Czereśnie dobro luksusowe

Czereśnia jest dziś synonimem luksusu. Ceny tych owoców szybują do niemożebnych wartości. Wtedy ciężko mówić o opłacalności robienia z nich przetworów. Jednak wielu z nas jest szczęśliwym posiadaczem sadu ze starymi odmianami czereśni np. Majówki. To plenna odmiana, która w tym roku owocuje wyjątkowo obficie. Sezon na czereśnie jest dość krótki. Zwykle zaczyna się w czerwcu i trwa do połowy lipca. Oprócz jedzenia czereśni na surowo, bezpośrednio lub jako dodatek do deserów lodowych czy sałatek np. z bobem, orzechami i fetą, możemy z nich zrobić przepyszne pierogi, zupę czereśniową, koktajle mleczne czy kompot. W przypadku nadmiaru proponujemy zamknąć je do słoików jako dżemy, konfitury, kompoty, słodkie marynaty, chutneye lub nalewki. Możemy je również suszyć i kandyzować, czyli poddać je procesowi smażenia, w gęstym syropie cukrowym, aby je zakonserwować i uczynić dłużej przydatnymi do spożycia. Takie kandyzowane czereśnie użyjemy do ciast, deserów, oraz jako dodatek do dań wytrawnych, np. serów czy pieczonych mięs. Aby przetworzyć ten przepyszny owoc, tak jak lubicie, zapraszamy do nas po szereg produktów i akcesoriów do przetwórstwa: słoików, zakrętek, lejków do słoików, butelek, suszarek oraz szczotek do mycia butelek, zbiorników spożywczych, cukru trzcinowego, Frukta-Żelu, drylownic, sokowników, różnego rodzaju korków, etykiet, oraz mnóstwa innych rzeczy, które znajdziecie w naszym sklepie stacjonarnym oraz internetowym.

Lubczyk nie tylko do maggi

Maj i pierwsza połowa czerwca, to intensywny czas na zbieranie i przetwarzanie ziół. Zasada jest prosta, zioła zawsze zbieramy przed ich kwitnieniem. Dziś opowiemy Wam trochę o lubczyku, bylinie o intensywnym, korzennym aromacie, przypominającym nieco seler, ale z bardziej pikantną, głęboką nutą. W kuchni stosujemy głównie liście i łodygi, natomiast korzeń znajduje swoje zastosowanie, szczególnie w nalewkach czy syropach. Lubczyk od razu kojarzy nam się z maggi. W ubiegłym sezonie podawaliśmy na blogu przepis na domową maggi, zachęcamy do powrotu do niego. Najlepiej zbierać lubczyk w suchy dzień, rano, po obeschnięciu rosy. Suszymy go w przewiewnym, zacienionym miejscu, unikamy słońca, lubczyk wtedy traci większość olejków eterycznych. Lubczyk możecie ususzyć w suszarce do grzybów, temperatura nie powinna przekraczać 40°C. Taki suszony lubczyk, możecie utrzeć w moździerzy i stosować do zup, szczególnie do rosołu, zupy jarzynowej czy krupniku. Suszony lubczyk użyjemy też do gulaszu z wołowiny lub wieprzowiny, dań jednogarnkowych: bigosu bądź leczo, mięs pieczonych, pasztetów domowych i sałatek ziemniaczanych. Świeże liście i korzeń natomiast używany jest do nalewek wspierających odporność organizmu, a także poprawiający trawienie. Nalewka działa też moczopędnie i poprawia samopoczucie. Świetnie rozgrzewa, szczególnie w zimne, zimowe dni. W naszych sklepach znajdziecie suszony lubczyk, moździerze, drożdże do wytworzenia alkoholu, butelki, słoiki, suszarkę do grzybów oraz dodatki do nalewek, np.: cynamon, goździki, płatki róży czy suszoną skórkę pomarańczową. Poniżej przepis na nalewkę

Z myślą o zbliżającym się sezonie przetwórczym…

Na rynku pojawiły się pierwsze truskawki, to sygnał, że za chwilę rozpocznie się  sezon przetwórczy. To najwyższy czas aby przejrzeć spiżarnie, piwnice i szafki, i zrobić przegląd w naszych przetworach z ubiegłego roku. Wyciągnijmy pozostałości w postaci kiszonek z ogórków, kapusty, grzybów, różnego rodzaju dżemów: truskawkowych, malinowych, porzeczkowych czy morelowych. Dodatkowo znajdziemy z pewnością niejeden słoik marynowanych grzybków czy korniszonów. To dobry moment na wykorzystanie tych dobrodziejstw na przyjęcia i grille w ogrodzie. Oczywiście domowe nalewki i wino możemy otwierać z umiarem i przez najbliższych kilka lat w zależności od ilości zapasów

Marynowanie mięs w folii

Chcielibyśmy przybliżyć Wam naszą ofertę dotyczącą pakowania próżniowego w woreczki i folie moletowane. Worki, folie i rękawy moletowane to artykuły zaprojektowane z myślą o efektywnym, bezpiecznym pakowaniu próżniowym żywności. Wykonane są z wysokiej jakości folii PA/PE. Charakteryzują się dużą wytrzymałością, doskonałą szczelnością i odpornością na uszkodzenia. Moletowana powierzchnia przyspiesza proces próżniowego usuwania powietrza, zapewniając doskonałą ochronę zawartości. Wybór folii moletowanej w postaci rękawa umożliwia dopasowanie opakowania do produktów o zróżnicowanych rozmiarach jak ryby czy wyroby własne. W opakowaniach moletowanych można przechowywać produkty świeże jak mięso, wędliny, ser, przyprawy, bakalie czy grzyby suszone. Również produkty  wcześniej poddane obróbce np. marynowane, pieczone, gotowane, smażone, suszone, wędzone. Nasza propozycja to mięso drobiowe marynowane na mokro: bazyliowe i imbirowo-czosnkowe. Marynata „na mokro” powstaje najczęściej na bazie oleju, idealnym nośniku smaku. Płynną podstawą może być również maślanka czy mleczko kokosowe. Pozostałe składniki najczęściej wybierane do stworzenia idealnej kompozycji smaków to: sól, zioła, miód, sok z cytryny, ocet balsamiczny, sos sojowy, musztarda, ketchup, warzywa. Główne zalety używania folii moletowanej do marynowania to, szybsze marynowanie, brak wysychania, ochrona mięsa przed utratą smaku i aromatu oraz wygodne przechowywanie.

Dąb w gorzelnictwie

Płatki dębowe to szybki i ekonomiczny sposób na dodanie smaku dębowej beczki do każdego alkoholu: wina, piwa czy destylatów. Są wytwarzane z sezonowanych klepek z amerykańskiego i francuskiego dębu, które są rozdrabniane i prażone konwekcyjnie, aby stworzyć smak podobny do tego, jaki nadałaby porównywalnie prażona beczka. Najczęściej stosowane są do win w celu pogłębienia koloru i postarzenia trunku. Płatki można wykorzystać przy produkcji innych napojów alkoholowych, takich jak nalewki, miody pitne, piwa czy wódki. Użycie wysokiej jakości płatków dębowych to najlepsza alternatywa dla stosowania beczek dębowych. Dzięki zastosowaniu płatków nadamy trunkom fantastyczny aromat i barwę. To znacznie prostsza i tańsza metoda starzenia trunków, niż tradycyjne dojrzewanie w beczkach. Płatki dębowe zaczęto używać w produkcji alkoholu, zwłaszcza whisky i innych mocnych trunków, głównie po to, by przyspieszyć proces starzenia napoju. Tradycyjnie do tego celu używano dużych beczek dębowych, ale płatki dębowe, które mają znacznie większą powierzchnię, pozwalają na szybsze wydobycie z drewna pożądanych aromatów. Płatki dębowe pozwalają na bardziej intensywne oddziaływanie na alkohol, co jest szczególnie cenione przez producentów, którzy chcą uzyskać pożądany smak w krótszym czasie. Rozróżniamy płatki naturalne, średnio opiekane i mocno palone. Im ciemniejsze płatki – tym finalnie ciemniejszy kolor naszego destylatu. Nasza propozycja na dziś dotyczy płatków z dębu amerykańskiego Quercus Alba. Płatki HEAVY to płatki mocno wypalone mają subtelne aromaty, przy jednoczesnym zachowaniu owocowych smaków i aromatów w winie, czy nalewce. Nadają trunkom szlachetności i aksamitności smaku. Po leżakowaniu, polecamy zacząć od dawki 4 g na 1 l mocnego alkoholu i kontrolować intensywność smaku oraz kolor. Płatki finalnie nadadzą mocny smak lekko podpalanej wanilii z niewielką nutą goździków.

Polędwiczka wieprzowa dojrzewająca

Jeśli szukacie inspiracji na wędliny robione domowym sposobem, mam dla Was propozycję na polędwiczkę wieprzową w przyprawach. Polędwiczka wieprzowa suszona, to rewelacyjny pomysł na dojrzewająca wędlinę, którą bez problemu zrobisz samodzielnie w domu. Do jej przygotowania potrzebna będzie tylko dobrej jakości wieprzowa polędwiczka i przyprawy. I czas, na te święta już niestety nie zdążycie, aby ją spożywać potrzeba 10 dni od pierwszej czynności. Już starożytni Rzymianie i Grecy stosowali techniki dojrzewania mięsa, aby przedłużyć jego trwałość i poprawić smak. Wędliny dojrzewające mają swoje korzenie w tradycji europejskiej, zwłaszcza we Włoszech, Hiszpanii i Francji, gdzie produkuje się wiele znanych i cenionych wędlin dojrzewających. Dojrzewanie wędlin to proces długotrwały, który zwykle trwa od kilku tygodni do nawet kilku miesięcy. Podstawowym krokiem w produkcji wędlin dojrzewających jest peklowanie, czyli natarcie mięsa solą oraz przyprawami będącymi naturalnymi konserwantami. W wyniku peklowania mięso traci część wody, co sprzyja wydobywaniu smaku. Następnie mięso poddawane jest powolnemu suszeniu, które odbywa się w warunkach kontrolowanej wilgotności i temperatury. Proces ten pozwala na dalsze odparowanie wody oraz rozwój pożądanych bakterii, które przyczyniają się do fermentacji. To właśnie ten etap dojrzewania decyduje o charakterystycznym smaku i aromacie wędlin dojrzewających. W Polsce także istnieje długa tradycja wytwarzania wędlin dojrzewających. Kiełbasa lisiecka, szynka dojrzewająca z Podlasia czy kiełbasa tzw. „palcówka” to przykłady rodzimych produktów. Wyróżniają się one wyrazistym smakiem, poprzez zastosowanie popularnych przypraw: pieprzu, majeranku i czosnku granulowanego, papryki i czasu dojrzewania.

Zakwas na świąteczną zupę

Żurek wielkanocny czy barszcz biały, to specjalność naszej polskiej kuchni znana od pokoleń. Ich charakterystyczny smak i aromat wiąże się przede wszystkim z Wielkanocą. Ale nie od zawsze były one świątecznym specjałem. Zakwaszana zupa mączna to specjalność regionalnej kuchni polskiej, ale i białoruskiej, czeskiej czy słowackiej. Nazwa jej pochodzi od niemieckiego słowa sauer, czyli kwaśny, zakwaszany, ukiszony. Na wielkanocnym stole żur symbolizował zakończenie okresu postu. Na początku popularny była na Śląsku. Często więc znaleźć możemy informacje, że żur jest śląski. Natomiast tradycyjny, wielkanocny biały barszcz jest potrawą staropolską. Pierwszy znany przepis wskazuje, że przyrządzało się go z gotowanych roślin: barszczu zwyczajnego, lebiody i komosy. Z czasem zaczęto go przygotowywać na esencjonalnym wywarze mięsnym, czyli tym w czym gotowała się świąteczna szynka, z dodatkiem suszonych grzybów i kiełbasy białej, zakwaszaną (np. kwasem ogórkowym lub kapuścianym). Zupa zabielana bywa śmietaną. Niezbędne przyprawy to sól, pieprz, ziele angielskie, majeranek i liść laurowy. Co gości na naszych wielkanocnych stołach? Zazwyczaj żurek, a nie barszcz biały. Barszcz biały czy żur często wzbogacane są dodatkami takimi jak biała kiełbasa, jajko, ziemniaki czy majeranek, co sprawia, że są pożywnymi i sycącymi posiłkami. Zatem czas na zakwas. Obecnie barszcz biały robi się z zakwasu na mące pszennej a żur z zakwasu na mące żytniej. Mamy dla Was uniwersalna propozycję przygotowania takiego zakwasu, a który bardziej lubicie, ten zrobicie. Zakwas należy nastawić najpóźniej na 5 dni przed świętami. Można go zrobić również wcześniej i przechować do ok. dwóch tygodni w lodówce.

Zrębki do wędzenia 

Wiosna, zwłaszcza okres przedświąteczny to z reguły wzmożony czas wytwarzania domowych mięsnych wędlin oraz używania wędzarni. Po zimie zaczynamy sprzątanie ogródków, odkrywanie grilli oraz przydomowych wędzarni. Szykujemy się na sezon. Dziś chcemy Wam przedstawić zalety stosowania zrębków wędzarniczych. Zrębki to specjalnie rozdrobnione drewno, które idealnie sprawdzi się w wędzarni zarówno drewnianej, ogrodowej jak i murowanej. Zrębki wędzarnicze wytwarza się ze starannie do tego celu wyselekcjonowanego drewna, a to oczywiście wpływa na jakość, aromat, zapach oraz przede wszystkim smak przygotowanych przez nas wędzonek. Dodatkowo pozwalają na dłuższe przechowywanie wyrobów, umożliwiają wędzenie bez użycia tłuszczu, utrzymują stałą temperaturę podczas spalania oraz łatwo utrzymują odpowiednią suchość. Wielkość zrębków wędzarniczych może być różna, przeważnie waha się ona w przedziale od 2 do 13 mm. Do ich głównych zalet należy to, że to właśnie dzięki nim będziemy w stanie utrzymać stałe i właściwe parametry w naszej wędzarni ogrodowej. Wśród naszej oferty znajdziecie m. in. zrębki dębowe dające umiarkowany dymny smak, wszechstronne drewno, pasuje do dań z wołowiny, wieprzowiny, drobiu i ryb. Zrębki klonowe o subtelnym słodkim, dymnym smaku, są idealne do drobiu, szynki i warzyw. Zrębki śliwowe mają delikatnie słodki i owocowy smak oraz aromat, są pośrednie pomiędzy lekkimi drewnami owocowymi (np. jabłoń) a bardziej intensywnymi, jak buk czy dąb. Odpowiednie do dań z drobiu, łososia, warzyw, serów. Zrębki jabłoni mają bardzo delikatny, lekko słodki i owocowy smak. Doskonale sprawdza się w wędzeniu drobiu, wieprzowiny i delikatnych ryb, takich jak łosoś. Zrębki bukowe charakteryzują się delikatnym, łagodnym smakiem dymu z subtelnymi nutami orzechowymi. Mają wszechstronne zastosowanie i sprawdzają się do wędzenia różnych rodzajów mięsa oraz serów o średniej intensywności smaku, takich jak cheddar czy gouda. My zastosowaliśmy do wędzenia piersi z kurczaka zrębki olchowe, są delikatniejsze od innych rodzajów drewna, nadają subtelny, lekko słodki smak z nutami dymu. Doskonałe do delikatnych składników, takich jak ryby, drób, jaja, i warzywa - nie przytłacza ich naturalnego smaku.

Zamiennik naturalnych osłonek - folia poliamidowa

Osłonki poliamidowe są używane jako opakowania do wędlin parzonych i gotowanych. Doskonale zastępują naturalne osłonki (jelita) kiełbas. Z powodzeniem znajdują zastosowanie przy produkcji szynek, pasztetów, past a nawet serów topionych. Pozwalają na samodzielne wykonanie parzonych wędlin takich jak salceson, pasztetowa, szynka, metka, mielonka, mortadela, kaszanka. Szereg zastosowań znajdują w przemyśle drobiarskim. My postanowiliśmy zrobić mielonkę w osłonce poliamidowej. Jest to popularna metoda pakowania, która zapewnia dłuższą trwałość oraz estetyczny wygląd produktu. Pomysł na używanie folii poliamidowej do produkcji mielonki wziął się z potrzeby łatwego i efektywnego pakowania produktów mięsnych, które muszą być odpowiednio zabezpieczone przed utratą wilgoci oraz zanieczyszczeniami, a jednocześnie muszą być łatwe do transportu i przechowywania. Tego typu folia nie tylko zapewnia optymalną ochronę, ale również estetycznie prezentuje produkt, co wpływa na atrakcyjność wizualną. Osłonka poliamidowa jest szeroko stosowana w pakowaniu wędlin, kiełbas, szynki, mielonek i innych produktów mięsnych, zapewniając im ochronę przed zanieczyszczeniami oraz przedłużając trwałość. 

Czas na kimchi

Kimchi to tradycyjna koreańska potrawa, która zdobyła popularność na całym świecie, a jej charakterystyczny smak i wartości zdrowotne przyciągają coraz więcej osób do eksperymentowania w kuchni. Ma ponad 2 tysiące lat i wyewoluowało z prostych przepisów na fermentowane warzywa do bardziej złożonych wersji, które znamy dzisiaj. W Korei istnieje ponad 200 rodzajów kimchi .To potrawa na bazie fermentowanych warzyw, zwykle kapusty pekińskiej lub rzepy, z dodatkiem przypraw takich jak czosnek, imbir, chili, rybne sosy i pasta z ryżu. Kimchi ma głębokie korzenie w kuchni koreańskiej i stanowi ważny element tamtejszej kultury. Przygotowywanie kimchi to nie tylko proces kulinarny, ale także społeczny, w którym rodziny tradycyjnie spotykają się, by przygotować zapasy na całą zimę. W Korei jest nawet specjalny dzień zwany "Kimjang", który odbywa się w listopadzie i polega na wspólnym robieniu kimchi w większych ilościach. To czas, w którym rodziny, sąsiedzi i przyjaciele wspólnie przygotowują ten przysmak, aby podzielić się nim i mieć zapas na długie miesiące. Podobnie jak to bywało kiedyś w Polsce przy kiszeniu kapusty. Choć sam proces przygotowania kimchi może zająć tylko kilka godzin (w zależności od doświadczenia), to najważniejszy etap – fermentacja – wymaga czasu. W tradycyjnej metodzie fermentacja trwa od 2 do 7 dni w temperaturze pokojowej, w zależności od tego, jak intensywny smak chcemy uzyskać. Po tym czasie kimchi można przechowywać w lodówce, gdzie proces fermentacji zwalnia, ale nadal będzie zmieniać swój smak przez kilka miesięcy i to jest bardzo ciekawe doświadczenie smakowe. Nasze kimchi „pracowało” do ostatniego kęsa. Kimchi jest niskokaloryczne, więc świetnie nadaje się dla osób na diecie. Tradycyjnie jada się je jako dodatek do posiłków, np. do ryżu, makaronów, jajek lub mięsa. Zwykle podawane obok głównego dania, dodaje intensywnego smaku i pikantności.

Karmelizowana cebula

Karmelizowana czerwona cebula to jedno z tych dań, które potrafi całkowicie odmienić charakter każdej potrawy. Słodka, lekko pikantna, jest doskonałym dodatkiem do wielu dań. Choć sama karmelizacja cebuli to technika kulinarna znana od wieków, jej popularność w kuchniach współczesnych zyskała dzięki trendowi do intensyfikacji smaków. Karmelizowana czerwona cebula wywodzi się głównie z kuchni francuskiej i śródziemnomorskiej, gdzie cebula, po obróbce cieplnej, nabiera pełnej słodyczy, a jej charakterystyczna ostrość zostaje zniwelowana. Karmelizowana czerwona cebula jest wszechstronnym dodatkiem, który pasuje do wielu potraw. Idealnie komponuje się z grillowanym mięsem (np. stekami, kurczakiem, wieprzowiną) oraz rybami, zwłaszcza łososiem i tuńczykiem. Czerwona cebula karmelizowana to również klasyczny dodatek do burgerów, nadający im wyjątkowego charakteru. Świetnie sprawdza się w połączeniu z rukolą, serem feta, orzechami lub grillowanym serem halloumi. Doskonale komponuje się w kanapkach z serem, awokado czy pieczonymi warzywami. Jest też znakomitym składnikiem pizzy, szczególnie tej z mięsem (np. pizza z wołowiną czy szynką) lub wegetariańskiej (np. z kozim serem i pomidorami). Choć jej przygotowanie nie wymaga skomplikowanych składników, to wymaga cierpliwości i precyzji, by uzyskać perfekcyjny efekt. Czerwona cebula karmelizowana to smak, który warto wprowadzić do swojej kuchni.

Marynowana gorczyca

Marynowane nasiona gorczycy to aromatyczny dodatek, który potrafi nadać potrawom głębi i wyjątkowego smaku. Podniosą poziom doznań smakowych naszych kanapek, dressingów, dipów lub deski wędlin. Są również doskonałym dodatkiem do sałatek, sera, jajek faszerowanych lub krakersów. Marynowane nasiona gorczycy są nazywane „kawiorem musztardowym”, ponieważ stają się pulchne po ugotowaniu, dając wrażenie pękania podobne do jedzenia kawioru. W kuchni europejskiej gorczyca była używana od wieków – najpierw jako przyprawa, a później także jako składnik marynat, które pozwalały przedłużyć trwałość produktów spożywczych. W XIX wieku stała się popularnym dodatkiem do wędlin i sałatek, a dziś nie wychodzi z mody w wielu kuchniach, szczególnie w Niemczech, Holandii czy Anglii. Możemy spotkać gorczycę białą (najczęściej używaną w marynatach), czarną oraz brązową. Każda z nich ma nieco inny smak: gorczyca czarna jest bardziej ostra, biała – łagodniejsza, a brązowa ma lekko pieprzny posmak. Marynowanie gorczycy białej jest najpopularniejsze, jednak inne rodzaje również mogą dodać ciekawego charakteru potrawom. Marynata do gorczycy najczęściej zawiera ocet, cukier, sól oraz przyprawy, takie jak ziele angielskie, pieprz, liście laurowe, a czasem także kurkumę, która nadaje gorczycy intensywnie żółty kolor. Można także dodać czosnek, chili czy świeże zioła, by stworzyć różne warianty smakowe. W naszym przepisie znajdziecie czosnek, rozmaryn i cukier trzcinowy. Marynowana gorczyca to doskonały dodatek do mięs (szczególnie do wieprzowiny, drobiu i dziczyzny), ale świetnie komponuje się także z serem, wędlinami czy jako element sałatek. Można ją dodać do klasycznego hamburgera, a także używać jako składnik musztard czy sosów. Wspaniale współpracuje z duszonymi warzywami, kiszonkami i w połączeniu z gorącymi potrawami, podkreślając ich smak. Warto pamiętać, że gorczyca, choć używana w niewielkich ilościach, może dodać potrawie wyraźnej ostrości, szczególnie gdy jest marynowana z dodatkiem ostrej papryki lub chili. Jeśli jednak preferujecie łagodniejsze smaki, warto ograniczyć ilość ostrej przyprawy w marynacie.

Miód malina

Jeśli nie macie pomysłu na słodki prezent dla dziadków, którzy zapewne mają już wszystko, mamy pewną propozycję. To samodzielnie wykonany słoiczek miodu z malinami. Z takiego prezentu ucieszy się nie tylko babcia czy dziadek, ale każdy obdarowany. Nasze maliny zebraliśmy latem i poddaliśmy je termicznej obróbce suszenia w suszarce do grzybów, to dość czasochłonny proces, ale naprawdę warto. Takie maliny możemy zimą użyć jako dodatek do herbatki, jogurtów, owsianek czy w własnoręcznie wykonanej tabliczki czekolady. Jeśli chodzi o miód, to myliśmy wielokwiatowego z własnej pasieki. Polecamy użycie miodu ze sprawdzonego źródła. Nie jest istotne jakiego rodzaju miodu użyjemy (rzepakowego, lipowego, wielokwiatowego czy wrzosowego), ale lepiej sprawdzi się ten jaśniejszy. Ten prezent łączy w sobie wzmacniające właściwości miodu wielokwiatowego z bogactwem witamin zawartych w malinie. Sprawdzi się przy przeziębieniach. Maliny wykazują działanie przeciwzapalne. Miód wielokwiatowy, uznany za naturalny antybiotyk, hamuje rozwój bakterii, grzybów, wirusów. Pomaga leczyć alergie, przewlekłe stany zapalne gardła, przeziębienia oraz choroby serca. Nasza propozycja jest zatem idealnym prezentem dla naszych najbliższych.

Może melasy?

Jaki słodzik najbardziej lubicie do kawy? Biały cukier czy trzcinowy, miód, ksylitol, erytrytol, syrop klonowy a może melasę? Chcemy przybliżyć Wam historię oraz zastosowanie tego syropu. Wynalezienie melasy przypisuje się mieszkańcom starożytnych Indii, jednak prawdziwą popularność zdobyła ona w czasach rozwijających się imperiów kolonialnych. Głównym ośrodkiem produkcji cukru stały się wtedy Wyspy Karaibskie, skąd oba cenne składniki transportowane były do Europy. Opracowano również sposób fermentowania melasy, która stała się podstawowym składnikiem rumu – cieszącego się wówczas ogromną popularnością. Proces produkcji cukru rozpoczyna się od ekstrakcji soku z buraków lub trzciny, który następnie jest oczyszczany i zagęszczany. W trakcie krystalizacji cukru, z roztworu oddzielają się kryształy cukru, a pozostały ciemny płyn, bogaty w cukry nierozpuszczalne i inne składniki, to właśnie melasa. Proces ten jest powtarzany kilkakrotnie, aby za każdym razem uzyskać inny rodzaj melasy. Ciemna melasa powstaje w wyniku drugiego wrzenia i jest ciemniejsza, gęstsza i mniej słodka niż jasna lub zwykła melasa. Jej smak dominuje, więc trzeba uważać podczas gotowania aby nie przesadzić z ilością. Melasa dobrze komponuje się z imbirem, jest idealna do piernikowego ciasta. Używana do fasoli pieczonej i sosów barbecue do tłustych mięs w pikantnych daniach. W domowych warunkach melasy można używać do słodzenia potraw, do zup, do marynat stosowanych do mięs i warzyw, do słodzenia kawy i herbaty, do koktajli, naleśników, müsli z jogurtem, owsianki, twarogu, pierniczków i ryżu. Dziś w ofercie przepis na syrop piernikowy na bazie melasy i cukru trzcinowego do kawy, idealny na zimowe dni.

Korzenny z żurawiną

Starożytna tradycja jedzenia ryb w Wigilię wywodzi się z rzymskokatolickiego zwyczaju powstrzymywania się od spożywania mięsa i produktów mlecznych w przeddzień niektórych świąt, w tym Bożego Narodzenia. Śledź to symbol chrześcijańskiego postu. Już w średniowieczu ludzie pościli w każdy piątek, w Wielki piątek oraz często robili posty prywatne, które odbywali w związku z intencją. Jedynym dostępnym, łatwym do przechowania i sycącym pożywieniem były śledzie. Dziś śledź na naszych stołach występuje w iście egzotycznych i ciekawych odsłonach, łącząc tradycję i nowoczesne podejście do przyrządzania jedzenia. Przepis propozycja to pikantno-korzenne śledzie z żurawiną. Do was należy wybór jakie na waszym stole zagoszczą śledzie: z curry, w oleju, w occie, z grzybami czy może z jabłkiem i śmietaną?

Krakowska z piekarnika

Do zrobienia w każdych warunkach domowych, wystarczy tylko piekarnik. To kiełbasa, której się nie parzy, ani nie wędzi. To kiełbasa, którą piecze się w piekarniku. Kiełbasa wędzona w piekarniku to wspaniała propozycja na imprezę oraz święta Bożego Narodzenia. Jak podaje internet „Samo słowo “kiełbasa” wywodzi się od starosłowiańskiego wyrazu “klbasa” odnoszącego się do czegoś kłębiastego, wypukłego. Niektóry użytkowcy wskazują, że może być to tureckie zapożyczenie od słowa “külbastí”, które oznacza pieczeń z rusztu. Słowo to, lub podobne do niego, pojawiają się od ponad pół tysiąca lat w Polsce, Czechach, Rosji, Słowenii, na Słowacji. Te najdawniejsze kiełbasy były podobne do dzisiejszych w kształcie. Przekazy historyczne z XV wieku wymieniają na przykład popularne w rejonie Krakowa małe kiełbaski circinellae. Z tamtych też czasów pochodzi zawód kiełbaśnika – na przenośnych piecykach, opalanych węglem drzewnym, przygotowywali oni kiełbaski na gorąco, sprzedawane wprost na ulicy.” Kultowa już kiełbasa krakowska swoje korzenie ma w XIX-wiecznym Krakowie. Według tradycyjnej receptury zawiera ona około 85 proc. mięsa z szynki wieprzowej, resztę może stanowić np. mięso pochodzące z łopatki. Obecnie wytwarzana jest z mięs chudych wieprzowych – klasy I i II (szynka, łopatka) i mięs kl. III oraz z tłuszczu wieprzowego. Dziś zachęcamy Was do zabawienia się w kiełbaśników i zrobienia kiełbasy z piekarnika.

Sos warzywny z cukinii

Trudno dokładnie określić, kiedy ketchup pojawił się w Polsce, ale prawdopodobnie stało się to po II wojnie światowej, kiedy produkty zachodnie stały się bardziej dostępne. Dziś propozycja sosu warzywnego zwanego również keczupem z cukinii. Chcąc wykorzystać jeszcze plony z ogródka, postanowiliśmy przygotować sos z cukinii, wzbogacony jabłkami i przecierem pomidorowym. Jest to sos do stosowania na zimno, do pieczonych mięs, deski serów, do  chipsów albo frytek. Cukinia jest warzywem niskokalorycznym, bogatym w błonnik i witaminy A, C i K oraz w minerały takie jak potas i magnez. Dzięki temu, ketchup z cukinii jest lekkostrawny i może być spożywany nawet przez osoby na diecie niskokalorycznej. Ma też mniej cukru i soli niż sklepowe ketchupy. Zachęcamy do wykorzystania tego co przechowujemy w piwnicach i spiżarkach aby w pełni wykorzystać dary natury.

Kiełbasa dojrzewająca, niewędzona

Kiełbasy według archeologów i historyków powstały najprawdopodobniej w Mezopotamii ponad 5000 lat temu, co najmniej 3100 p.n.e., a najwcześniejsze dowody odkryto w Sumerze. Od tego czasu wynaleziono wiele różnych rodzajów kiełbas jako sposób konserwowania mięsa poprzez mieszanie go z solą i różnymi ziołami i przyprawami. Jak podają źródła internetowe „W latach 1000–700 p.n.e. istnieją dowody na wytwarzanie kiełbas na Bliskim Wschodzie. Dalsze pisemne dowody z tego okresu znaleziono w starożytnym greckim tekście Odyseja Homera, odnoszącym się do kiełbas kozich. W kolejnych stuleciach kiełbasy zaczęły stawać się powszechną praktyką w krajach od Chin już w 580 r. p.n.e. do całego Imperium Rzymskiego do 400 r. n.e. W VII wieku wytwarzanie kiełbas dotarło aż do Brytanii, a Tudorowie, stara brytyjsko-walijska rodzina królewska, opracowali kiełbasę Cumberland.” W wieku XIV i XV kiełbasy znano już w Afryce a w Niemczech stworzono pierwowzór kiełbaski do hot doga czyli frankfurterkę. Po niej w wieku XVI Hiszpanie mieli już swoje chorizo. W XIX wieku w Polsce nastąpił rozkwit produkcji kiełbas, a we Francji początek XX wieku to wprowadzenie do jadłospisu kiełbasy zwanej chipolata. Nasz przepis to pomysł na kiełbasę dojrzewającą, która ma swoją genezę na kresach. Surowcem do jej przygotowania jest głównie łopatka, szynka, boczek oraz podgardle. Dodatkowo dodawane są przyprawy takie jak: pieprz czarny, pieprz zielony w ziarnach, wcześniej namoczony w alkoholu, papryka słodka i ostra, czosnek oraz cukier. Kiełbasa wyrabiana jest ręcznie, a okres jej dojrzewania to około jednego miesiąca. Dawniej kiełbasa kresowa dojrzewająca wyrabiana była tylko na specjalne okazje ze względu na kosztowne surowce i przyprawy. Przypominamy również, że w naszym sklepie internetowym Deptana.pl i w sklepie stacjonarnym, nabędziecie wszystko co jest potrzebne do wyrobu kiełbas: maszynki do mięs z wyposażeniem w różne ostrza i sitka, lejki do nadziewania kiełbas, tasaki, peklosole, przyprawy i mieszanki przypraw do kiełbas, jelita, nadziewarki, wióry do wędzenia, haki wędzarnicze.

Ratatuj

Potrawa jednogarnkowa, jarska, danie francuskie, serwowanych głównie w porze obiadowej, którego poprawna nazwa to ratatouille. Słowo ratatouille pochodzi od oksytańskiego (prowansalskiego) terminu „ratatolha” i francuskich słów „rata” oznaczającego gęstą gulaszową potrawę i „touiller” oznaczającego rzucać jedzeniem lub mieszać . Pochodzi z XVIII wieku z regionu Nicei i jest znany jako gulasz chłopski, tworzony z ostatnich letnich warzyw. Ratatuj należy do grupy gulaszy warzywnych z basenu morza Śródziemnego. Znanymi potrawami tego typu są: peperonata, czyli włoski gulasz z papryk, caponata z Sycylii, gdzie dominuje bakłażan, a dodaje się do niego trochę cukru, octu, oliwki. Wszystkie te potrawy łączy wspólny mianownik, którym są duszone warzywa. Takich połączeń duszonych warzyw w krajach morza Śródziemnego znajdziemy dużo. Każdy kraj będzie miał swoje gulasze warzywne. Ratatuj jest również alternatywą dla węgierskiego leczo.

Ajvar, bałkański przysmak

Ajvar to tradycyjna przyprawa, która powstaje głównie z pieczonej czerwonej papryki, bakłażanów, czosnku i różnych przypraw. Ma gładką lub lekko grudkowatą konsystencję i jest często używana jako pasta lub dip. Początków ajvaru można doszukiwać się w regionie byłej Jugosławii, gdzie tradycyjnie przygotowywano go podczas zbiorów papryki jesienią. Często kojarzy się z posiłkami wiejskimi i domowymi, a jego przygotowanie może się różnić w zależności od rodziny i regionu, a niektóre przepisy zawierają dodatkowe składniki, takie jak pomidory lub ocet. Jego korzenie sięgają czasów Imperium Osmańskiego, gdzie nazywano go hajwarem, a słowo to nieprzypadkowo może kojarzyć się z podobnie brzmiącym jedzeniem, kawiorem. Jego nazwa pochodzi od tureckiego słowa Havyar, co oznacza kawior. Robienie ajvaru stało się tradycją w wielu rodzinach. Pewnego jesiennego dnia, głównie w weekendy, członkowie rodziny spotykają się i zaczynają przygotowywać swój ulubiony przysmak. Każdy ma swoją rolę: najbardziej doświadczeni członkowie rodziny kroją i pieczą, a najmłodsi pomagają w mieszaniu. Choć wiele krajów wciąż prześciga się w tym, który ajvar jest najlepszy, za twórcę tego przysmaku uważa się Serbię. Ajvar jest zazwyczaj spożywany z chlebem, grillowanym mięsem lub jako część talerza meze, czyli zimne przekąski serwowane najczęściej do alkoholu.