Polędwiczka wieprzowa dojrzewająca

Jeśli szukacie inspiracji na wędliny robione domowym sposobem, mam dla Was propozycję na polędwiczkę wieprzową w przyprawach. Polędwiczka wieprzowa suszona, to rewelacyjny pomysł na dojrzewająca wędlinę, którą bez problemu zrobisz samodzielnie w domu. Do jej przygotowania potrzebna będzie tylko dobrej jakości wieprzowa polędwiczka i przyprawy. I czas, na te święta już niestety nie zdążycie, aby ją spożywać potrzeba 10 dni od pierwszej czynności. Już starożytni Rzymianie i Grecy stosowali techniki dojrzewania mięsa, aby przedłużyć jego trwałość i poprawić smak. Wędliny dojrzewające mają swoje korzenie w tradycji europejskiej, zwłaszcza we Włoszech, Hiszpanii i Francji, gdzie produkuje się wiele znanych i cenionych wędlin dojrzewających. Dojrzewanie wędlin to proces długotrwały, który zwykle trwa od kilku tygodni do nawet kilku miesięcy. Podstawowym krokiem w produkcji wędlin dojrzewających jest peklowanie, czyli natarcie mięsa solą oraz przyprawami będącymi naturalnymi konserwantami. W wyniku peklowania mięso traci część wody, co sprzyja wydobywaniu smaku. Następnie mięso poddawane jest powolnemu suszeniu, które odbywa się w warunkach kontrolowanej wilgotności i temperatury. Proces ten pozwala na dalsze odparowanie wody oraz rozwój pożądanych bakterii, które przyczyniają się do fermentacji. To właśnie ten etap dojrzewania decyduje o charakterystycznym smaku i aromacie wędlin dojrzewających. W Polsce także istnieje długa tradycja wytwarzania wędlin dojrzewających. Kiełbasa lisiecka, szynka dojrzewająca z Podlasia czy kiełbasa tzw. „palcówka” to przykłady rodzimych produktów. Wyróżniają się one wyrazistym smakiem, poprzez zastosowanie popularnych przypraw: pieprzu, majeranku i czosnku granulowanego, papryki i czasu dojrzewania.

Pieprzowa pieczeń

Pieprz to jedno z najstarszych i najczęściej używanych przypraw na świecie, które nie tylko wzbogaca smak potraw, ale ma również szerokie zastosowanie w medycynie, kosmetyce, a nawet w tradycyjnych praktykach ludowych. Historia pieprzu sięga ponad 4000 lat. Był znany już w starożytnych cywilizacjach Indii, Egiptu oraz Grecji, gdzie używano go zarówno w celach kulinarnych, jak i leczniczych. Swoje właściwości zawdzięcza piperynie. Piperyna, to alkaloid zawarty w pieprzu, odpowiedzialny za ostry smak i wiele zdrowotnych właściwości. Najbardziej popularny i powszechnie stosowany, to pieprz czarny. Powstaje z niedojrzałych, zielonych jagód pieprzu, które są suszone na słońcu, aż stają się czarne i pomarszczone. Ma ostry, charakterystyczny smak, który pasuje do niemal każdej potrawy – od mięs po sałatki. Pieprz biały pochodzi z tych samych jagód co pieprz czarny, jednak powstaje po usunięciu zewnętrznej skórki. Jest łagodniejszy w smaku, a jego użycie jest często zalecane w potrawach, w których nie chcemy, aby widoczna była czarna tekstura pieprzu, jak w białych sosach czy kremowych zupach. Pieprz zielony natomiast, to niedojrzałe jagody pieprzu, które są suszone lub marynowane w solance, zachowując swoją zieloną barwę. Ma łagodniejszy, świeży smak i jest często wykorzystywany w kuchni francuskiej i azjatyckiej. Często spotykany w sosach lub jako dodatek do mięsa i ryb. Pieprz czerwony, choć jest mniej powszechny, to wciąż popularny w niektórych częściach świata. Powstaje z dojrzałych owoców pieprzu i ma słodszy, bardziej owocowy smak. Często jest wykorzystywany w mieszankach przyprawowych. Pieprz to przyprawa, która pasuje dosłownie do wszystkiego, jego wszechstronność sprawia, że jest niezastąpiony w kuchni na całym świecie. Stosuje się go nie tylko do przyprawiania dań głównych (mięs, warzyw, makaronów), ale także w sosach, marynatach, sałatkach, a nawet deserach. Warto pamiętać, że świeżo zmielony pieprz ma znacznie intensywniejszy smak niż gotowy mielony. W naszej ofercie znajdziecie aż kilkanaście pieprzowych produktów, a poniżej przepis na wołową pieczeń pieprzową.

Kiełbasa dojrzewająca, niewędzona

Kiełbasy według archeologów i historyków powstały najprawdopodobniej w Mezopotamii ponad 5000 lat temu, co najmniej 3100 p.n.e., a najwcześniejsze dowody odkryto w Sumerze. Od tego czasu wynaleziono wiele różnych rodzajów kiełbas jako sposób konserwowania mięsa poprzez mieszanie go z solą i różnymi ziołami i przyprawami. Jak podają źródła internetowe „W latach 1000–700 p.n.e. istnieją dowody na wytwarzanie kiełbas na Bliskim Wschodzie. Dalsze pisemne dowody z tego okresu znaleziono w starożytnym greckim tekście Odyseja Homera, odnoszącym się do kiełbas kozich. W kolejnych stuleciach kiełbasy zaczęły stawać się powszechną praktyką w krajach od Chin już w 580 r. p.n.e. do całego Imperium Rzymskiego do 400 r. n.e. W VII wieku wytwarzanie kiełbas dotarło aż do Brytanii, a Tudorowie, stara brytyjsko-walijska rodzina królewska, opracowali kiełbasę Cumberland.” W wieku XIV i XV kiełbasy znano już w Afryce a w Niemczech stworzono pierwowzór kiełbaski do hot doga czyli frankfurterkę. Po niej w wieku XVI Hiszpanie mieli już swoje chorizo. W XIX wieku w Polsce nastąpił rozkwit produkcji kiełbas, a we Francji początek XX wieku to wprowadzenie do jadłospisu kiełbasy zwanej chipolata. Nasz przepis to pomysł na kiełbasę dojrzewającą, która ma swoją genezę na kresach. Surowcem do jej przygotowania jest głównie łopatka, szynka, boczek oraz podgardle. Dodatkowo dodawane są przyprawy takie jak: pieprz czarny, pieprz zielony w ziarnach, wcześniej namoczony w alkoholu, papryka słodka i ostra, czosnek oraz cukier. Kiełbasa wyrabiana jest ręcznie, a okres jej dojrzewania to około jednego miesiąca. Dawniej kiełbasa kresowa dojrzewająca wyrabiana była tylko na specjalne okazje ze względu na kosztowne surowce i przyprawy. Przypominamy również, że w naszym sklepie internetowym Deptana.pl i w sklepie stacjonarnym, nabędziecie wszystko co jest potrzebne do wyrobu kiełbas: maszynki do mięs z wyposażeniem w różne ostrza i sitka, lejki do nadziewania kiełbas, tasaki, peklosole, przyprawy i mieszanki przypraw do kiełbas, jelita, nadziewarki, wióry do wędzenia, haki wędzarnicze.

Zupa z fasolki szparagowej

Jesień to idealna pora na pożywne, gorące zupy. Idealne rozwiązanie na obiad. O tej porze roku preferujemy zupy bardziej treściwe, energetyczne. Niejednokrotnie dość bogate w swoim składzie, wystarczające na cały posiłek. Klasyka jesiennych i zimowych zup to bez wątpienia grochówka z wędzonką, kapuśniak, aromatyczny rosół, żurek na zakwasie, pikantny krem z dymi czy zawiesisty krupnik z koperkiem i skwarkami. My startujemy z trochę mniej gęstą, ale równie aromatyczną i energetyczną zupą, a mianowicie z zupą z fasolką szparagową. Jej niewątpliwą zalet jest, że możemy ją ugotować o każdej porze roku, wykorzystując do tego mrożona fasolkę szparagową. Energii i koloru doda nam pomarańczowa kurkuma a śmietana doda kremowego wykończenia.

Pulpeciki dla studentów

Przed nami kolejny rok akademicki. Byli oraz aktualni studenci, a także ich rodziny doskonale wiedzą jak ważne są przetwory w słoikach. Z myślą o tej grupie oraz wszystkich będących w długich delegacjach i tych zorganizowanych, którzy przygotowują jedzenie na cały tydzień oraz dla tych, którzy lubią mieć zawsze coś w zapasie, mamy przepis na pulpeciki w słoikach. Pulpety zazwyczaj są duszone w sosie lub gotowane, natomiast klopsy najczęściej występują w formie pieczeni, którą przyrządza się w piekarniku. Jak podaje Wikipedia „Pulpet (z języka włoskiego polpetta od polpa, czyli miazga) – gotowana potrawa mięsna na bazie mielonego mięsa, ryb lub podrobów, z dodatkiem jaj, bułki tartej oraz przypraw. Pulpety mogą być spożywane samodzielnie (al sugo) lub jako dodatek do zup. Danie pochodzi z Włoch". Podstawowe przyprawy wykorzystywane do pulpecików to: czosnek, liść laurowy, sól oraz pieprz. Oprócz podstawowych przypraw do pulpecików pasują również aromatyczne zioła, takie jak tymianek, majeranek, oregano lub natkę pietruszki. Ponadto, dobór przypraw zależy od sosu, z jakim chcemy podać pulpety niego tak, aby tworzyły harmonijną całość, np. pomidorowy, śmietanowy z koperkiem czy ostro-pikantny musztardowy. Po przygotowaniu świetnie smakują z kaszą gryczaną, ryżem, makaronem czy ziemniakami. Poniżej przepis na 2 słoiki pulpecików w sosie pomidorowym.

Baton drobiowy na styl włoski

Przygotowaliśmy dla Was ciekawą propozycję na wędlinę drobiową, będącą alternatywą dla batonów z szynkowaru. Dodatkową zaletą naszego przepisu jest to, że można ją wykonać praktycznie wszędzie, mając do dyspozycji folię spożywczą i kuchenkę z garnkiem. Wędliny są przetworem mięsnym, które są produkowane najczęściej z jednego kawałka mięsa lub z surowca rozdrobnionego, otoczonego naturalną bądź sztuczną osłonką. Mięso poddawane jest różnym procesom obróbki - soleniu, wędzeniu, suszeniu, peklowaniu bądź obróbce cieplnej. I chociaż domowi, „rasowi” producenci wędlin wszelakich, będą mieli obiekcje co do sklasyfikowania naszego batonu do kategorii wędlin, jednak jak wynika z powyższej definicji wpisuje się on w nią jak najbardziej. Co jest również fajne, swojej wędlinie możecie nadać dowolny smak, taki ulubiony. Możemy zamiast bazylii dodać przyprawą arabską lub meksykańską. Świetnie sprawdzi się również do niej: czerwona czubryca, delikat zielony czy bardziej wyraziste w swoim smaku zioła Dziadka Feliksa. Oczywiście przeróżne papryki ostre czy słodkie oraz wędzone, też dobrze komponują się z drobiowym mięsem, wszystko według uznania. Kwestią indywidualną jest również dodanie dodatków, my postawiliśmy na klimat włoski i dorzuciliśmy oliwki, ale można również dodać kawałki papryki, plastry pieczarek, kukurydzę czy małe ogórki korniszony. Twórzcie zatem własne ulubione wędliny drobiowe.

Kurczak z grilla na obiad

Majówka to termin startowy, jeśli chodzi o sezon grillowy. Od pierwszych ciepłych dni, odpalamy nasze grille i serwujemy rodzinie i gościom przepyszne jedzenie. Co sezon rozwijamy bardziej swoje umiejętności kulinarne, aby zaskakiwać gości niebanalnymi daniami. Oprócz klasyki gatunku, czyli kiełbaski, kaszanki, karczku, piersi z kurczaka i boczku, coraz częściej na grillach gości egzotyka. I tak np. krewetki na trawie cytrynowej z grillowanym czosnkiem, stek z tuńczyka z sezamem czy rozbef z grilla z frytkami z batatów i dipem z habanero, z pewnością znajdą uznanie wśród biesiadników. Niewątpliwie ważnym elementem jest marynata, która przyprawia mięso i warzywa. Marynaty mogą być łagodne albo pikantne, słodkie lub kwaśne, owocowe i egzotyczne. Chude mięso i ryby najlepiej umieszczać w marynatach bogatych w tłuszcze. Mięsa tłuste lubią marynaty octowe lub winne. Istotne jest abyśmy nie dodawali do marynaty soli, ponieważ sól pozbawia przeznaczone do grillowania produkty wody. Do grillowania niewątpliwie przydadzą się nam również przyprawy, którymi będziemy posypywać potrawy podczas grillowania: tymianek, rozmaryn, cząber, oregano, estragon, majeranek osobno lub w mieszankach. Dobrym dodatkiem do dań grillowanych będą dipy i sosy. Sos z rukoli, krem musztardowy, sos ananasowy z rumem, pikantny krem cytrynowy, sos twarogowy z ziołami, sos curry. Nie należy zapominać również o napojach. I tak cytrynowa lemoniada, owocowa sangria, aperitify, wódka, piwo, wino czy samodzielnie wykonane koktajle typu Bloody Mary czy Gin Fizz to niewątpliwie dobre dopełnienie grillowych spotkań. W naszym menu znajduje się kurczak. Jedno z częściej przygotowywanych mięs. Jest lekkostrawne i chude. Skórka na mięsie chroni drób przed wysuszeniem a grillowana jest chrupiąca i świetnie smakuje. Do pałek z kurczaka dorzuciliśmy jeszcze ponacinane ziemniaki z masłem i tymiankiem przygotowane w foli aluminiowej i cukinię zamarynowaną w oliwie czosnkowej.

Tyrolska w słoiku

Pogoda sprzyja wycieczkom i sezonowi na działce. Wiosna to wzmożony okres pracy w ogródkach przy wysiewie nasion, warzyw, ziół i kwiatów. To również prace porządkowe, usuwanie uschniętych gałęzi i sadzenie drzewek oraz krzewów owocowych. Tak więc aby całkowicie zaangażować się w porządki warto zabrać ze sobą na działkę gotowe jedzenie w słoikach, aby nie tracić czasu na zakupy ani dodatkowe czynności kuchenne. Klasyczna mielonka tyrolska, którą proponujemy jest dla wielu wspomnieniem dzieciństwa. Zabierana na pikniki, jako wkład do kanapek na wycieczki szkolne, obozy czy jako prowiant na dłuższe podróże. Rewelacyjnie smakuje ze świeżym pieczywem i ogórkiem kiszonym.

Biała kiełbasa

Bez niej nie ma świąt. Jest obecna w koszyczkach do święcenia pokarmów noszonych w Wielką Sobotę do kościołów oraz na świątecznym stole jako dodatek do żurku lub barszczu białego, czy zupy chrzanowej. Ponad to możemy się nią cieszyć nie tylko w Wielkanoc ale również przez cały rok. Jej delikatny smak sprawia, że dobrze sprawdza się na grilla, jako dodatek do zapiekanek, składnik farszu do nadziewania mięs. Fantastyczna będzie również zapiekana z kapustą w piwie. Kiełbasa biała wytwarzana jest z mięsa wieprzowego, czasem z dodatkiem mięsa wołowego, w osłonie z jelita wieprzowego. Przy produkcji białej kiełbasy odstępujemy się od soli peklującej. Dodajemy tylko zwykłą sól i dzięki temu w procesie parzenia uzyskujemy kiełbasę o jasnym, szarym zabarwieniu. Po sparzeniu biała kiełbasa powinna być krucha i soczysta, ale nie twarda, a mięso i przyprawy powinny być dobrze wyczuwalne. Biała kiełbasa po przekrojeniu powinna się lekko rozwarstwiać. Taki przepis chcemy Wam dziś zaproponować. Do jej produkcji potrzebujemy zaopatrzyć się w dobre jakościowo mięso wieprzowe, jelita wieprzowe, maszynkę do mielenia mięsa z sitkami o różnej średnicy, nadziewarkę do kiełbas, precyzyjną wagę do ważenia oraz termometr i garnek do parzenia kiełbasy.

Schab peklowany

Kolejna odsłona wędliny do kanapek z szynkowaru. Schab peklowany w marynacie ziołowej. Szynkowar to urządzenie dla miłośników wędlin, którzy chcą być pewni tego, co jedzą, ale nie gustują w sklepowych wyrobach. Można w nim przygotować wszystkie produkty mięsne: szynki, bloki mięsne, mielonki, pasztety, mortadele, golonki, boczki i salcesony. W odróżnieniu od mięs pieczonych w rękawie wyroby z szynkowaru są bardziej zbite, a dzięki temu łatwiejsze do krojenia. Dla produktów, które składają się z dużych kawałków mięsa, pierwszym krokiem jest zamarynowanie mięsa. Przepisy na marynaty mogą być bardzo różne, najczęściej wykorzystujemy sól peklującą i odpowiednie do wyrobu przyprawy i zioła. Czas jaki potrzebujemy do peklowania w marynacie jest różny dla różnych gatunków mięsa i przyjętego sposobu peklowania. Szynkowar składa się z walcowatego korpusu wraz ze spiralną nakładką. W zależności od wielkości ma pojemność ok. 1-3 kg. Pozwala na jednorazowe przygotowanie wyrobu mięsnego o tej wadze. Po ułożeniu mięsa w szynkowarze, najlepiej w woreczku do tego przystosowanym, używamy spiralnej nakładki, która skompresuje mięso. Tak przygotowany wkład mięsny przechowuje się w lodówce ok. 24 godz., aby miał zbitą strukturę, a ostatecznie formę mięsnego bloku. Należy również wspomnieć o możliwości użycia termometru (na środku wieczka od nakładki znajduje się otwór na termometr), który należy wbić bezpośrednio w mięs i dzięki temu możemy kontrolować temperaturę przygotowywania wędliny, co jest bardzo ważne przy produkcji domowych przetworów. Szynkowar należy włożyć do garnka z gorącą wodą i zgodnie z przepisem parzyć we właściwej temperaturze (ok. 70-90°C) przez określony czas, przeważnie ok. 2-3 godz. Gdy skończy się parzenie, należy pozostawić szynkę do ostudzenia, a następnie leżakowania w lodówce (najczęściej ok. 24 godz.).

Pieczona golonka peklowana

Golonka to regionalne danie polskie, zaczerpnięte z kuchni niemieckiej. Popularna jest również u naszych południowych sąsiadów w Czechach, gdzie golonkę podaje się z chlebem, chrzanem, musztardą, ogórkiem lub knedlami ziemniaczanym. U nas spotkamy amatorów golonki wieprzowej gotowanej, peklowanej, pieczonej czy grillowanej. Czy jednak golonka jest zdrowa? Dietetycy uważają ją za kontrowersyjny smakołyk, którego nie powinniśmy jeść częściej niż jeden, dwa razy w miesiącu. Jako najlepszy sposób „odchudzenia” produktu, proponują przygotowanie go na grillu elektrycznym, co pozwala na odcieknięcie części tłuszczu. Golonka duszona pod przykryciem wypuści część tłuszczu do sosu i będzie mniej kaloryczna pod warunkiem, że zjemy samo mięso bez sosu. Jednak prawdziwi koneserzy uważają, że najlepiej smakuje pieczona peklowana golonka w towarzystwie schłodzonego piwa. Golonka świetnie komponuje się z kapustą, buraczkami, papryką konserwową, chrzanem, musztardą, ćwikłą. Znaleźliśmy również przepis gdzie zaproponowano jako dodatek nasączone żubrówką owoce dzikiej róży, borówki, suszone śliwki czy kaparami. Do marynaty dobrze jest dodać czosnek granulowany, pieprz czarny, kmin rzymski, ziele angielskie, paprykę słodką wędzoną, paprykę ostrą chili, majeranek. Podczas przygotowania golonek skorzystaliśmy z worków foliowych do pakowania próżniowego, które po zgrzaniu stanowiły idealny pojemnik do marynowania.

Schab nadziewany

Klasyczną potrawą ze schabu są oczywiście kotlety schabowe w panierce z bułki tartej. To bezapelacyjny król obiadów. Ponadto kotlety można przygotować na wiele sposobów: saute, z kością lub bez kości, smażony lub pieczony, marynowany lub w sosie. Można jednak nieraz odejść od tradycji zwłaszcza, że przed nami okres świąteczny i zrobić schab z bakaliami. Ponieważ nie mogliśmy się zdecydować czy bardziej smakuje nam schab ze śliwkami czy schab z morelami, zrobiliśmy 2 w jednym. Morele pomogą nam przywrócić równowagę kwasowo-zasadową. Są źródłem energii, wspomagają koncentrację i zapobiegają rozwojowi anemii. Używamy je do owsianek, koktajli mlecznych, surówek, ciasteczek, keksów, batoników. U śliwek suszonych duża zawartość błonnika przeciwdziała gromadzeniu się cholesterolu i tłuszczu w komórkach. Dlatego zaleca się jedzenie kilku, kilkunastu suszonych śliwek dziennie, aby wyeliminować problemy z zaparcia. Śliwka suszona jest składnikiem  świątecznego kompotu czy dietetycznego dania (jogurtu), znajdziemy ją również w sosie do mięs, sałatce lub jako element farszu do pierogów.

Słonina wędzona w Borniaku

Obecnie bardzo trudno zakupić kawałek grubej słoniny. Takiej jak kiedyś, o grubości ok 6 cm. Pomimo dłuższego szukania zdecydowaliśmy się na taką o grubości ok. 4 cm. Słonina poniżej 3 cm niestety nie sprawdza się w wędzeniu, nam wychodziła za twarda. Tym razem po uwędzeniu przy użyciu zrębków czereśniowych, w zimnym dymie, słonina wyszła przepyszna, mięciutka jak masełko. Postawiliśmy na tradycyjny smak słoniny lekko osolonej. Możemy jednak po głównym wędzeniu natrzeć słoninę ulubionymi przyprawami i jeszcze poddać zimnemu wędzeniu przez ok. 2 godziny. Z najpopularniejszych przypraw, które stosuje się do słoniny możemy zastosować słodką paprykę, chili, majeranek, tymianek, rozmaryn, pieprz ziołowy, czosnek. Polecamy użyć mieszanki sekret dziadka Feliksa. Tym razem jednak postawiliśmy na naturalność i użyliśmy tylko soli i pieprzu młotkowanego. Korzystając z uruchomionej wędzarni dorzuciliśmy również do wędzenia boczek, ale dziś gwiazdą jest przepyszna wędzona słonina.  

Nadziewana pierś kurczaka

Aromatyczne soczyste danie z wytrawnym farszem. To dobry opis dania, które chcemy Wam przybliżyć. Piersi z kurczaka mają białe, delikatne mięso, są chętnie spożywane przez osoby na dietach lekkostrawnych lub odchudzających. Do drobiu dobrze sprawdzą się tymianek, rozmaryn, cząber, oregano, estragon, majeranek osobno lub w mieszance doskonale znanej jako zioła prowansalskie. Z drobiem świetnie komponuje się również czosnek, imbir, słodka i ostra papryka, natka pietruszki, koperek i co u nas traktowane jest bardziej jako zioło lecznicze a nie przyprawowe – szałwia. Jeśli chcemy poeksperymentować z szałwią w kuchni musimy trzymać się maksymy lepiej mniej niż więcej, w przeciwnym razie nasz posiłek może wyjść zbyt gorzki. Poza pojedynczymi składnikami ziół mamy również do zaoferowania miksy, które wprowadzą nas w światowy zestaw dań z kurczaka. Zachęcamy do ich spróbowania i stosowania: kurczak fajitas, kurczak po staropolsku, pieczony kurczak soczysty, kurczak po chińsku, kurczak po diabelsku, złoty kurczak, kurczak po węgiersku czy american chicken.

Kofta kebab, czyli smaki orientu

Tak naprawdę kofta to danie równie popularne w kuchni bałkańskiej jak i bliskowschodniej, północnoafrykańskiej, południowo-kaukaskiej, południowoazjatyckiej oraz środkowoazjatyckiej. Czyli tak naprawdę pół świata je koftę. Kofta kebab lub shish kofta to danie tureckie, jak podaje wikipedia „składa się z mielonej jagnięciny, baraniny, cielęciny lub wołowiny lub mieszanki tych mięs zmieszanych z ziołami, często zawierającymi pietruszkę i miętę, umieszczanych na şiş (szpikulcu) i grillowanych. Zwykle podaje się go z pilawem (ryżem po turecku lub pszenicą bulgur) i sałatką.” Turcja ze względu na historię jak i położenie jest intrygującą mieszanką różnych wpływów. Z jednej strony graniczy z kilkoma krajami Bliskiego Wschodu, stąd w repertuarze znalazły się tradycyjne dania arabskie. Z drugiej strony widoczny jest w kuchni tureckiej wpływ krajów śródziemnomorskich co powoduje, że ta kuchnia jest pikantna ale nie paląca. Do najczęściej stosowanych przypraw w Turcji zalicza się m.in.: oregano, czerwoną paprykę, pul biber znana również jako pieprz z Aleppo, miętę, cynamon, kmin, sumak, czarny pieprz, rozmaryn i goździki. Z mięs najbardziej popularna jest jagnięcina ale równie chętnie przyrządza się w Turcji również wołowinę.  

Szynka w migdałach

Szynka wieprzowa jest „wdzięcznym” mięsem do obróbki. Możemy ją uwędzić, przemielić na kotlety, zrobić na słodko na sposób chiński lub po węgiersku w kawałkach jako gulasz. Idealnie sprawdza się jako mięso do pieczenia z jabłkami, orzechami. Można doprawić ją tylko podstawowymi przyprawami jak sól i pieprz a następnie podkręcić jej smak sosami, np. chrzanowo-czosnkowym, śliwkowym czy jogurtowo ziołowym. Poniżej przepis ze skorupką migdałową, szynka nadaje się jako główne danie obiadowe lub jako wędlina na kanapki.

Golonka pieczona

Chociaż golonka jest daniem pochodzącym z Niemiec, a w Czechach jest obok knedli i piwa daniem narodowym, to również i my Polacy możemy pochwalić się przepysznymi golonkami. Okazuje się, że na Liście produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie brakuje różnych jej wersji. Znajduje się tam m.in.: golonka faszerowana grzybami leśnymi z Rudki, faszerowana z Ejszeryszek, golonka sądecka tradycyjna, noga na ciepło, golonka po kaszubsku i kociewsku, w słoju, wielkopolska, podkarpacka, po pomorsku. Golonka to część nogi wieprzowej powyżej stawu nadgarstkowego. Wyróżniamy golonkę przednią i tylną w zależności od tego, z której części zwierzęcia pochodzi. Golonka przednia i tylna nie różnią się smakiem, jednak zawartość mięsa w golonce tylnej jest większa. Mięso golonki jest ciemne, przerośnięte ścięgnami i ma intensywny smak. W tym miejscu należy wspomnieć, że golonkę albo się uwielbia albo się nie trawi. My należymy do pierwszej grupy. Proponujemy przygotowanie golonki przy użyciu Marynaty do golonki. W składzie marynaty znajdziemy obok soli niejodowanej, przyprawy, tj. czosnek granulowany, pieprz czarny, kmin rzymski, ziele angielskie, papryka słodka wędzona, papryka ostra chili, majeranek. Potrzebujemy już tylko 3-4 golonki i możemy zacząć trochę czasochłonne ale jakże przyjemne przygotowanie ulubionej pieczonej goloneczki.

Stek, wyższy stopień wtajemniczenia

Zachęcamy do poszerzania swoich horyzontów kulinarnych. Przygotowanie steku wymaga od nas wiedzy i doświadczenia. Wbrew temu co możemy sądzić patrząc na ten apetyczny kawałek mięsa, praktycznie bez przypraw, przyrządzenie go nie jest prostą sprawą. Podstawa to dobry jakościowo kawałek wołowiny (antrykot, polędwica lub rostbef) mający zdrowy, czerwony kolor, odznaczający się marmurkowatością czyli właściwa ilość tłuszczu śródmięśniowego. Ważnym czynnikiem dobrego steku jest sezonowanie czyli dojrzewanie wołowiny. Dobrze przyrządzony stek ma chrupiącą skorupkę, w środku może być wysmażony na kilka sposobów – w zależności od naszych osobistych upodobań. Stopień wysmażenia najlepiej kontrolować za pomocą specjalnego termometru do mięsa. Temperaturę mierzymy, wbijając szpikulec w środek steku. Rozróżniamy następujące stopnie wysmażenia steków: blue – stek z delikatną skórką, praktycznie surowy w środku, o temperaturze w granicach 45-47°C, rare (krwisty) – w jego przekroju widać charakterystyczną jaśniejszą obwódkę i surowe wnętrze, w środku powinien mieć temperaturę nie większą niż 50°C, medium rare (średnio krwisty) – upieczony z zewnątrz, z widocznym krwistoczerwonym środkiem, o temperaturze 50-52°C, medium (średnio wypieczony) – jędrne, soczyste mięso z wyraźnym różowym wnętrzem i brunatnym sokiem wypływającym po naciśnięciu, powinno mieć ok. 60°C w środku, medium well (dobrze wysmażony) – mięso brunatne, ale w dalszym ciągu soczyste, o temperaturze od 64 do 74°C, well done (bardzo dobrze wysmażony) – porządnie wypieczony stek o brunatnym mięsie i temperaturze 70-85°C. Ze świeżo upieczonego steku podczas krojenia zwykle uciekają soki, dlatego po zdjęciu z patelni warto odłożyć go na kilka minut – dać mu odpocząć. 

Karkówka z orzechami

Nasza potrawa nadaje się do przyrządzenia jej w szybkowarze, garnku rzymskim, naczyniu żaroodpornym. Powinniśmy co prawda polecić Wam jakiś rewelacyjny przepis na karkówkę z grilla ale stwierdziliśmy, że sezon na grillowanie się zaczyna a pogoda raczej sprzyja ciepłym posiłkom niekoniecznie przygotowywanym na świeżym powietrzu. Karczek jest mięsem, które ze względu na swoją soczystość (oczywiście w stosunku do schabu czy szynki) znajduje szerokie grono wielbicieli. Karkówka wieprzowa jest poprzerastana tkanką łączną i tłuszczową. Nadaje się do duszenia, przygotowania kotletów mielonych oraz smażonych steków. Można ją również peklować. Do karkówki pasują oprócz podstawowych przypraw takich jak sól, pieprz i czosnek również słodka i ostra papryka, majeranek, cząber, tymianek, rozmaryn i oregano. My podkręcamy jej smak sosem sojowym i orzeszkami ziemnymi.

Sekretny boczek dziadka Feliksa ;)

Tak naprawdę to sekretem dziadka Feliksa jest specjalna mieszanka przypraw. Boczek trafił w nią niejako przypadkiem, ale był to cel jego podróży. Otulić się w przyprawach i przejąć ich aromaty. W składzie znajdziemy kolendrę, owoc jałowca, pieprz, liście laurowe, cząber, ziele angielskie, majeranek, tymianek i rozmaryn. Przyprawę stosujemy również do innych dań z wieprzowiny, dziczyzny, baraniny czy cielęciny. Po zapeklowaniu mięsa, świetnie smakuje zarówno po uwędzeniu, upieczeniu, jak i sparzeniu. Rozkręca się  sezon na potrawy wielkanocne, a jak wiadomo niektóre z nich potrzebują czasu aby dojrzeć. To dotyczy również naszego przepisu.