przepis na kurczaka z patelni przyprawionego tymiankiem, cząbrem, bazylią i koprem włoskim. W latach 70. XX wieku francuska firma Durcos opracowała specjalną mieszankę z suszonych ziół, którą wprowadziła do sprzedaży krajowej i na rynki zagraniczne pod nazwą “zioła prowansalskie”. I tak właśnie rozpoczęła się kariera ziół prowansalskich, która obecnie należy o jednym z najczęściej wybieranych mieszanek przypraw. Zioła prowansalskie znajdują zastosowanie w daniach kuchni francuskiej. To niezbędne składniki do przygotowania prowansalskich specjałów, takich jak ratatouille, zupa jarzynowa pistou czy prowansalskie pomidory. Są dodatkiem do zup, serów, sosów i mięs. Mogą być również stosowane do dań z innych zakątków świata. Zioła prowansalskie idealnie podkreślą smak pieczonych mięs. Można je dodać do marynaty lub natrzeć nimi mięso. Świetnie podkręcają smak jagnięciny, wołowiny i cielęciny. Dodane do ciężkich potraw, przyspieszają trawienie i zapobiegają wzdęciom oraz uczuciu pełności. Mieszanka sprawdzi się również do sałatek zwłaszcza tych z kuchni śródziemnomorskiej. Podkreśla smak pieczonych i duszonych warzyw. Zioła prowansalskie pasują idealnie z pomidorami, dzięki temu podkreślą smak zupy pomidorowej, sosu czy sosu do pizzy. Zioła prowansalskie mają bardzo intensywny smak, dzięki temu świetnie zastępują sól, która powinna być stosowana z umiarem. Samodzielne przygotowanie mieszanki ziół jest bardzo proste. Zioła w równych ilościach (suszony tymianek, bazylia, rozmaryn, estragon, cząber, majeranek, oregano) mieszamy i zamykamy w szczelnym pojemniku. Proponujemy przed zmieszaniem ziół utrzeć rozmaryn w moździerzu. Jak zawsze mamy dla Was ciekawy przepis na wykorzystanie ziół prowansalskich. Pieczony bakłażan, który może być samodzielnym daniem albo dodatkiem do różnego rodzaju mięs.

Pączki tradycyjne – miękkie i puszyste

Tłusty Czwartek to jedno z najstarszych i najbardziej uwielbianych świąt w polskim kalendarzu. Pączki, choć dziś dostępne przez cały rok, kojarzą się przede wszystkim z Tłustym Czwartkiem. W Polsce najczęściej mają one formę okrągłych, smażonych bułek wypełnionych słodkim nadzieniem – najczęściej konfiturą różaną lub marmoladą owocową. W tradycyjnych przepisach używa się również nadzienia z czekolady, budyniu, twarogu czy owoców lub likieru. Dziś równie popularne są te z nadzieniem pistacjowym. Pączki są obficie polane lukrem i przybrane skórką pomarańczową lub posypane cukrem pudrem. Warto jednak zauważyć, że to, co sprawia, że pączki są tak wyjątkowe, to ich delikatna, puszysta konsystencja i bogaty, pełny smak. W wielu polskich domach Tłusty Czwartek to moment, w którym nie tylko piecze się pączki, ale również dzieli się nimi z rodziną, przyjaciółmi, a nawet sąsiadami. Tradycja podawania pączków zyskała nowy wymiar w XXI wieku, kiedy to lokale gastronomiczne i cukiernie zaczęły oferować różnorodne wariacje tego przysmaku – od wegańskich po pączki bezglutenowe, z nowoczesnymi nadzieniami (limona-kokos, czekolada z chili, karmel solony z masłem orzechowym) i wykończeniami, np. płatkami róży, siekanymi orzechami pistacjowymi, liofilizowanymi malinami czy płatkami złota.

Fasolowy pasztet

Pasztet z białej fasoli to jedno z tych dań, które zdobyły popularność w ostatnich latach, zwłaszcza wśród osób szukających roślinnych alternatyw dla tradycyjnych pasztetów mięsnych. Jest to danie łatwe do przygotowania, zdrowe i pełne smaku, dla osób, które po prostu chcą wprowadzić więcej roślinnych składników do swojej diety. Pasztet z białej fasoli nie ma jasno określonego „wynalazcy”, ale jest częścią trendu na roślinne alternatywy dla tradycyjnych mięsnych potraw. Pasztet w różnych formach znany jest od wieków w wielu kuchniach świata. W Polsce pasztet był często przygotowywany z mięsa, ale z biegiem czasu, w miarę wzrostu popularności diet roślinnych, fasola stała się doskonałym składnikiem do tworzenia wersji roślinnych. Biała fasola, szczególnie popularna w kuchni polskiej, jest źródłem białka roślinnego i ma delikatny, lekko słodkawy smak, który idealnie nadaje się do stworzenia kremowej, ale jednocześnie pożywnej masy. Pasztet z białej fasoli jest bardzo uniwersalny, jeśli chodzi o przyprawy, więc możesz go dostosować do swoich upodobań smakowych. Wśród przypraw znajdziemy: czosnek, świeży czosnek lub czosnek granulowany nadaje pasztetowi głębszy, wyrazisty smak. Cebula, wprowadza słodycz i aromat. Zioła: tymianek, rozmaryn, oregano i bazylia to świetne opcje, które nadają pasztetowi bardziej wytrawny charakter. Papryka: słodka lub ostra papryka w proszku nada pasztetowi nieco pikanterii, a także głębi smaku. Możemy również eksperymentować z dodatkiem orzechów (np. włoskich), suszonych pomidorów, a nawet wędzonej papryki, jeśli chcesz nadać pasztetowi bardziej intensywny smak. Pasztet z białej fasoli to wszechstronny dodatek do wielu dań, zarówno na ciepło, jak i na zimno. Serwowany z najczęściej chlebem i bułkami, będący dodatkiem do sałatek sezonowych warzyw, np. z rukolą, pomidorami i ogórkiem. Pasztet dobrze smakuje w połączeniu z pieczonymi warzywami, takimi jak bataty, marchewki czy buraki. Można podać go z porcją warzyw na parze. Kiszone ogórki, kapusta lub kiszone buraki to świetne dopełnienie, które nadają pasztetowi wyrazistości i kwaskowatości. Pasztet może być również serwowany w formie przystawki na imprezach lub spotkaniach, podany z różnymi dipami, oliwkami czy świeżymi ziołami. Pasztet z białej fasoli to smaczna, zdrowa alternatywa dla mięsnych pasztetów, pełna białka i błonnika. Można go doprawiać na wiele sposobów, dostosowując smak do swoich preferencji. Doskonale komponuje się z różnorodnymi dodatkami, zarówno na ciepło, jak i na zimno. Bez względu na to, czy szukasz pomysłu na wegetariańską przekąskę, czy po prostu chcesz wzbogacić swoją dietę o więcej roślinnych produktów, pasztet z białej fasoli to doskonały wybór.

Święto pizzy

Dziś obchodzimy światowy dzień pizzy. Drugi po tym najważniejszym czyli dniu pizzy w jej ojczyźnie Włoszech, tam święto obchodzone jest 17 stycznia. Pozostała Europa i Stany Zjednoczone obchodzą je 9 lutego. Ostatnim terminem jest 31 sierpnia, wtedy to święto obchodzą Brazylijczycy i pozostali mieszkańcy Ameryki Południowej. Pizza, którą znamy dzisiaj, ma swoje korzenie w starożytności, choć jej współczesna forma powstała w Neapolu, w XVIII wieku. Dziś najpopularniejsza to margherita –pizza z sosem pomidorowym, mozzarellą, bazylią i oliwą z oliwek. Jeśli chodzi o klasyczne dodatki pizzy to: oliwki – czarne lub zielone, czosnek, chili – w postaci świeżych papryczek lub suszonych płatków, dla miłośników ostrego smaku, rukola – popularny dodatek na wierzch pizzy, szczególnie do pizzy z prosciutto, parmezan – świeżo starty, dodawany po upieczeniu dla dodatkowego smaku, szynka parmeńska, salami, mozzarella. Pizza jest jednym z najczęściej zamawianych dań na świecie, w Stanach Zjednoczonych pizza stanowi aż 10% całkowitego spożycia żywności na wynos. W Neapolu pizza jest traktowana jak sztuka, a jej przyrządzanie zostało uznane za niematerialne dziedzictwo kultury UNESCO w 2017 roku. W 2007 roku powstała największa pizza na świecie, znana jako „Ottavia”, o powierzchni 1261,65 m². Nasza propozycja to pizza łącząca 2 święta: pizzy i zakochanych, które obchodzimy 14 lutego.  Pizza chyba najbardziej przypomina pepperoni, taką o cienkim cieście. Dodatkowo oprócz składników spożywczych przyda się nam trochę akcesoriów do profesjonalnego przygotowania naszej pizzy: łopatka do pizzy, kamień do pieczenia, praska do czosnku.

Chałka śródziemnomorska

Chałka z suszonymi pomidorami i świeżą bazylią to smakowite połączenie tradycyjnej żydowskiej chałki z włoskimi akcentami. Choć sama chałka pochodzi z żydowskiej tradycji, szczególnie popularna jest w Polsce i krajach, gdzie Żydzi mają długą historię, jak w Izraelu, USA czy w Europie Środkowo-Wschodniej. Chałka to zwykle słodkie, puszyste pieczywo, a w tym wariancie dodatek suszonych pomidorów i świeżej bazylii nadaje jej wytrawny, intensywny smak. Pomidory suszone na słońcu są pełne smaku i idealnie komponują się z aromatyczną bazylią, tworząc ciekawe połączenie z miękką, delikatną chałką. Jeśli chodzi o podawanie, chałkę z suszonymi pomidorami i bazylią możesz jeść na wiele sposobów. Z oliwą z oliwek, jako przystawkę lub dodatek do wina, np. do włoskiej chianti. Z serem, np. z mozzarellą lub parmezanem – połączenie tego pieczywa z serem jest naprawdę pyszne. Z ulubionymi wędlinami, zwłaszcza z szynką prosciutto czy salami. Albo z kremowym hummusem lub pastą z oliwek jako lekki posiłek lub przekąska. Włochy mogą być inspiracją dla takiej chałki, szczególnie z uwagi na popularność suszonych pomidorów i bazylii, ale samo połączenie tych składników z tradycyjnym pieczywem chałkowym daje ciekawy efekt łączący różne kulinarne tradycje.

Bułki poznańskie

Bułki z definicji są odmianą pieczywa, najczęściej pszennego, żytniego lub kukurydzianego. Niekiedy bułki posypuje się mąką, makiem, sezamem, dynią lub innymi ziarnami. Są również bułki słodkie „ubrane” w kruszonkę, zawierają czasami również słodkie nadzienie. Bohaterem dzisiejszego bloga jest pszenna bułka poznańska z charakterystycznym głębokim przedziałkiem. Niektórzy mówią również o nich bułka z dupką. Duża, miękka i puszysta bułka z chrupiącą skórką. Bułka poznańska to klasyk pieczywa śniadaniowego. Jej delikatny i neutralny smak doskonale współgra zarówno z dodatkami słodkimi, jak i wytrawnymi. Doskonale smakuje z masłem, nabiałem, serem, miodem, dżemem czy wędlinami. Często jest również podawana w barach do flaków, bigosu czy gulaszy. Pszenna bułka poznańska wypiekana jest w oparciu o tradycyjną, klasyczną recepturę. Do wypieku bułek używamy uniwersalnej mąki pszennej typ 500 lub 550. Mąki o tym numerze to mąki uniwersalne. Sprawdzają się w naleśnikach, ciastach czy spodach do pizzy. Bułka poznańska ma konkurencję w postaci bułki wrocławskiej. Wrocławska w smaku zbliżona jest do francuskiej bagietki, ale jest bardziej mięsista. Poniżej przepis na tradycyjne bułki poznańskie.

Metrowiec

Dziś w czasie między świątecznym chcemy przypomnieć Wam ciasto latach 70 i 80 tych. W PRL-u znała je każda gospodyni, przygotowując je przy okazji ważniejszych wydarzeń – rodzinnych spotkań czy prywatek. Zwykle pojawiało się na stołach również podczas świąt. Jedno z najbardziej lubianych ciast klasycznych, chociaż obecnie nieco zapomniane. Tymczasem to jedna z lepszych alternatyw dla sernika i makowca. Składa się z 2 ciast ucieranych - jasnego oraz ciemnego, które są przełożone masą budyniową. Dodatkowo całość udekorowana jest polewą czekoladową. A dlaczego metrowiec? Bo ciasto wychodzi bardzo długie. Może nie metrowe, ale jeśli chcecie zmierzcie je miarką po przygotowaniu. My przygotowaliśmy je z okazji świąt Trzech Króli. Zachęcamy Was do powrotu do tradycyjnych przepisów z kuchni Waszych mam czy babci. Takie „odgrzewane” przepisy nie raz zaskoczą swoim smakiem i finezją. Od razu też podpowiadamy, że z podanej porcji wyjdą Wam 2 całkiem spore ciasta.

Choinka czekoladowa z kremem pistacjowym

Dziś wisienka na torcie. Cudowne czekoladowa beza z zielonym pistacjowym kremem. Idealne wykończenie bożonarodzeniowego stołu. Ciasto które wzbudzi zachwyt nie tylko wyglądem ale i smakiem. Od pewnego czasu dotarła do nas prosto z Italii moda na potrawy z pistacjami. Mają one praktycznie nieograniczone zastosowanie w naszej kuchni. Pasują jako farsz do pieczonego kurczaka, Równie dobrze pistacje smakują w połączeniu z rybą czy makaronem. Do wyrobów cukierniczych, zawijańców drożdżowych, tureckiej baklawy, rurek z serem ricotta lub mascarpone, owsianek, jako dodatek do dżemów morelowych. Pastę z pistacji natomiast użyjemy do ciast, ciasteczek, lodów, kremów, smoothie oraz jako nadzienie do czekoladek oraz kawy z mlekiem. Przed Wami super przepis na spektakularny słodki deser. Wesołych Świąt i do dzieła!

Sernik piernikowy

Świąteczna propozycja łącząca dwa popularne wypieki świąteczne. Piernik, nieodzownie kojarzący się z Bożym Narodzeniem oraz okresem karnawału oraz sernik, ciasto świąteczne występujące w wielu odmianach oraz zdobywca drugiego miejsca w rankingu popularnego serwisu Taste Atlas. Pierwsze udokumentowane dowody na deser przypominający sernik pochodzą ze starożytnej Grecji, gdzie przygotowywano go na patelni z prostych składników, sera, pszenicy i miodu. W późnośredniowiecznej Europie sernik przybrał formę tarty z ciastem na spodzie. Niektóre serniki są jędrne i gęste, jak klasyczny nowojorski sernik. Inne są bogate, bujne i kremowe, niemal jak gęsty budyń. Jeszcze inne są lekkie i przewiewne jak beza. Nasz jest pachnący świętami, cynamonem i goździkami. Koniecznie go wypróbujcie i przekażcie tą recepturę innym.  

Piernik

Ciasto na staropolskie piernik możemy zrobić dużo wcześniej. Idealnie jest zacząć przygotowywać ciasto na piernik staropolski około 4-6 tygodni przed świętami Bożego Narodzenia. Minimalny okres dojrzewania to zazwyczaj około 2 tygodni. Po leżakowaniu takie ciasto pieczemy 2-3 dni przed świętami. Natomiast nasze ciasto możemy upiec w Wigilię. Będzie wilgotne i mięciutkie. Możemy śmiało nazwać go „Last Minute”.  Najważniejszym dodatkiem do ciasta, żeby nadać mu charakter piernika są oczywiście przyprawy korzenne. Do kupienia w formie gotowej mieszanki. Możemy również przygotować sami taką mieszankę łącząc ze sobą cynamon, goździki, imbir, gałkę muszkatołową, kardamon, pieprz oraz anyż. Do masy można dodać bakalie, orzechy, kandyzowaną skórkę cytrusów, inne ulubione dodatki wedle uznania. My postawiliśmy na wykończenie z polewy czekoladowej i płatków migdałowych.

Rogaliki

Trochę słodyczy na chłody. W ofercie mamy dla Was przepis na rogaliki z marmoladą, u nas wykorzystaliśmy czekośliwkę, której przepis już kiedyś gościł na naszej stronie. Słodkie rogaliki to zasługa niejakiego austriackiego biznesmena, pana Augusta Zanga. Pierwszy raz, rogaliki, pojawiły się w Paryżu w 1839 r. przy rue de Richelieu, gdzie pan August otworzył Boulangerie Viennoise czyli w dosłownym tłumaczeniu wiedeńską piekarnię. Nie tak dawno obchodziliśmy wielkopolskie święto w imieniny Marcina, gdzie przysmakiem są Rogale Marcińskie w kształcie końskiej podkowy. W internecie szukając informacji, na temat tego wypieku, okazało się, że „cech cukierniczy zdecydował, że oryginalne są tylko rogale robione na margarynie, zawierające sztuczne aromaty i masę jajową. Jeśli więc ktoś używa masła, naturalnych zapachów czy świeżych jajek, nie otrzyma certyfikatu. A jego wypieki nie będą się nawet oficjalnie nazywać świętomarcińskimi”. Dość zaskakujące to obostrzenie. U nas przepis nie na rogale, ale na rogaliki z najlepszych składników. Polecamy!! 

Bajgle

Nie wiemy czy wiecie, ale bajgle są rodem z Polski? W XVI i pierwszej połowie XVII wieku bajgiel stał się podstawą kuchni polskiej. Jego nazwa pochodzi od jidyszowego słowa beygal, wywodzącego się z niemieckiego dialektu beugel, oznaczającego „pierścień” lub „bransoletę”. Pierwsza wzmianka o bajglach pochodzi z XIII-wiecznej syryjskiej książki kucharskiej. Chleb przypominający bajgiel, znany jako obwarzanek był najpierw gotowany, a następnie pieczonym kształtem przypominający pierścień. Bajgle zostały przywiezione do Stanów Zjednoczonych przez polskich Żydów-imigrantów, a ten prężnie rozwijający się biznes rozwinął się w Nowym Jorku. Chociaż w Polsce bajgle miały wyraźnie wieloetniczne pochodzenie, w USA, dość szybko zaczęto je kojarzyć z kulturą żydowską. Podobnie jak bliny, pastrami i chleb żytni, które pochodziły ze społeczności Europy Wschodniej, w których mieszkało tak wielu Żydów, bajgle zaczęto nazywać przede wszystkim żydowskimi. A czy wiecie po co bajgle mają w środku otwór? Dziury sprawiają, że bajgle pieką się szybciej. Dziury sprawiały również, że bajgle można było układać na kołku lub drewnianym słupie, co ułatwiało ulicznym sprzedawcom ich sprzedaż. Bajgle to typowo śniadaniowe pieczywo. Polecane do twarożku, gotowanych jajek, szynki czy na słodko z dżemem lub miodem. Proponujemy Wam uproszczoną wersję bajgli, omijamy proces parzenia w gorącej wodzie przed pieczeniem, my od razu przeszliśmy do pieczenia. Niewykluczone jednak, że wkrótce powrócimy do tradycyjnego, pełnego przepisu na bajgle.

Tarta jabłkowo-migdałowa

Jak wiele klasycznych wyrobów cukierniczych, tarta pochodzi z Francji. Najprawdopodobniej pierwsza tarta owocowa, która zyskała rozgłos jako deser o indywidualnej nazwie, została stworzona przez siostry Tatin dla restauracji znajdującej się w ich hotelu we wsi Lamotte-Beuvron we Francji pod koniec XIX wieku. Obecnie wyróżniamy cztery główne rodzaje tart: tarty owocowe, tarty kremowe, tarty czekoladowe i tarty wytrawne. Do tart wytrawnych zalicza się quiche. Quiche to placek z kruchego ciasta wypełniony nadzieniem warzywnym lub grzybowym w sosie przygotowanym na bazie jajek i śmietany. W zależności od gustu do nadzienia możemy dodawać mięso, ryby oraz sery. Najbardziej znany jest quiche lorraine - tradycyjne danie Lotaryngii. W ofercie mamy jednak słodką tartę owocową z rodzimych owoców sezonowych czyli jabłek. Dla nadania aksamitnego smaku proponujemy zrobić do niej polewę z migdałów, miodu i śmietany.

Bułeczki z puree dyniowym

Pyszne, lekkie i puszyste bułeczki z dyni, są lekko słodkie i pięknie ubarwione, a dodatek puree z dyni sprawia, że są stają się wilgotne. Idealnie nadają się na śniadanie i jako dodatek do zup. Dynia podobnie jak cukinia, to uniwersalne warzywo do przyrządzania zarówno słodkich jak i wytrawnych potraw. Dynia na słodko lubi miód lub odrobinę syropu klonowego, cynamon i kardamon, gałkę muszkatołową. Do dyni na słono możemy dodać np. wędzoną paprykę oraz kurkumę, lub czosnek granulowany, świeży rozmaryn i kmin rzymski, sól i chili. Wracając jednak do naszych bułek, to dobra informacja jest taka, że te bułki można przygotować wcześniej i zamrozić do nawet do 2 miesięcy. Po dokładnym ostudzeniu należy owinąć szczelnie (podwójnie owinąć folią spożywczą, a następnie folią aluminiową) i zamrozić. Rozmrozić zawinięte w folii w temperaturze pokojowej. Bułki owinięte w folię aluminiową można podgrzewać w piekarniku nagrzanym do 175°C przez 10–15 minut lub do momentu, aż będą ciepłe.

Ciasteczka czekoladowe

Ciasteczka czekoladowe zwane również brownie mają swoje korzenie w kuchni amerykańskiej. Historia ciasteczek sięga końca XIX wieku, a ich pochodzenie wywodzi się z hotelu Palmer House w Chicago. Bertha Palmer zleciła stworzenie pierwszego ciasteczka na Światową Wystawę Kolumbijską w 1893 roku w Chicago. Poprosiła o deser, który byłby mniejszy niż kawałek ciasta i można go było łatwo zjeść w formie pudełkowego lunchu. W rezultacie powstało Palmer House Brownie z czekolady z orzechami włoskimi i polewą morelową. Następnie przepis ewoluował i dziś odmian czekoladowych ciasteczek jest mnóstwo. Podstawą zawsze jest mąka, masło, jajka, czekolada, kakao w proszku, cukier. Często dodajemy do nich orzechy włoskie, orzeszki ziemne, orzechy makadamia, orzechy laskowe lub inne orzechy, które mamy akurat pod ręką. W naszym przepisie najważniejszą częścią przygotowania tych ciasteczek jest sposób, w jaki miesza się cukier i jajka. Muszą być naprawdę dobrze ubite, aby wchłonąć dużo powietrza. Dzięki temu powstaną popękane wierzchołki. Aby uzyskać głębszy smak czekolady, do mieszanki mąki można dodać 1/2 łyżeczki kawy espresso .

Ciabatta

Ciabatta to popularne w włoskie pieczywo, o dość krótkiej historii. Po raz pierwszy został wyprodukowany w 1982 roku przez Arnaldo Cavallari. Cavallari był młynarzem i piekarzem niedaleko Wenecji. W tym czasie francuskie bagietki cieszyły się dużą popularnością, a piekarnie chciały opracować produkt, który byłby w stanie konkurować z bagietką. Ciabatta to biały bochenek chleba, wyróżniający się twardą skórką i miękkim, porowatym wnętrzem, który przypomina plasterek sera szwajcarskiego. Nazwa pochodzi od włoskiego słowa oznaczającego pantofelek i jest ukłonem w stronę ogólnego wyglądu i kształtu bochenka. Przepis na ciabattę jest super prosty i ma bardzo ograniczoną listę składników – mąka chlebowa, drożdże instant, oliwa z oliwek, woda i sól.

Drożdżówki z serem

Drożdżówka to słodki wyrób piekarniczy z nadzieniem, często pokrytego lukrem, polewą lub kruszonką. W drożdżówkach nadzieniem może być: mak, biały ser, budyń, bakalie, jagody lub inne owoce sezonowe. Bułki z ciasta drożdżowego są charakterystycznym wypiekiem na terenie wschodniego Mazowsza. Tradycji tego wypieku można się doszukiwać w zwyczajach ludowych w połowie XX wieku, wtedy gościły często na odpustowych kramach. W Wielkopolsce drożdżówka nazywana jest „szneką”, na Podlasiu  używa się nazwy „bułka słodka”, a na Śląsku drożdżówki nazywane są "kołoczyki". W okresie PRL-u były częstym śniadaniem dla uczniów oraz pracowników biur i fabryk. Obecnie tradycja domowego wypieku bułek drożdżowych powoli zanika, już tylko nieliczne gospodynie potrafią je przygotować. Nadmienić jeszcze wypada, że ciasta drożdżowe, chociaż oczywiście zawierają cukier, są dość zdrowe. Wszystko dzięki drożdżom, które stanowią źródło witamin z grupy B, ale także cynku, żelaza, potasu i fosforu. Co istotne, ciasto z drożdży jest uważane również za najmniej tuczące ze wszystkich ciast.