Krakowska z piekarnika

Do zrobienia w każdych warunkach domowych, wystarczy tylko piekarnik. To kiełbasa, której się nie parzy, ani nie wędzi. To kiełbasa, którą piecze się w piekarniku. Kiełbasa wędzona w piekarniku to wspaniała propozycja na imprezę oraz święta Bożego Narodzenia. Jak podaje internet „Samo słowo “kiełbasa” wywodzi się od starosłowiańskiego wyrazu “klbasa” odnoszącego się do czegoś kłębiastego, wypukłego. Niektóry użytkowcy wskazują, że może być to tureckie zapożyczenie od słowa “külbastí”, które oznacza pieczeń z rusztu. Słowo to, lub podobne do niego, pojawiają się od ponad pół tysiąca lat w Polsce, Czechach, Rosji, Słowenii, na Słowacji. Te najdawniejsze kiełbasy były podobne do dzisiejszych w kształcie. Przekazy historyczne z XV wieku wymieniają na przykład popularne w rejonie Krakowa małe kiełbaski circinellae. Z tamtych też czasów pochodzi zawód kiełbaśnika – na przenośnych piecykach, opalanych węglem drzewnym, przygotowywali oni kiełbaski na gorąco, sprzedawane wprost na ulicy.” Kultowa już kiełbasa krakowska swoje korzenie ma w XIX-wiecznym Krakowie. Według tradycyjnej receptury zawiera ona około 85 proc. mięsa z szynki wieprzowej, resztę może stanowić np. mięso pochodzące z łopatki. Obecnie wytwarzana jest z mięs chudych wieprzowych – klasy I i II (szynka, łopatka) i mięs kl. III oraz z tłuszczu wieprzowego. Dziś zachęcamy Was do zabawienia się w kiełbaśników i zrobienia kiełbasy z piekarnika.

Sos warzywny z cukinii

Trudno dokładnie określić, kiedy ketchup pojawił się w Polsce, ale prawdopodobnie stało się to po II wojnie światowej, kiedy produkty zachodnie stały się bardziej dostępne. Dziś propozycja sosu warzywnego zwanego również keczupem z cukinii. Chcąc wykorzystać jeszcze plony z ogródka, postanowiliśmy przygotować sos z cukinii, wzbogacony jabłkami i przecierem pomidorowym. Jest to sos do stosowania na zimno, do pieczonych mięs, deski serów, do  chipsów albo frytek. Cukinia jest warzywem niskokalorycznym, bogatym w błonnik i witaminy A, C i K oraz w minerały takie jak potas i magnez. Dzięki temu, ketchup z cukinii jest lekkostrawny i może być spożywany nawet przez osoby na diecie niskokalorycznej. Ma też mniej cukru i soli niż sklepowe ketchupy. Zachęcamy do wykorzystania tego co przechowujemy w piwnicach i spiżarkach aby w pełni wykorzystać dary natury.

Kiełbasa dojrzewająca, niewędzona

Kiełbasy według archeologów i historyków powstały najprawdopodobniej w Mezopotamii ponad 5000 lat temu, co najmniej 3100 p.n.e., a najwcześniejsze dowody odkryto w Sumerze. Od tego czasu wynaleziono wiele różnych rodzajów kiełbas jako sposób konserwowania mięsa poprzez mieszanie go z solą i różnymi ziołami i przyprawami. Jak podają źródła internetowe „W latach 1000–700 p.n.e. istnieją dowody na wytwarzanie kiełbas na Bliskim Wschodzie. Dalsze pisemne dowody z tego okresu znaleziono w starożytnym greckim tekście Odyseja Homera, odnoszącym się do kiełbas kozich. W kolejnych stuleciach kiełbasy zaczęły stawać się powszechną praktyką w krajach od Chin już w 580 r. p.n.e. do całego Imperium Rzymskiego do 400 r. n.e. W VII wieku wytwarzanie kiełbas dotarło aż do Brytanii, a Tudorowie, stara brytyjsko-walijska rodzina królewska, opracowali kiełbasę Cumberland.” W wieku XIV i XV kiełbasy znano już w Afryce a w Niemczech stworzono pierwowzór kiełbaski do hot doga czyli frankfurterkę. Po niej w wieku XVI Hiszpanie mieli już swoje chorizo. W XIX wieku w Polsce nastąpił rozkwit produkcji kiełbas, a we Francji początek XX wieku to wprowadzenie do jadłospisu kiełbasy zwanej chipolata. Nasz przepis to pomysł na kiełbasę dojrzewającą, która ma swoją genezę na kresach. Surowcem do jej przygotowania jest głównie łopatka, szynka, boczek oraz podgardle. Dodatkowo dodawane są przyprawy takie jak: pieprz czarny, pieprz zielony w ziarnach, wcześniej namoczony w alkoholu, papryka słodka i ostra, czosnek oraz cukier. Kiełbasa wyrabiana jest ręcznie, a okres jej dojrzewania to około jednego miesiąca. Dawniej kiełbasa kresowa dojrzewająca wyrabiana była tylko na specjalne okazje ze względu na kosztowne surowce i przyprawy. Przypominamy również, że w naszym sklepie internetowym Deptana.pl i w sklepie stacjonarnym, nabędziecie wszystko co jest potrzebne do wyrobu kiełbas: maszynki do mięs z wyposażeniem w różne ostrza i sitka, lejki do nadziewania kiełbas, tasaki, peklosole, przyprawy i mieszanki przypraw do kiełbas, jelita, nadziewarki, wióry do wędzenia, haki wędzarnicze.

Ratatuj

Potrawa jednogarnkowa, jarska, danie francuskie, serwowanych głównie w porze obiadowej, którego poprawna nazwa to ratatouille. Słowo ratatouille pochodzi od oksytańskiego (prowansalskiego) terminu „ratatolha” i francuskich słów „rata” oznaczającego gęstą gulaszową potrawę i „touiller” oznaczającego rzucać jedzeniem lub mieszać . Pochodzi z XVIII wieku z regionu Nicei i jest znany jako gulasz chłopski, tworzony z ostatnich letnich warzyw. Ratatuj należy do grupy gulaszy warzywnych z basenu morza Śródziemnego. Znanymi potrawami tego typu są: peperonata, czyli włoski gulasz z papryk, caponata z Sycylii, gdzie dominuje bakłażan, a dodaje się do niego trochę cukru, octu, oliwki. Wszystkie te potrawy łączy wspólny mianownik, którym są duszone warzywa. Takich połączeń duszonych warzyw w krajach morza Śródziemnego znajdziemy dużo. Każdy kraj będzie miał swoje gulasze warzywne. Ratatuj jest również alternatywą dla węgierskiego leczo.

Ajvar, bałkański przysmak

Ajvar to tradycyjna przyprawa, która powstaje głównie z pieczonej czerwonej papryki, bakłażanów, czosnku i różnych przypraw. Ma gładką lub lekko grudkowatą konsystencję i jest często używana jako pasta lub dip. Początków ajvaru można doszukiwać się w regionie byłej Jugosławii, gdzie tradycyjnie przygotowywano go podczas zbiorów papryki jesienią. Często kojarzy się z posiłkami wiejskimi i domowymi, a jego przygotowanie może się różnić w zależności od rodziny i regionu, a niektóre przepisy zawierają dodatkowe składniki, takie jak pomidory lub ocet. Jego korzenie sięgają czasów Imperium Osmańskiego, gdzie nazywano go hajwarem, a słowo to nieprzypadkowo może kojarzyć się z podobnie brzmiącym jedzeniem, kawiorem. Jego nazwa pochodzi od tureckiego słowa Havyar, co oznacza kawior. Robienie ajvaru stało się tradycją w wielu rodzinach. Pewnego jesiennego dnia, głównie w weekendy, członkowie rodziny spotykają się i zaczynają przygotowywać swój ulubiony przysmak. Każdy ma swoją rolę: najbardziej doświadczeni członkowie rodziny kroją i pieczą, a najmłodsi pomagają w mieszaniu. Choć wiele krajów wciąż prześciga się w tym, który ajvar jest najlepszy, za twórcę tego przysmaku uważa się Serbię. Ajvar jest zazwyczaj spożywany z chlebem, grillowanym mięsem lub jako część talerza meze, czyli zimne przekąski serwowane najczęściej do alkoholu.

Pulpeciki dla studentów

Przed nami kolejny rok akademicki. Byli oraz aktualni studenci, a także ich rodziny doskonale wiedzą jak ważne są przetwory w słoikach. Z myślą o tej grupie oraz wszystkich będących w długich delegacjach i tych zorganizowanych, którzy przygotowują jedzenie na cały tydzień oraz dla tych, którzy lubią mieć zawsze coś w zapasie, mamy przepis na pulpeciki w słoikach. Pulpety zazwyczaj są duszone w sosie lub gotowane, natomiast klopsy najczęściej występują w formie pieczeni, którą przyrządza się w piekarniku. Jak podaje Wikipedia „Pulpet (z języka włoskiego polpetta od polpa, czyli miazga) – gotowana potrawa mięsna na bazie mielonego mięsa, ryb lub podrobów, z dodatkiem jaj, bułki tartej oraz przypraw. Pulpety mogą być spożywane samodzielnie (al sugo) lub jako dodatek do zup. Danie pochodzi z Włoch". Podstawowe przyprawy wykorzystywane do pulpecików to: czosnek, liść laurowy, sól oraz pieprz. Oprócz podstawowych przypraw do pulpecików pasują również aromatyczne zioła, takie jak tymianek, majeranek, oregano lub natkę pietruszki. Ponadto, dobór przypraw zależy od sosu, z jakim chcemy podać pulpety niego tak, aby tworzyły harmonijną całość, np. pomidorowy, śmietanowy z koperkiem czy ostro-pikantny musztardowy. Po przygotowaniu świetnie smakują z kaszą gryczaną, ryżem, makaronem czy ziemniakami. Poniżej przepis na 2 słoiki pulpecików w sosie pomidorowym.

Chutney śliwkowy

Głównymi składnikami sosu chutney są: warzywa lub owoce, cebula oraz ocet winny jabłkowy lub słodowy, cukier trzcinowy. Posiekane owoce i cebulę łączy z dużą ilością przypraw: chili, sproszkowanej papryki, kminu rzymskiego, garam masala, kozieradki, imbiru, mięty, cynamonu, kolendry, czosnku. Chutney śliwkowy to znakomity sos do mięs i serów. Doskonały do mięs na gorąco - pieczonej kaczki, gęsiny, kurczaka, pieczeni jak i na zimno – wędlin. Możemy go używać do serów, zwłaszcza pleśniowych: camembert, brie, również twarogu lub oscypka. Chutney śliwkowy to również świetne dopełnienie dań z ryżu - nadaje im słodko-kwaśnego smaku. Sosy są wyśmienitą glazurą do mięs nadając im kruchości i smaku przed obróbką termiczną w piekarniku czy na grillu.

Sok z winogron

Choć winogrona kojarzą się jednoznacznie z winem, wykorzystanie winogron jest szerokie. Możemy z nich robić dżemy, marmolady, pikantne chutneye, domowe galaretki, kompoty, kisiel oraz marynaty. Dodatkowo fajną opcją jest przerobienie winogron w sokowniku na sok. Zasada działania sokownika parowego opiera się na wykorzystaniu pary wodnej do stopniowego podgrzewania warzyw i owoców. Głównym elementem urządzenia jest pojemnik na wodę, który po umieszczeniu na kuchence zaczyna wytwarzać parę. Para podgrzewa umieszczony nad nią sito, w którym znajdują się owoce lub warzywa. Zastosowanie sokownika są jak widać dość szerokie. Domowy sok z winogron można połączyć z innymi owocami. Szczególnie pasują do nich jabłka, aronia, czarne porzeczki i jeżyny. Aby sok z winogron był jeszcze smaczniejszy, można ugotować go z korą cynamonu lub kawałkami korzenia imbiru, nadając mu zimowy charakter. Dla amatorów drinków sok z białych winogron możemy wykorzystać w konfiguracji z: sokiem ananasowym i rumem lub z cytryną, wódką i świeżymi liśćmi mięty. Koncentrat soku z czerwonych winogron natomiast z sokiem z cytryny, ginem i białkiem jaja.

Domowa maggi

Bez maggi nie wyobrażamy sobie dzieciństwa. To słona przyprawa w płynie, nieodłącznie związana z przygotowywaniem zup, bulionów, sosów, mięs. Stworzoną przez Juliusa Maggi, szwajcarskiego przedsiębiorcę, twórca pierwszych zup w proszku oraz przyprawy w płynie maggi. Jak podają źródła w Internecie „Julius Maggi, założyciel marki noszącej jego imię, w ostatnich dekadach XIX wieku marzył o stworzeniu produktów żywnościowych, które stałyby się tak wszechobecne jak sól czy pieprz. Marzył też o dobrych produktach za uczciwą cenę pod marką, której nikt nigdy nie zapomni.” Oryginalna receptura tej przyprawy oparta była na wyciągu z lubczyku. Lubczyk przez niektórych nazwany jest „krzakiem maggi” jest bylina należąca do rodziny selerowatych. Dorasta do 1,5 metra. Aromat liści lubczyku jest intensywny, natomiast jego smak to umami, czyli połączenie słodkości, słoności, kwaśności oraz gorzkości. Umami znajdziemy również w podobnych przyprawach np. w sosie sojowym czy wegecie. Oprócz wykorzystania do produkcji maggi, lubczyk możemy wykorzystać również jako dodatek do dań rybnych, warzywnych czy sałatek.

Gulasz w słoiku

Nazwa gulasz pochodzi od węgierskiego dania będącego w zasadzie gęstą zupą pełną kawałków mięsa i papryki. Nazwa pochodzi od pasterzy (po węgiersku gulyás), którzy wypasali bydło na nizinach. Proste, danie pasterskie, które sobie przyrządzali, nazwano więc gulaszem. Do przygotowania gulaszu używa się najczęściej mięsa wieprzowego (np. łopatki wieprzowej lub szynki, boczku), cebuli, marchwi, papryki, smalcu lub oliwy, mielonej słodkiej papryki, mielonej ostrej papryki, czosnku, bulionu lub rosołu, sosu sojowego, liści laurowych, ziela angielskiego, koncentratu pomidorowego, pieczarek, masła i mąki. Nasza propozycja to gulasz do słoików. Do zabrania na wakacje, dla studenta i na wszelki wypadek, gdybyśmy mieli niespodziewaną wizytę. 

Plastry pomidora w marynacie

Ojczyzną pomidora jest Ameryka Południowa. Aztekowie uprawiali je już w V wieku p.n.e.  Do Włoch pomidory zostały sprowadzone prawdopodobnie w XVI w.  Jednak na początku były traktowane wyłącznie jako roślina ozdobna lub zioło. Dopiero z czasem zaczęto odkrywać ich kulinarne zalety. Włosi najpierw przygotowywali z nich sos, z dodatkiem cebuli, czosnku i natki pietruszki oraz soli i pieprzu a dopiero później dołączono do sosu świeżą bazylię. Obecnie kuchnia włoska została zdominowana przez pomidory.  Sprzyja temu oczywiście odpowiedni klimat do ich uprawy. Nasza propozycja to jednak mało włoska sprawa. To raczej środkowo europejskie i wschodnio europejskie klimaty. Pomidory marynowane z plastrami cebuli. Marynowanie polega na konserwacji żywności w nośniku zapobiegającym jej rozkładowi, ale z pominięciem fazy kiszenia. Popularne są zwłaszcza marynaty z octu oraz z oliwy, a także z wina. Znane i wykorzystywane już od starożytności. Zarówno marynować, jak i kisić, można większość warzyw. W Polsce najczęściej przyrządza się w ten sposób ogórki, kapustę, tworzy zestawy sałatkowe. Jednak z otwarciem na świat ten realny i ten wirtualny eksperymentujemy z coraz większą śmiałością. Nasze pomidory z plastrami cebuli sprawdzają się jako dodatek do kanapek, sałatek i dań głównych.

Keczup śliwkowy

Zapiekanki, hamburgery, kanapki, frytki, kiełbaski, pizza – łączy je jeden sos. Keczup. Większość z nas identyfikuje ten pomidorowy sos ze Stanami Zjednoczonymi. Jednak okazuje się, że jak wiele produktów, bez których nie wyobrażamy sobie życia wywodzi się z Chin. Ten popularny sos powstał około 2 000 lat temu. Chińczycy używali tego sosu do przyrządzania ryb. Oryginalna nazwa to kôe-chiap, w chińskim dialekcie Xiamen znaczy dokładnie zaprawa do ryb. W jego skład wchodziły m.in. orzeszki ziemne, anchois i nasiona fasoli. W Polsce prawdopodobnie pojawił się po II wojnie światowej, kiedy produkty zachodnie stały się bardziej dostępne. Są różne rodzaje ketchupów: łagodny, pikantny, meksykański, sycylijski, kaszubski, do szaszłyków, bezglutenowy, bio, dla dzieci, bez octu, bez cukru i bez konserwantów oraz o obniżonej zawartości kalorii. Istnieje również wiele zaskakujących w smaku ketchupów, w tym ketchup z oliwek, ketchup jabłkowy, ketchup sriracha, ketchup curry, keczup z bekonu, ketchup jalapeno, ketchup truflowy i ketchup wiejski. W naszej kuchni popularny jest również ketchup z cukinii oraz ze śliwek. Do, którego dziś Was zachęcamy.

Pomidory w oliwie

W szybkim tempie wkraczają do domowych kuchni pomidory. Można je przerobić je na przecier, koncentraty lub soki, zrobić sos lub aromatyczny chutney i zapasteryzować. Dla amatorów łączenia smaków polecamy pomidory połączyć w sosy ze śliwkami, morelami lub papryką. Coraz częstszą popularnością cieszą się również tak nieoczywiste przetwory jak dżemy lub konfitury z pomidorów. Oprócz przetworów gotowanych możemy z pomidorów przygotować marynaty, np. sałatki z cebulą  oraz pomidory kiszone. Kiszone pomidory są niezwykle popularne na Białorusi czy Ukrainie. Kiszenie warzyw to wschodni zwyczaj, u nas nieco zapomniany. To sposób na zachowanie składników odżywczych w warzywach. Dodatkowym sposobem jest upieczenie pomidorów i zamknięcie ich w słoikach. Są one alternatywą dla suszonych pomidorów w oliwie lub oleju. W ubiegłym roku proponowaliśmy Wam przepis na pomidory pieczone, dziś chcemy przedstawić pomidory pieczone z oliwą, pełne aromatów ziół: bazylii i oregano. Pieczone pomidory mogą być dodatkiem do letnich sałatek, świetnie pasują do serów. Idealne są również pełnych zapachów sos albo zupę. Wystarczy zmiksować je z dodatkiem bulionu i innych ulubionych składników np. czosnku, papryczki chili, świeżych listków bazylii czy tymianku.

Baton drobiowy na styl włoski

Przygotowaliśmy dla Was ciekawą propozycję na wędlinę drobiową, będącą alternatywą dla batonów z szynkowaru. Dodatkową zaletą naszego przepisu jest to, że można ją wykonać praktycznie wszędzie, mając do dyspozycji folię spożywczą i kuchenkę z garnkiem. Wędliny są przetworem mięsnym, które są produkowane najczęściej z jednego kawałka mięsa lub z surowca rozdrobnionego, otoczonego naturalną bądź sztuczną osłonką. Mięso poddawane jest różnym procesom obróbki - soleniu, wędzeniu, suszeniu, peklowaniu bądź obróbce cieplnej. I chociaż domowi, „rasowi” producenci wędlin wszelakich, będą mieli obiekcje co do sklasyfikowania naszego batonu do kategorii wędlin, jednak jak wynika z powyższej definicji wpisuje się on w nią jak najbardziej. Co jest również fajne, swojej wędlinie możecie nadać dowolny smak, taki ulubiony. Możemy zamiast bazylii dodać przyprawą arabską lub meksykańską. Świetnie sprawdzi się również do niej: czerwona czubryca, delikat zielony czy bardziej wyraziste w swoim smaku zioła Dziadka Feliksa. Oczywiście przeróżne papryki ostre czy słodkie oraz wędzone, też dobrze komponują się z drobiowym mięsem, wszystko według uznania. Kwestią indywidualną jest również dodanie dodatków, my postawiliśmy na klimat włoski i dorzuciliśmy oliwki, ale można również dodać kawałki papryki, plastry pieczarek, kukurydzę czy małe ogórki korniszony. Twórzcie zatem własne ulubione wędliny drobiowe.

Sałatka szwedzka

Ta sałatka obiadowa jest od lat popularna w naszym kraju. Szwedzi ponoć kompletnie jej nie znają. Pewne jest jednak, że Szwedzi lubią  słodkie dania np. śledzie, niektóre potrawy mięsne, dodatek borówek do obiadu. To tak jak z rybą po grecku, z fasolką po bretońsku czy z pieczenią rzymską. Zawarta w nazwie nazwa geograficzna niekoniecznie sugeruje kraju pochodzenia potrawy. Sałatka szwedzka to ogórki gruntowe, konserwowe, pokrojone w plasterki, z marchewką i cebulą. Doprawione olejem, solą i cukrem. Popularna w polskiej kuchni przez cały rok dzięki swoim walorom smakowym i łatwości podania. Świetnie komponuje się z klasycznymi daniami obiadowymi i potrawami z grilla, idealna do kotletów schabowych czy karkówki oraz żeberek słodko pikantnych. Pasuje również jako dodatek do kanapek, hot-dogów i hamburgerów. Może być również samodzielną przekąską, jako przystawka na imprezach.

Z grządki do słoika

Ogórki obrodziły obficie. Oto kolejny przepis na wykorzystanie ich w naszych kuchniach oraz zapewnienia sobie zapasów na zimę. Tym razem utrwalane w occie i cukrze. Marynaty to przetwory o charakterystycznym kwaśnym lub kwaśnosłodkim smaku i wyraźnym octowym zapachu. Ogórki użyte do marynowania powinny być dojrzałe, jędrne i twarde, bez plam, uszkodzeń i przebarwień. Najczęściej stosowane dodatki do marynat to: sól kamienna, cukier, liście laurowe, ziele angielskie, pieprz, gorczyca, koper, papryka ostra, czosnek, cebula i chrzan. Przyprawy w połączeniu z zapachem octu nadają marynatą właściwy aromat i smak. Dodatkowo większość przypraw zawiera fitoncydy, które działają utrwalająco. Fitoncydy to związki o właściwościach bakteriobójczych znajdują się w wielu produktach roślinnych. Możemy dodawać różnorodne przyprawy, ale należy pamiętać o umiarze w ich stosowaniu. Przyprawy wzmacniają zapach marynat i mogą dodać im specjalnego smaku, ale nie mogą go zagłuszać. Trzeba pamiętać, że im kwaśniejsza marynata, tym więcej przypraw należy dodać. Natomiast w marynatach nie należy przesadzać z solą. Gotowe marynaty najlepiej smakują po 2-3 tygodniach przechowywania. I ostatnia rada, otwarte słoiki przechowuje się w chłodnym miejscu. Marynaty psują  się po otwarciu i najlepiej przygotowywać je w niedużych słoikach.

Ogórki małosolne inaczej

Ogórki małosolne, taki wiele razy już o nich pisaliśmy, ale ponieważ w naszej kulturze kulinarnej są głęboko zakorzenione, wracamy do nich ponownie. Tym razem na przygotowane „na sucho”, w foliowych woreczkach ze struną. Taki łatwy sposób na zrobienie własnych przetworów w każdym miejscu, w domu czy na wakacjach. Wystarczy, że zaopatrzymy się w ogórki, przyprawy i woreczki strunowe albo zwykłe spożywcze. Nie musimy mieć beczek, słoików ani ciepłej wody, wystarczy sama lodówka. Ogórki małosolne zawierają dużą ilość błonnika pokarmowego, dzięki czemu zjedzenie już niewielkiej ich ilości zapewnia uczucie sytości. Dodatkowo sok z ogórków małosolnych doskonale nawadnia organizm i uzupełnia ważne mikroelementy. Można go wykorzystać w przypadku kaca lub odwodnienia organizmu. Podczas procesu fermentacji ogórków produkują one bakterie kwasu mlekowego, które korzystnie wpływają na odpowiednią florę bakteryjną układu pokarmowego. Spożywanie ogórków małosolnych jest zalecane podczas i po antybiotykoterapii. Bakterie kwasu mlekowego mają również pozytywny wpływ na układ odpornościowy organizmu. Jeszcze mała podpowiedź dla tych, którym ogórki kiszone wychodzą miękkie. Żeby były twarde, spróbujmy dodać do nich liści drzew i krzewów. Liście roślin zawierają w swoim składzie substancje, które odpowiadają za twardość ogórków. Najczęściej do kiszonych ogórków dodajemy liście porzeczki, winogron i malin, a także wiśni czy dębu.

Wino deserowe z czerwonej porzeczki

Kontynuując temat winiarski przypominamy o kończącym się sezonie na porzeczki czerwone. Wina deserowe to takie, które mogą długo leżakować. Podczas tego procesu klarują się i uzyskują bukiet zbliżony do win deserowych z winogron. Wino z czerwonej porzeczki ma piękny czerwony kolor i bogaty smak.  Świetnie nadaje się do picia w pojedynkę, ale równie dobrze pasuje do dań z ryb i drobiu, przekąsek, deserów, a nawet koktajli. Należy pamiętać, że nawet wysokiej jakości wino można zepsuć, jeśli rozleje się je do niedokładnie umytych butelek i zakorkuje niewłaściwymi korkami. Należy również zostawić 1 cm wolnej przestrzeni. Zakorkowane butelki można jeszcze zabezpieczyć lakiem. Na butelkach warto umieścić etykiety z datą rozlewu lub nazwą wina. Żeby wino nadawało się do spożycia musi się trochę wyleżeć. Z czasem nabierze harmonijnego smaku i aromatu. Idealne warunki leżakowania to przede wszystkim temperatura 10-12⁰ C. Czas dojrzewania wina zależy od jego rodzaju i waha się w granicach: 2-3 miesięcy dla win lekkich, 6 miesięcy do 2 lat dla win stołowych o średniej mocy, 2-5 lat dla win mocnych, deserowych.

Miętowa pasta z bobu z dodatkiem fety

W zależności od odmiany i terminu siewu zbiór bobu przypada od maja do sierpnia. Zbiór zależy od dojrzałości strąków. Zbyt późno zebrany bób staje się twardy i mało smaczny. Koniec czerwca i pierwsza połowa lipca to początek sezonu na bób i najlepszy okres na przygotowywanie potraw z bobu. Jak podają różne źródła w internecie, bób jest polecany osobom, które chorują na anemię ze względu na wysoką zawartość witaminy B i kwasu foliowego, które są niezbędne do syntezy czerwonych ciałek krwi. Kwas foliowy to natomiast składnik diety kobiet w ciąży i matek karmiących - zapobiega wadom rozwojowym płodu i wspomaga pracę mózgu. Bób jest cennym źródłem witaminy K niezbędnej aby utrzymać prawidłową krzepliwość krwi. Dodatkowo zawiera całkiem sporo witaminy C i witaminy A, która wspomaga organizm w walce z wolnymi rodnikami. Ponadto, bób zawiera dużo potasu a także fosforu, wapnia i cynku. Bób jest idealną alternatywą dla mięsa. Jest szczególnie polecany dla osób na diecie wegetariańskiej i wegańskiej, ale również dla cierpiących z powodu chorób układu krążenia i starające się przez to ograniczyć spożycie białka zwierzęcego. Zarówno surowy jak i ugotowany bób można jeść ze skórką– szczególnie ten młody. Starsze nasiona mogą mieć grube, a zatem niezbyt smaczne łupiny. Wtedy lepiej je obrać. Bez względu na to, który sposób wybierzemy, należy pamiętać, aby nie gotować bobu zbyt długo. Kiedyś sztandarowym daniem w okresie letnim były świeże ziarna bobu ugotowane w wodzie i podane w salaterce z solą i masłem. Dziś wykorzystujemy go do przygotowywania sałatek, zup, makaronów, ciasteczek czy różnego rodzaju past do kanapek. I taki przepis na pastę do  kanapek mamy dla Was poniżej.

Galaretka z czerwonej porzeczki