Kotlety schabowe nadziewane

Kiszona rzodkiewka

Rzodkiewki to jedne z nowalijek, kojarzą nam się z początkiem wiosny. Posiadają one liczne właściwości i wartości odżywcze. Te małe, niepozorne warzywa mają mało kalorii, a są skarbnicą witamin i minerałów, m.in. potasu, dlatego powinny włączyć je do diety zwłaszcza nadciśnieniowcy. Poza tym rzodkiewki zawierają sporo związków siarki, dlatego wzmocnią wypadające włosy i łamiące się paznokcie. Współczesna fitoterapia poleca rzodkiewki także na niestrawność i pobudzenie apetytu. Rzodkiewka to warzywo, które nadaje potrawie wyrazistego smaku. Najprostszym przepisem z wykorzystaniem tego warzywa jest twarożek z rzodkiewką. Natomiast liście rzodkiewki można wykorzystać do przygotowania zielonego pesto, które świetnie sprawdzi się jako sos do makaronu lub pasta kanapkowa. Aby wykorzystać w pełni możliwości tego warzywa o dość nietypowej porze dla tego procesu, proponujemy ukiszenie tych nowalijek. Kiszona rzodkiewka będzie wiosenną alternatywą dla jesiennych kiszonych ogórków czy kapusty.

Falafle z sosem tahini

Znaczenie Siarkowania w Procesie Winifikacji

Siarkowanie wina jest kluczowym elementem procesu winifikacji, odgrywającym zasadniczą rolę w zachowaniu jakości i stabilności gotowego produktu. Jest to etap, który pomimo swojej technicznej natury, ma bezpośredni wpływ na walory sensoryczne wina. Siarkowanie, czyli dodawanie dwutlenku siarki (SO2) do wina, jest praktykowane od setek lat. Jego głównym celem jest ochrona wina przed działaniem szkodliwych mikroorganizmów oraz procesami utleniającymi, co jest szczególnie ważne w kontekście długotrwałego przechowywania wina.

Serowarstwo, czyli biotechnologia, używana już  8000 lat temu

Serowarstwo, miało swój początek już w starożytności, przez co może być nazywane starożytną sztuką przetwarzania mleka i jest jednym z najstarszych przykładów biotechnologii używanej przez człowieka. Początki serowarstwa sięgają około 8000 lat wstecz, a pionierami tej techniki byli pierwsi hodowcy bydła, którzy zaczęli eksperymentować z fermentacją mleka w celu przedłużenia jego trwałości i poprawy smaku. Od egipskich grobowców, przez antyczną Grecję i Rzym, aż po średniowieczne klasztory, ser był cenionym produktem, który ewoluował i doskonalił się na przestrzeni wieków.

Mus czekoladowy z awokado

Tyrolska w słoiku

Pogoda sprzyja wycieczkom i sezonowi na działce. Wiosna to wzmożony okres pracy w ogródkach przy wysiewie nasion, warzyw, ziół i kwiatów. To również prace porządkowe, usuwanie uschniętych gałęzi i sadzenie drzewek oraz krzewów owocowych. Tak więc aby całkowicie zaangażować się w porządki warto zabrać ze sobą na działkę gotowe jedzenie w słoikach, aby nie tracić czasu na zakupy ani dodatkowe czynności kuchenne. Klasyczna mielonka tyrolska, którą proponujemy jest dla wielu wspomnieniem dzieciństwa. Zabierana na pikniki, jako wkład do kanapek na wycieczki szkolne, obozy czy jako prowiant na dłuższe podróże. Rewelacyjnie smakuje ze świeżym pieczywem i ogórkiem kiszonym.

Koncentrat porzeczka czarna

Kolejna odsłona koncentratów do nalewek Profimator, czyli naturalnych zaprawek przeznaczonych do wykonania domowych nalewek czy likierów. Po zmieszaniu koncentratu z dowolnym alkoholem (wódką, ginem, rumem, tequilą) otrzymujemy gotowy do wypicia produkt. Ci, którzy przygotowują nalewki własnoręcznie, od podstaw, odważając skrzętnie produkty: owoce, zioła czy orzechy, odmierzając alkohol i pilnując terminów zlewania i odliczając czas dojrzewania doskonale wiedzą ile radości to nam przynosi. Ale nie raz możemy spróbować prostszych rozwiązań, takich jak wspomniane koncentraty do nalewek Porfirmator, otrzymując nalewkę gotową do spożycia w kilka chwil. Nalewki z koncentratów mają wyjątkowy smak, piękny kolor i niesamowity aromat. Dodatkowo nalewki wykonane z zaprawki Profimator zachowują smak, aromat i wszystkie wartości odżywcze składników z jakich są wykonane. Kolejną zaletą tych produktów jest dostępność  w wielu smakach oraz to, że skład to głównie owoce i soki, bez sztucznych dodatków czy barwników.

Gofry dla wszystkich

Gofry to rodzaj pulchnych lub chrupkich wafli. Typowe gofry przygotowuje się z ciasta naleśnikowego. Mąkę, cukier, stopione masło lub olej, żółtka jaj, mleko i sól miesza się razem, a następnie dodaje się białka jaj ubite na pianę. Aby przygotować gofry musimy zaopatrzyć się w urządzenie zwane gofrownicą. Gofrownica nadaje ciastu charakterystyczny kształt – zazwyczaj to prostokąt, kwadrat, koło czy serduszka ułożone w kwiatek z kratownicą. Gofry podaje się na ciepło z różnymi słodkimi dodatkami, na przykład bitą śmietaną, owocami, dżemem, kremem czekoladowym, masłem orzechowym, lodami, cukrem pudrem, polewą, orzechami. Na Listę polskich produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi trafiły „gofry pruskie” wytwarzane na Warmii. Jak czytamy na stronie Ministerstwa „Jedną z tradycji kulinarnych podtrzymywanych w domostwach w czasach powojennych był wypiek pewnego rodzaju wafli, zwanych goframi. Powszechne było posiadanie przez każdą gospodynię specjalnej żeliwnej gofrownicy, nazywanej niegdyś żelazkiem. Przy jej użyciu wypiekano dzieciom charakterystyczne dla formy kraciaste serduszka z ciasta podobnego do naleśnikowego. Gospodynie wypiekały je zgodnie z recepturą wytłoczoną na wieczku urządzenia, wykorzystując do sporządzania ciasta odpowiednie proporcje mąki, mleka, jaj, masła i drożdży. Gofrownica była żeliwnym urządzeniem, składającym się z dwóch płaskich, okrągłych form złączonych zawiasami, z wypustkami w fajerce, którą można umieścić bezpośrednio nad ogniem. Gofrownicę nagrzewano do odpowiedniej temperatury, natomiast formy zasmarowywano kawałkiem świeżej wieprzowej słoniny, skórką bądź gęsim olejem, po czym nalewano ciasto, rozprowadzając je po całej płaszczyźnie. Czas wypieku na jednej stronie był odliczany od momentu zamknięcia urządzenia, zgodnie z modlitwą Zdrowaś Mario, do słów „błogosławiony owoc żywota Twojego Jezus”. Następnie przewracano formę na drugą stronę. Z końcem modlitwy wafle były upieczone. Obecnie już w niewielu domach dawne gofrownice są używane do wypieku pruskich gofrów. Zastąpiły je bardziej nowoczesne, ale receptura została bez zmian. Zgodnie z nią, by przygotować właściwej konsystencji ciasto, należy je sporządzić z: 1 kg mąki, 21/4 l mleka, 6-8 jaj, 375 g masła, 1 łyżki drożdży. Można podawać posypane cukrem pudrem z dodatkiem konfitur, syropu, bitej śmietany.” Nasz przepis choć pieczony w gofrownicy o kształcie serc nie ma nic wspólnego z tym regionalnym, ale nie jest powiedziane, że jeszcze kiedyś wrócimy do jego wykonania.

Tarta po wielkanocna

Tarta to znany nam wypiek wywodzący się z kuchni francuskiej, który doskonale smakuje na słodko, jak i w wersji wytrawnej. Podstawą tarty jest kruche, drożdżowe lub francuskie ciasto, które wypieka się w niskiej, o fałdowanych brzegach formie do pieczenia. Tarta na słodko – z owocami, czekoladą, bitą śmietaną to doskonała propozycja na deser, z kolei tarta na ciepło z mięsnym i warzywnym nadzieniem to świetny pomysł na obiad lub kolację. Do takiej wytrawnej tarty możemy dodać usmażone kawałki kurczaka, kawałki pieczeni, wędliny: szynkę, bekon czy kiełbasa, a także ryby - wędzone lub z puszki. Tartę wytrawną można komponować właściwie dowolnie - to doskonały pomysł na tzw. „wietrzenie magazynów" np. lodówki - możemy dodać do niej resztki składników, które pozostały z przygotowania innych dań oraz z minionych świąt. Nasza tarta jest oparta o takie właśnie składniki: sparzoną białą kiełbasę, pieczarki, cebulkę, jajka i żółty ser wymieszany z mleczno-śmietanowym sosem.

 Sernik marchewkowy nie na słodko

Najpopularniejsze i najbardziej znane ciasta Wielkanocne to oczywiście: babki drożdżowe i ucierane, polane lukrem i ozdobione skórką cytrynową lub pomarańczową. Nie zabraknie w tym czasie również babeczek wielkanocnych, mazurków kajmakowych, serników czy pasch pełnych bakalii. To oczywiście nie zamknięty zbiór ciast. Coraz częściej gości na naszych stołach w święta ciasto marchewkowe czy leśny mech oraz ciasto cytrynowe. My, oczywiście z całym szacunkiem dla tradycji, mamy w ofercie sernik wytrawny i na dodatek z puree marchewkowym. Będzie on uroczą ozdobą stołu oraz przepyszną przystawką. Dodatkowo charakteru nadaje mu kilka łyżek parmezanu oraz gałka muszkatołowa. Dopełnieniem smaków jest „polewa” z majonezu i jogurtu oraz posiekany szczypiorek lub ostra rzeżucha. Zatem z okazji Świąt Życzymy wszystkim radości ze zmartwychwstania, odpoczynku w gronie bliskich oraz sprawdzonych i nowych smaków świątecznych.

Pasztet cielęcy

Nazwa tej przystawki pochodzi od francuskiego słowa „pâte”, które oznacza ciasto, masa, papka. Pierwsze pasztety przyrządzano już w starożytnym Rzymie, ale forma, którą znamy i kupujemy współcześnie – wywodzi się z Francji. Znawcą i wielbicielem pasztetów był wówczas król Ludwik XIV. Danie to było  uważane za wykwintne, a nawet za luksusowe. Istniał nawet zawód: pasztetnik. Tak nazywano osoby zajmujące się wyrobem pasztetów, uważano za przedstawicieli najbogatszej klasy. W Polsce pasztet wprowadził na stoły Jan III Sobieski, który był wielbicielem kuchni francuskiej. Tradycyjny pasztet to popularna potrawa przygotowywana na bazie jednolitej masy z gotowanego lub duszonego mięsa, z dodatkiem warzyw i przypraw. Najpopularniejszym gatunkiem mięsa wykorzystywanego do jego przygotowywania jest mięso z królika i wieprzowina. Dziś proponujemy bardziej wykwintny a zarazem delikatny pasztet cielęcy o łagodnym smaku. Dla podkreślenia jego smaku polecamy ostrą świąteczną ćwikłę albo kwaśno-słodką konfiturę z żurawiny. Idealnie sprawdzi się również z sosem koperkowym, chrzanowym czy majonezowym.

Likier kajmakowo-kawowy

Likier to słodka i gęsta wódka gatunkowa. Jak podają źródła internetowe „w Polsce, Litwie, Łotwie, Estonii, Białorusi i Rosji uznaje się za likiery wszystkie wódki zawierające ponad 330 g cukru w 1 litrze gotowego trunku. Natomiast w krajach anglosaskich wszystkie te wódki, które zawierają ponad 100 g cukru. Przy czym wszystkie wódki w przedziale od 25 g do 100 g cukru uznawane są za kordiały (kordiał robi się z owoców, ziół i przypraw, z lub bez dodatku alkoholu). W Niemczech i we Francji likierami nazywane są wódki o zawartości powyżej 220 g cukru”. Według tych kryteriów polska Żołądkowa Gorzka w Niemczech i Francji będzie zatem likierem. Słowo likier po łacinie „liquefacere” oznacza: mieszać. Bazą likierów jest  mocny alkoholu – czystego spirytusu lub wódki, whisky, koniaku, rumu, tequili. Do bazy likieru dodaje się mieszanki ziołowe, soki i wyciągi z owoców, mleko, miód, czekoladę, śmietankę, kawę, cukierki czy jajka. Skoro już wiemy, że likier to po prostu mieszanka mocnego alkoholu i jakiegoś dodatku, proponujemy likier, którego składniki kojarzą się ze świętowaniem: kajmak, śmietanka i espresso. Z poniższej porcji wychodzi ok. 1,5 l likieru.

Sałatka warstwowa

W gąszczu propozycji i przepisów znajdowanych w necie czy podsyłanych jako „the best” przez koleżanki, ciężko zdecydować się jaką sałatkę przyrządzić na wyjątkową okoliczność. Z jednej strony kuszą nas te lekkie na bazie miksu sałat i francuskiego dresingu, z drugiej strony te tradycyjne jarzynowe przyprawione swojskim majonezem, a jeszcze z innej takie treściwe z makaronem, ryżem lub wędzonymi wędlinami. Oczywiście chcielibyśmy aby wszystkim smakowała, była lekkostrawna i inna niż te do tej pory przyrządzane, niebanalna. Sałatka na wielkanocny stół, powinna być atrakcyjna z wyglądu, odzwierciedlać budzącą się za oknem wiosenną świeżość, nie mieć za dużo składników oby nie stała się kolejnym obfitym daniem świątecznym. U nas propozycja kolorowa z wiosenną rzodkiewką, szczypiorkiem, serem żółtym, wędzoną piersią kurczaka, majonezowo jogurtowym sosem i oczywiście z jajkami, których jako symbolu początku, życia oraz odrodzenia się przyrody.

Chlebek do żurku

Zamiast klasycznych miseczek do podania żurku, możemy sami upiec chlebki, które odpowiednio uformowane, po odcięciu „pokrywek” i wydrążeniu miękkiej zawartości, będą fantastyczną ozdobą naszych świątecznych stołów. Będą świetnie się komponowały wśród świątecznych jaj faszerowanych, rolad boczkowych, wędzonych szynek i okazałych bab. Taką chlebkową miskę możemy również serwować gościom poza okresem świątecznym, jesienią i zimą. Świetnie w nich będą wyglądały zupy krem np. z dyni, grochówka z wędzonką, zupa fasolowa, leczo czy zupa cebulowa. Zaletą tych „miseczek” jest również to, że nie przeciekają, a w dodatku są całkowicie jadalne. Nasza propozycja to chlebek do żurku drożdżowy, który chętniej zjedzą dzieci, jest delikatniejszy w smaku. Polecamy jednak zrobienie chlebka na zakwasie, wtedy dodajemy zamiast wody - 250 ml zakwasu na żurek (koniecznie zrobionego z klasycznymi przyprawami do żurku, tj. liściem laurowym, zielem angielskim, pieprzem, kminkiem oraz majerankiem) i trochę więcej drożdży – 20 g.

Biała kiełbasa

Bez niej nie ma świąt. Jest obecna w koszyczkach do święcenia pokarmów noszonych w Wielką Sobotę do kościołów oraz na świątecznym stole jako dodatek do żurku lub barszczu białego, czy zupy chrzanowej. Ponad to możemy się nią cieszyć nie tylko w Wielkanoc ale również przez cały rok. Jej delikatny smak sprawia, że dobrze sprawdza się na grilla, jako dodatek do zapiekanek, składnik farszu do nadziewania mięs. Fantastyczna będzie również zapiekana z kapustą w piwie. Kiełbasa biała wytwarzana jest z mięsa wieprzowego, czasem z dodatkiem mięsa wołowego, w osłonie z jelita wieprzowego. Przy produkcji białej kiełbasy odstępujemy się od soli peklującej. Dodajemy tylko zwykłą sól i dzięki temu w procesie parzenia uzyskujemy kiełbasę o jasnym, szarym zabarwieniu. Po sparzeniu biała kiełbasa powinna być krucha i soczysta, ale nie twarda, a mięso i przyprawy powinny być dobrze wyczuwalne. Biała kiełbasa po przekrojeniu powinna się lekko rozwarstwiać. Taki przepis chcemy Wam dziś zaproponować. Do jej produkcji potrzebujemy zaopatrzyć się w dobre jakościowo mięso wieprzowe, jelita wieprzowe, maszynkę do mielenia mięsa z sitkami o różnej średnicy, nadziewarkę do kiełbas, precyzyjną wagę do ważenia oraz termometr i garnek do parzenia kiełbasy.

Martini

Połączenie ginu z wermutem to raczej bardziej męskie smaki, ale nasz koktajl z pewności przypadnie do gustu również kobietą. Poza tym ten koktajl to klasyka gatunku. Wermut (vermouth) to rodzaj wzmacnianego wina, aromatyzowanego ziołami, przyprawami, kwiatami czy też owocami. Aby go wytworzyć do wina gronowego dodaje się destylat aby zatrzymać proces fermentacji i zachować trochę cukru gronowego oraz aromat owocowy. Następnie dodaje się odpowiednią kompozycję ziół i przypraw, wśród których za każdym razem musi pojawić się piołun. Wśród pozostałych przypraw obok piołunu to skórka pomarańczowa, tysiącznik, cynamon, jałowiec, goryczka, ziele drapacza lekarskiego, gałka muszkatołowa, goździki, imbir, kłącze tataraku, skórka cytrynowa. Wermut dojrzewa od trzech do sześciu miesięcy, a następnie ochładza się go do zera stopni Celsjusza aby wytrącił się osad, który się usuwa. Następnie trunek się pasteryzuje i butelkuje. Wermut to idealny składnik wielu drinków i koktajli (Martini, Negroni, Manhattan i Americano), ale równie wspaniale odnajduje się w kuchni. Idealnie sprawdza się w przypadku sosów do dań zawierających rybę. Odnajduje się również jako składnik marynat do mięsa. Wermuty pobudzają trawienie, zwłaszcza te wytrawne, dlatego należy je pić przed posiłkami jako aperitif. Należy pamiętać o odpowiednim przechowywaniu wermutów – traktujmy je jak białe wino i po otwarciu umieszczajmy w lodówce.

Sos tatarski

Ten miesiąc upłynie nam na podpowiadaniu przepisów na zbliżające się święta. To idealna okazja żeby wypróbować nowe przepisy i wybrać coś, czym zachwycimy współbiesiadników w czas Wielkanocny. Klasyka naszych babć i mam to oczywiście sos tatarki. Pierwsze zapisy dotyczące sosu tatarskiego można odnaleźć w XVIII-wiecznych francuskich książkach kucharskich. Znany jako “sauce tartare”, był stosowany jako dodatek do potraw z ryb, mięsa oraz warzyw. W XIX wieku sos tatarski stał się popularny w innych krajach: Niemczech, Wielkiej Brytanii czy Polsce. Współcześnie sos tatarski jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych sosów na świecie używanym zarówno w domu jaki i wielu restauracjach. Jego uniwersalność i łagodny smak sprawiają, że jest on doskonałym dodatkiem do wielu potraw, np. jajek na twardo, śledzi, ryb na zimno, pasztetów, wędlin czy pieczonego mięsa. Sos tatarski to sos zimny na bazie majonezu, z drobno posiekanymi pikantnymi dodatkami ziołami oraz  warzywami marynowanymi w occie.

Wędzenie sera podpuszczkowego

Marzec to miesiąc intensywnych porządków i intensywnego przygotowywania się do Świąt Wielkanocnych. To odpowiedni moment na ułożenie sobie wielkanocnego menu, a zwłaszcza przygotowania się do wędzenia mięs, wędlin, ryb i oczywiście serów. Nasza propozycja to przygotowanie w domu sera podpuszczkowego a następnie uwędzenie go. Proces wędzenia wydobywa z serów głębie smaku, podkreśla aromat oraz konserwuje. Dym sprawia, że z sera odparowuje nadmiar wody. Dzięki połączeniu dymu z tłuszczem ser ulega naturalnej konserwacji. Do utrzymania jak najdłuższej przydatności do spożycia trzeba pamiętać, aby ser wędzony przechowywać w suchych pomieszczeniach. Przy wędzeniu serów ważne jest utrzymanie słabego ognia, aby ser się nie nagrzewał. Każdy rodzaj sera wymaga odpowiedniego podejścia. Wędzenie sera powinno odbywać się przy słabym ogniu i zimnym dymie. Ser nie powinien być zbyt mocno podgrzewany, bo spowoduje to utratę zbyt dużej ilości tłuszczu i wody. W efekcie otrzymamy suchy i twardy ser, który podczas krojenia będzie się rozpadał. Zalecana jest temperatura 30⁰ C – 40⁰ C, maksymalnie 50⁰ C, od 3 do 5 godzin. Tak więc po przygotowaniu sera (do uzyskania lepszego smaku, przed uformowaniem serów, możemy sery przyprawić ulubionymi przyprawami: czarnuszką, płatkami papryki, suszonymi pomidorami, czarnym sezamem, ziołami prowansalskimi, oliwkami, orzechami włoskimi czy czosnkiem niedźwiedzim) umieszczamy go w solance do 24 godzi. Po tym czasie, może oczywiście być krótszy, u nas 8 godzin, osuszamy powierzchnię sera ręcznikiem papierowym i odstawiamy w chłodne miejsce na podkładzie serowarskim na ok. 2 godziny lub do całkowitego wyschnięcia skórki. Ser przed wędzeniem musi mieć suchą powierzchnię. Następnie umieszczamy ser w siatce wędliniarskiej, pamiętając o zawiązaniu siatki z obu stron. Po uruchomieniu wędzarni wlewamy wodę do połowy miski i ustawiamy ją na środku, tuż pod grzałką generatora dymu. Zrębki drewna wsypujemy do zbiornika elektrycznego generatora dymu w wędzarni elektrycznej. Przy pomocy przełącznika uruchamiamy generator dymu i komorę wędzarniczą, a na panelu sterowania ustawiamy odpowiednią temperaturę. Komora wędzarnicza powinna się rozgrzewać przez około 2 godziny. Następnie przechodzimy do wędzenia: uruchamiamy sam generator dymu i ustawiamy odpowiednią temperaturę na panelu sterowania. Pozostawiamy sery do uwędzenia na kilka godzin. Uwędzony ser przechowujemy do 7 dni nie zamknięty lub do 20 dni zapakowane w folię próżniowo.

Spaghetti z małżami

Kuchnia włoska, znana jest ze swojej prostoty i świeżych składników, cieszy się ogromną popularnością na całym świecie. To przede wszystkim ręcznie robione makarony i pizza, do których używa się dojrzewających we włoskim słońcu pomidorów i oliwy z oliwek. Nieodłącznym elementem regionalnej kuchni jest makaron, który powstaje z pszenicy durum i wody, czasem dodaje się do niego również jajka. Spaghetti to niewątpliwie podstawa dań kuchni włoskiej. To klasyczny, długi, prosty makaron. Takie długie rodzaje makaronu podaje się zwykle z niezbyt ciężkimi sosami na bazie oliwy, aby łatwo było je nawinąć na widelec. Włoski obiad to porcja makaronu i warzywa, choćby w formie sałatki. Popularna jest też sałata z dodatkiem jedynie soku z cytryny i oliwy z oliwek. Ziemniaki jada się rzadko, częściej na północy, zazwyczaj jako frytki lub smażone talarki. Kolacja jest najbardziej obfitym posiłkiem w ciągu dnia. Chcemy zaproponować ciemny makaron znany też jako makaron sepia, ma nie tylko ciemną barwę, ale też oryginalny, specyficzny smak oraz zapach, z wyraźnie zaznaczoną morską nutą. Makaron z atramentem kałamarnicy lub mątwy jest słonawy, rybny, bardzo wyrazisty. Do niego proponujemy sos z małży na bazie oliwy z czosnkiem, białym winem i pietruszką. Do tego kieliszek schłodzonego Prosecco lub wina białego na bazie szczepów Sauvignon Blanc, Albarino, Verdejo i Torrontes. Świetnym połączeniem do owoców morza są także wina różowe Chardonnay i Pinot Noir.