Krakowska z piekarnika

Do zrobienia w każdych warunkach domowych, wystarczy tylko piekarnik. To kiełbasa, której się nie parzy, ani nie wędzi. To kiełbasa, którą piecze się w piekarniku. Kiełbasa wędzona w piekarniku to wspaniała propozycja na imprezę oraz święta Bożego Narodzenia. Jak podaje internet „Samo słowo “kiełbasa” wywodzi się od starosłowiańskiego wyrazu “klbasa” odnoszącego się do czegoś kłębiastego, wypukłego. Niektóry użytkowcy wskazują, że może być to tureckie zapożyczenie od słowa “külbastí”, które oznacza pieczeń z rusztu. Słowo to, lub podobne do niego, pojawiają się od ponad pół tysiąca lat w Polsce, Czechach, Rosji, Słowenii, na Słowacji. Te najdawniejsze kiełbasy były podobne do dzisiejszych w kształcie. Przekazy historyczne z XV wieku wymieniają na przykład popularne w rejonie Krakowa małe kiełbaski circinellae. Z tamtych też czasów pochodzi zawód kiełbaśnika – na przenośnych piecykach, opalanych węglem drzewnym, przygotowywali oni kiełbaski na gorąco, sprzedawane wprost na ulicy.” Kultowa już kiełbasa krakowska swoje korzenie ma w XIX-wiecznym Krakowie. Według tradycyjnej receptury zawiera ona około 85 proc. mięsa z szynki wieprzowej, resztę może stanowić np. mięso pochodzące z łopatki. Obecnie wytwarzana jest z mięs chudych wieprzowych – klasy I i II (szynka, łopatka) i mięs kl. III oraz z tłuszczu wieprzowego. Dziś zachęcamy Was do zabawienia się w kiełbaśników i zrobienia kiełbasy z piekarnika.

Brukselka z mandarynkami

Nasza propozycja obejmuje składniki, których jest o tej porze pod dostatkiem. Jest smaczną przystawką lub dodatkiem do pieczonych mięs. Co pasuje do brukselki? Najlepsze smaki do łączenia z brukselką to bekon, inne korzenne warzywa, takie jak marchewki, słodkie ziemniaki i buraki. Smaki cytrusowe są dla nas zaskakujące, ale z brukselką bardzo dobrze się uzupełniają. Skropienie świeżym sokiem pomarańczowym lub cytrynowym z odrobiną oliwy z oliwek, to dobry pomysł. Musztarda również dobrze komponuje się z małymi kapustkami. Dlatego my proponujemy pieczoną brukselkę z mandarynkami, orzechami, suszoną żurawiną w otoczeniu sosu z octu balsamicznego i miodu. Brukselka ta będzie dobrze wyglądała w otoczeniu świątecznych potraw: pasztetów, schabów, szynki, kurczaka w winie czy pieczonego łososia.

Śledź z daktylami

Adwent to czas zbilżający nas do świąt szybkimi krokami. Za 3 tygodnie usiądziemy z bliskimi przy kolacji Wigilijnej. Święta przynoszą ze sobą atmosferę świętowania, wypełnionego rodziną, przyjaciółmi i jedzeniem. Stąd propozycja na śledzia. Dodaje nie tylko głębi i smaku większości dań, ale ma również szczególne miejsce w światowych tradycjach świątecznych. Marynowany śledź jest jedną z dwunastu potraw tradycyjnie podawanych w Wigilię w Polsce, Litwie i na Ukrainie. Na stole znajdziemy go w otoczeniu barszczyku czerwonego, zupy grzybowej, pierogów z kapustą oraz grzybami, smażonego karpia czy kompotu z suszu. Ten najbardziej popularny to marynowany lub w oleju. Specjalnie dla Was propozycja połączenia śledzia marynowanego lub solonego z polskim kwaskowym jabłkiem oraz słodyczą bliskowschodniego daktyla. Do tego ciekawym połączeniem jest sos majonezowy z curry. A efekt wizualny dopełnia zielony szczypior i świeży pieprz.

Cynamonki

Przepis zapożyczony z kuchni amerykańskiej. Możemy mieć zastrzeżenia co do gotowej żywności amerykańskiej, ale trzeba przyznać, że znają się na pieczeniu ciastek: orzechowych, owsianych, czekoladowych i wielu innych. Wprowadzając się pomału w nastrój bożonarodzeniowy, gdzie potrawy pachną goździkami, anyżem, cynamonem, kardamonem, gałką muszkatołową i wanilią, na rozbieg proponujemy ciasteczka w posypce cukrowo cynamonowej zwane snickerdoodles. Dla wszystkich nielubiących cynamonu, mamy dobrą wiadomość, te ciastka smakują równie wyśmienicie w samym cukrze. Nasze ciasteczka są chrupiące z zewnątrz i miękkie w środku. Ten prosty i szybki wypiek, z niewielu składników znajdzie amatorów wśród dzieci i dorosłych. Cynamonowe ciasteczka snickerdoodles świetnie smakują z czarną kawą lub szklanką mleka.

Sos warzywny z cukinii

Trudno dokładnie określić, kiedy ketchup pojawił się w Polsce, ale prawdopodobnie stało się to po II wojnie światowej, kiedy produkty zachodnie stały się bardziej dostępne. Dziś propozycja sosu warzywnego zwanego również keczupem z cukinii. Chcąc wykorzystać jeszcze plony z ogródka, postanowiliśmy przygotować sos z cukinii, wzbogacony jabłkami i przecierem pomidorowym. Jest to sos do stosowania na zimno, do pieczonych mięs, deski serów, do  chipsów albo frytek. Cukinia jest warzywem niskokalorycznym, bogatym w błonnik i witaminy A, C i K oraz w minerały takie jak potas i magnez. Dzięki temu, ketchup z cukinii jest lekkostrawny i może być spożywany nawet przez osoby na diecie niskokalorycznej. Ma też mniej cukru i soli niż sklepowe ketchupy. Zachęcamy do wykorzystania tego co przechowujemy w piwnicach i spiżarkach aby w pełni wykorzystać dary natury.

Kiełbasa dojrzewająca, niewędzona

Kiełbasy według archeologów i historyków powstały najprawdopodobniej w Mezopotamii ponad 5000 lat temu, co najmniej 3100 p.n.e., a najwcześniejsze dowody odkryto w Sumerze. Od tego czasu wynaleziono wiele różnych rodzajów kiełbas jako sposób konserwowania mięsa poprzez mieszanie go z solą i różnymi ziołami i przyprawami. Jak podają źródła internetowe „W latach 1000–700 p.n.e. istnieją dowody na wytwarzanie kiełbas na Bliskim Wschodzie. Dalsze pisemne dowody z tego okresu znaleziono w starożytnym greckim tekście Odyseja Homera, odnoszącym się do kiełbas kozich. W kolejnych stuleciach kiełbasy zaczęły stawać się powszechną praktyką w krajach od Chin już w 580 r. p.n.e. do całego Imperium Rzymskiego do 400 r. n.e. W VII wieku wytwarzanie kiełbas dotarło aż do Brytanii, a Tudorowie, stara brytyjsko-walijska rodzina królewska, opracowali kiełbasę Cumberland.” W wieku XIV i XV kiełbasy znano już w Afryce a w Niemczech stworzono pierwowzór kiełbaski do hot doga czyli frankfurterkę. Po niej w wieku XVI Hiszpanie mieli już swoje chorizo. W XIX wieku w Polsce nastąpił rozkwit produkcji kiełbas, a we Francji początek XX wieku to wprowadzenie do jadłospisu kiełbasy zwanej chipolata. Nasz przepis to pomysł na kiełbasę dojrzewającą, która ma swoją genezę na kresach. Surowcem do jej przygotowania jest głównie łopatka, szynka, boczek oraz podgardle. Dodatkowo dodawane są przyprawy takie jak: pieprz czarny, pieprz zielony w ziarnach, wcześniej namoczony w alkoholu, papryka słodka i ostra, czosnek oraz cukier. Kiełbasa wyrabiana jest ręcznie, a okres jej dojrzewania to około jednego miesiąca. Dawniej kiełbasa kresowa dojrzewająca wyrabiana była tylko na specjalne okazje ze względu na kosztowne surowce i przyprawy. Przypominamy również, że w naszym sklepie internetowym Deptana.pl i w sklepie stacjonarnym, nabędziecie wszystko co jest potrzebne do wyrobu kiełbas: maszynki do mięs z wyposażeniem w różne ostrza i sitka, lejki do nadziewania kiełbas, tasaki, peklosole, przyprawy i mieszanki przypraw do kiełbas, jelita, nadziewarki, wióry do wędzenia, haki wędzarnicze.

Ogórkowa

Kolejna propozycja zupy, pożywnej, smacznej i kwaśnej. Zupa ogórkowa z ziemniakami to danie kuchni polskiej, które jest przygotowywane na bazie ogórków kiszonych, ziemniaków, cebuli, czosnku i przypraw. Ogórek znany jest był już 3000 lat p.n.e. Z Indii uprawa tego gatunku rozprzestrzeniła się do Egiptu, Grecji i Włoch, a później do Chin. Rzymianie natomiast rozpowszechnili uprawę ogórka po całej Europie. Starożytni Grecy wierzyli, że spożywanie tej rośliny poprawia rozum i uspokaja serce, tłumiąc namiętność. Idealnym rozwiązaniem jest dodanie do naszego przepisu na ogórkową, swoich ogórków, które zakisiliśmy w sezonie letnim. Ewentualnie własnego przecieru ogórkowego, tak jak w naszym przypadku. Zupa jest wtedy naprawdę aromatyczna i najczęściej nie tak przesolona jak w przypadku kupnego przecieru. Do zupy można dodać obrane z kości mięso wieprzowe. Dzięki temu zupa jest bardziej pożywna i sycąca. Dobrą praktyką jest dodanie do zupy śmietany, która ją zabieli i złagodzi kwaśny smak. 

Deser owiano-marchewkowy

Chociaż owsianka kojarzy się z popularnym, współczesnym daniem śniadaniowym, jest serwowana od tysięcy lat. Owies uprawiano w starożytnych Chinach już w 7000 r. p.n.e., ale starożytni Grecy jako pierwsi jedli owsiankę jako rodzaj płatków owsianych, które znamy dzisiaj. Ludzie na całym świecie jedzą owsiankę na kilka różnych sposobów. W Niemczech i Szwajcarii ludzie jedzą owies jako rodzaj płatków zbożowych. Surowy owies moczy się w mieszance mleka i cynamonu przez noc. Rano dodaje się orzechy i owoce. W Stanach Zjednoczonych, stan Vermont może pochwalić się najwyższym spożyciem owsianki na osobę. Popularna odmiana owsianki w Vermont zaczyna się od ciętych płatków owsianych, które moczy się przez noc w mieszance wody, soli i syropu klonowego. Następnego ranka dodaje się gałkę muszkatołową, cynamon i imbir, a owsiankę gotuje się. Gdy owsianka jest gotowa, podaje się ją ze śmietaną, mlekiem lub masłem. Vermont nie jest jedynym stanem, który uwielbia owsiankę. Okazuje się, że ponad 80 procent amerykańskich gospodarstw domowych ma owsiankę w spiżarni. Polska owsianka, kojarzy się z zagotowanymi płatkami w mleku. To częste wspomnienie zupy mlecznej z przedszkoli i szkół. Przez lata jednak ewoluowała w dobrym kierunku. I tak dodatki do owsianki mogą obejmować świeże owoce, warzywa, czekoladę, orzechy, przyprawy lub mieszankę kilku składników. Zwykłe płatki owsiane dobrze komponują się ze słodkimi i pikantnymi dodatkami. Możemy ją wymieszać z przyprawami, takimi jak cynamon, kardamon, kurkuma, gałka muszkatołowa. Aby dodać słodyczy owsiance, w przypadku gdy nie chcemy używać cukru, możemy zagotować wodę z posiekanymi daktylami, morelami lub pokrojonym w kostkę jabłkiem, aby była słodka, zanim dodamy płatków. Nasza owsianka jest z warzywem czyli marchewką oraz m. in. orzechami, rodzynkami, nasionami chia, siemieniem lnianym, mlekiem roślinnym i przesłodką skorupką z białej czekolady i oleju kokosowego.

Azjatycka surówka z czerwonej kapusty 

Kuchnia azjatycka różni się znacznie w zależności od regionu – kuchnia Azji Środkowej, Północnej, Południowej, Wschodniej i Zachodniej ma różne cechy, a każdy kraj ma swoje własne specjalności. Ryż jest wspólny, ale nawet ryż zmienia się w zależności od regionu, na przykład ryż Basmati jest powszechny w Indiach, podczas gdy ryż Jaśminowy jest bardziej popularny w Azji Południowo-Wschodniej. Smaki kontynentu, od Azji Środkowej przez Południową po Daleki Wschód, są przesiąknięte historią, religią, rytuałami, tradycjami, doświadczeniem - każdy region Azji jest odrębnym kulinarnym światem i wzbogaca paletę azjatyckich smaków. Kuchnia azjatycka znana jest z unikalnego połączenia smaków, aromatów i tekstur, mieszania kwaśnych ze słodkimi, słonymi i pikantnymi smakami. Dlatego jej dania są w stanie obudzić zmysły i zaspokoić najbardziej wymagające apetyty. Na pewno również mnogość warzyw w kuchni azjatyckiej, jest dla niej charakterystyczna. Ponadto przyprawy. Do najpopularniejszych w Azji przypraw należą między innymi curry, kurkuma, garam masala, kolendra, czosnek, imbir, kmin rzymski, gałka muszkatołowa, goździki, pieprz, szafran. Nasza surówka jest w typie azjatyckim. Surówka z kapusty z dodatkiem mango, miodu, sezamu i sosu sojowego oraz limony, jest kolorowa i pełna smaku. Charakteru i chrupkości dodają jej pieczony na chrupko ryż i prażone orzeszki. Doprawiona świeżą kolendrą rozpływa się w ustach.

Rogaliki

Trochę słodyczy na chłody. W ofercie mamy dla Was przepis na rogaliki z marmoladą, u nas wykorzystaliśmy czekośliwkę, której przepis już kiedyś gościł na naszej stronie. Słodkie rogaliki to zasługa niejakiego austriackiego biznesmena, pana Augusta Zanga. Pierwszy raz, rogaliki, pojawiły się w Paryżu w 1839 r. przy rue de Richelieu, gdzie pan August otworzył Boulangerie Viennoise czyli w dosłownym tłumaczeniu wiedeńską piekarnię. Nie tak dawno obchodziliśmy wielkopolskie święto w imieniny Marcina, gdzie przysmakiem są Rogale Marcińskie w kształcie końskiej podkowy. W internecie szukając informacji, na temat tego wypieku, okazało się, że „cech cukierniczy zdecydował, że oryginalne są tylko rogale robione na margarynie, zawierające sztuczne aromaty i masę jajową. Jeśli więc ktoś używa masła, naturalnych zapachów czy świeżych jajek, nie otrzyma certyfikatu. A jego wypieki nie będą się nawet oficjalnie nazywać świętomarcińskimi”. Dość zaskakujące to obostrzenie. U nas przepis nie na rogale, ale na rogaliki z najlepszych składników. Polecamy!! 

Kurczak po toskańsku

Piękne widoki toskańskie, to faliste wzgórza pokryte winnicami, gajami oliwnymi i alejami cyprysowymi. Obraz sielanki dopełniają toskańskie smaki, którymi można się delektować na miejscu. To chleb z lokalną, świeżą oliwą, ciasteczka ricciarelli na bazie migdałów i miodu lub cavallucci, kanapka z serem pecorino lub caciotta i lokalnymi salumi, czyli wędlinami np. finocchiona – salami z koprem włoskim. Pecorino to słony twardy ser z mleka owczego, używa się go do ścierania do makaronów. Caciotta z kolei to rodzaj sera produkowanego z mleka krów, owiec, kóz lub bawołów wodnych. Natomiast składniki salami finocchiona to siekane mięso wieprzowe (zwykle policzek, łopatka lub brzuch), nasiona kopru włoskiego, czerwone wino, sól i pieprz. Salami jest najpierw fermentowane, a następnie suszone przez nie mniej niż pięć miesięcy. W kuchni toskańskiej znajdziemy wiele pieczonych mięs, szczególnie dziczyznę, pieczone, duszone w winie króliki lub kaczki, kurczaki. Wśród przypraw toskańskich znajdziemy: bazylię, oregano, tymianek, szałwia, czosnek, cebula, pieprz czarny oraz pietruszkę. Poniższa propozycja to danie na ciepło, wyjątkowo smaczne, pachnące włoskim latem.

Żurek

Według Taste Atlas, będącego przewodnikiem turystycznym online po tradycyjnej żywności, na który nie raz już zaglądaliśmy, żurek został doceniony na świecie – polska zupa zajęła drugie miejsce w plebiscycie. Żur przegrał jedynie z tonkotsu ramen z Japonii. W pierwszej setce rankingu znalazły się również: rosół, zupa borowikowa oraz barszcz czerwony czysty. Jeśli chodzi o ranking polskich zup, żurek jest tam na pierwszym miejscu. Taste Atlas pisze, że "Żurek to tradycyjna polska zupa charakteryzująca się wyrazistym kwaśnym smakiem, który pochodzi z kwaśnego zakwasu, czyli fermentacji chleba i mąki żytniej. Zupa zawiera również mięsa, takie jak kiełbasy, bekon lub szynkę, oraz warzywa, takie jak ziemniaki i grzyby". Żur należy do najstarszych potraw przygotowywanych na Śląsku. Jego nazwa wywodzi się od niemieckiego słowa „sauer” oznaczającego kwaśny, ukiszony, zakwaszony. Słowem żur określano wtedy potrawy z zakwaszonej mąki. Żurek znany jest również w kuchni białoruskiej, czeskiej oraz słowackiej. Aby przygotować żurek, możemy wykorzystać ukisić sami żur, mieszając 100 g mąki żytniej razowej lub owsianej w 500 ml ciepłej wody i odstawiając zaczyn w szklanym słoiku lub glinianym dzbanku w ciepłe miejsce. Cały proces kiszenia trwa ok. 4 do 6 dni. Polecam przygotowanie zakwasu samemu.

Bajgle

Nie wiemy czy wiecie, ale bajgle są rodem z Polski? W XVI i pierwszej połowie XVII wieku bajgiel stał się podstawą kuchni polskiej. Jego nazwa pochodzi od jidyszowego słowa beygal, wywodzącego się z niemieckiego dialektu beugel, oznaczającego „pierścień” lub „bransoletę”. Pierwsza wzmianka o bajglach pochodzi z XIII-wiecznej syryjskiej książki kucharskiej. Chleb przypominający bajgiel, znany jako obwarzanek był najpierw gotowany, a następnie pieczonym kształtem przypominający pierścień. Bajgle zostały przywiezione do Stanów Zjednoczonych przez polskich Żydów-imigrantów, a ten prężnie rozwijający się biznes rozwinął się w Nowym Jorku. Chociaż w Polsce bajgle miały wyraźnie wieloetniczne pochodzenie, w USA, dość szybko zaczęto je kojarzyć z kulturą żydowską. Podobnie jak bliny, pastrami i chleb żytni, które pochodziły ze społeczności Europy Wschodniej, w których mieszkało tak wielu Żydów, bajgle zaczęto nazywać przede wszystkim żydowskimi. A czy wiecie po co bajgle mają w środku otwór? Dziury sprawiają, że bajgle pieką się szybciej. Dziury sprawiały również, że bajgle można było układać na kołku lub drewnianym słupie, co ułatwiało ulicznym sprzedawcom ich sprzedaż. Bajgle to typowo śniadaniowe pieczywo. Polecane do twarożku, gotowanych jajek, szynki czy na słodko z dżemem lub miodem. Proponujemy Wam uproszczoną wersję bajgli, omijamy proces parzenia w gorącej wodzie przed pieczeniem, my od razu przeszliśmy do pieczenia. Niewykluczone jednak, że wkrótce powrócimy do tradycyjnego, pełnego przepisu na bajgle.

Tarta jabłkowo-migdałowa

Jak wiele klasycznych wyrobów cukierniczych, tarta pochodzi z Francji. Najprawdopodobniej pierwsza tarta owocowa, która zyskała rozgłos jako deser o indywidualnej nazwie, została stworzona przez siostry Tatin dla restauracji znajdującej się w ich hotelu we wsi Lamotte-Beuvron we Francji pod koniec XIX wieku. Obecnie wyróżniamy cztery główne rodzaje tart: tarty owocowe, tarty kremowe, tarty czekoladowe i tarty wytrawne. Do tart wytrawnych zalicza się quiche. Quiche to placek z kruchego ciasta wypełniony nadzieniem warzywnym lub grzybowym w sosie przygotowanym na bazie jajek i śmietany. W zależności od gustu do nadzienia możemy dodawać mięso, ryby oraz sery. Najbardziej znany jest quiche lorraine - tradycyjne danie Lotaryngii. W ofercie mamy jednak słodką tartę owocową z rodzimych owoców sezonowych czyli jabłek. Dla nadania aksamitnego smaku proponujemy zrobić do niej polewę z migdałów, miodu i śmietany.

Rozgrzewające curry dyniowe

Nadszedł czas na odsłonę dyni w kolejnej rozgrzewającej odsłonie. Curry typu indyjskiego. Z amerykańską dynią. Istnieją dowody na curry sprzed 4000 lat znalezione w Dolinie Indusu w Indiach. Ślady gotowanego imbiru i kurkumy znaleziono w garnku do gotowania i na ziarnach ryżu w tym rejonie. Połączenie tych konkretnych przypraw z ryżem sprawia, że curry jest najdłużej nieprzerwanie przygotowywanym daniem w historii. Nazwa curry pochodzi od ludu Tamilów, który nazwał je Kari, co oznacza „sos” lub „przyprawa do ryżu”. Przyprawa curry łączy w sobie aromaty i smaki kminu, z zielem angielskim, kardamonem, chili, cynamonem, goździkami, imbirem, gorczycą, papryką, kurkumą oraz nasionami kolendry, kopru włoskiego, kozieradki. W Indiach składniki curry są prażone i mieszane ręcznie przez szefa kuchni, gdzie może zostać dodana szeroka gama dodatkowych przypraw w zależności od tego, gdzie w Indiach curry jest przygotowywane i jakie inne składniki są dodawane do dania. 

Sałatka z tortellini

Syta i aromatyczna sałatka, której nie powstydziliby się Włosi. Wszystkie je produkty są powszechnie używane w kuchni włoskiej. Tortellini to włoski makaron w kształcie pierścienia nadziewany serem lub mięsem, który tradycyjnie podaje się w bulionie, choć popularne do niego są również sosy: pomidorowy, grzybowy lub mięsny. Wyglądem przypomina nasze rodzime pierożki zwane uszkami. Tortellini pochodzi z włoskiego regionu Emilia-Romania i jest szczególnie kojarzony z Bolonią . Mięso i ser używane w makaronie mogą się różnić, a powszechnymi nadzieniami są prosciutto, parmezan lub ricotta. Wzmianki o rukoli można znaleźć w wielu tekstach religijnych w Biblii, a także w tekstach żydowskich w Talmudzie, które datowane są na okres od I do V wieku n.e. Kwiaty i liście rukoli pochodzą z regionu Morza Śródziemnego, od dawna są popularnym składnikiem potraw kuchni włoskiej, marokańskiej, portugalskiej i tureckiej. W starożytnym Rzymie i Egipcie spożywaniu liści i nasion rukoli przypisywano właściwości afrodyzjaku. Pikantny aromat i smak rukoli sprawiają, że jest ona naturalnie odporna na szkodniki. We Włoszech również zaczęto dostrzegać zalety suszenia owoców pomidora – głównie przez ich wyjątkowy smak i możliwość przechowywania przez długi czas. Włosi, jako mistrzowie w tworzeniu potraw pełnych smaku, szybko docenili aromat suszonych pomidorów i zaczęli wykorzystywać je w swoich kulinarnych dziełach. A słonecznik chociaż pochodzi z Ameryki Północnej, rozprzestrzenił się i jest niezwykle popularny, w Europie od XVI w. Zatem do dzieła, ta sałatka jest warta spróbowania.

Halloweenowy mus

Przed nami Halloween. Pierwotnie było obchodzone jako upamiętnienie zmarłych i uważa się, że powstało w Irlandii. Święto nazywano „All Hallow's Eve”, które później przekształciło się w Halloween. Obecnie obchodzone jest w USA, gdzie dzieci rozdają psikusy na ulicach w różnych zabawnych kostiumach, rodziny i przyjaciele zbierają się, grają w gry i jedzą tradycyjne potrawy halloweenowe. Potrawy te to najczęściej słodkie desery lub słone przekąski, np. trufle mumie z białą czekoladą, jabłka w czarnym karmelu, babeczki malinowe mózgi, ciasto dyniowo-czekoladowe, deska serów i wędlin ułożona w kształty mumii, kościotrupów czy pająków. My polecamy mniej upiorny deser składający się z czekoladowego musu z ziemi z ciasteczek czekoladowych i biszkoptowego nagrobka z malinowym napisem. Całość jest naprawdę niezwykle łatwa i szybka w wykonaniu a zarazem niebywale atrakcyjna.

Bułeczki z puree dyniowym

Pyszne, lekkie i puszyste bułeczki z dyni, są lekko słodkie i pięknie ubarwione, a dodatek puree z dyni sprawia, że są stają się wilgotne. Idealnie nadają się na śniadanie i jako dodatek do zup. Dynia podobnie jak cukinia, to uniwersalne warzywo do przyrządzania zarówno słodkich jak i wytrawnych potraw. Dynia na słodko lubi miód lub odrobinę syropu klonowego, cynamon i kardamon, gałkę muszkatołową. Do dyni na słono możemy dodać np. wędzoną paprykę oraz kurkumę, lub czosnek granulowany, świeży rozmaryn i kmin rzymski, sól i chili. Wracając jednak do naszych bułek, to dobra informacja jest taka, że te bułki można przygotować wcześniej i zamrozić do nawet do 2 miesięcy. Po dokładnym ostudzeniu należy owinąć szczelnie (podwójnie owinąć folią spożywczą, a następnie folią aluminiową) i zamrozić. Rozmrozić zawinięte w folii w temperaturze pokojowej. Bułki owinięte w folię aluminiową można podgrzewać w piekarniku nagrzanym do 175°C przez 10–15 minut lub do momentu, aż będą ciepłe.

Zupa krem kalafiorowa

Kontynuujemy cykl pn. zupy jesienne. Dziś proponujemy aksamitną zupę krem z kalafiora. O tej porze roku, mamy jesienny zbiór tego warzywa, którego częścią jadalną jest łodyga. Potocznie nazywamy ją „różą”. Jest pożywna, niskokaloryczna, bogata w sole mineralne. Fajna do podania z grzankami, groszkiem ptysiowym, serem parmezanem lub smażonymi cienkimi paskami boczku. Oprócz proponowanej przez nas zupy krem możemy z kalafiora przygotować tradycyjnego kalafiora obsmażanego na masełku i tartej bułce, pyszne kotlety, pożywne burgery wegańskie, risotto czy wegański spód do pizzy. Z przypraw warto dodać do kalafiora: kumin, paprykę, gałkę muszkatołową, lubczyk, curry, oregano, kurkumę, tymianek lub czarnuszkę. Zimowe przetwory kalafior są również dobrym pomysłem dla miłośników tego warzywa. Wychodzą z niego chrupkie kiszonki, aromatyczne marynaty lub mieszane sałatki obiadowe.

Ratatuj

Potrawa jednogarnkowa, jarska, danie francuskie, serwowanych głównie w porze obiadowej, którego poprawna nazwa to ratatouille. Słowo ratatouille pochodzi od oksytańskiego (prowansalskiego) terminu „ratatolha” i francuskich słów „rata” oznaczającego gęstą gulaszową potrawę i „touiller” oznaczającego rzucać jedzeniem lub mieszać . Pochodzi z XVIII wieku z regionu Nicei i jest znany jako gulasz chłopski, tworzony z ostatnich letnich warzyw. Ratatuj należy do grupy gulaszy warzywnych z basenu morza Śródziemnego. Znanymi potrawami tego typu są: peperonata, czyli włoski gulasz z papryk, caponata z Sycylii, gdzie dominuje bakłażan, a dodaje się do niego trochę cukru, octu, oliwki. Wszystkie te potrawy łączy wspólny mianownik, którym są duszone warzywa. Takich połączeń duszonych warzyw w krajach morza Śródziemnego znajdziemy dużo. Każdy kraj będzie miał swoje gulasze warzywne. Ratatuj jest również alternatywą dla węgierskiego leczo.